Ο κ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

Ζούμε σε μια εποχή γενικής στασιμότητας και αναμονής, χωρίς να είναι σαφές το τι αναμένουμε ή το τι προσδοκούμε.

Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση που παλινωδεί και από την άλλη μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να αρθρώσει έναν αξιόπιστο εναλλακτικό λόγο.

Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα μία υποψηφιότητα από το παρελθόν ήρθε να δείξει πόσο ρευστό παραμένει το τοπίο στην πολιτική ζωή της χώρας, μετά την αρχική ρευστοποίησή του πριν περίπου δέκα χρόνια, όπου κυρίαρχα κόμματα καταποντίστηκαν και άλλα ανεδείχθησαν στην κορυφή και στην κυβέρνηση.

Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε την εντολή από τον Προοδευτικό κόσμο ΄΄να τα αλλάξει όλα΄΄, για να φέρει το καινούργιο και το άφθαρτο πρόσωπο της Διακυβέρνησης. Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα.

Σήμερα η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, δημιούργησε ξανά, μία μόχλευση του πολιτικού συστήματος.

Ο προοδευτικός κόσμος βλέπει και βιώνει στην καθημερινότητά του, μία μέτρια έως κακή σε γενικές γραμμές κυβέρνηση που δεν μπορεί να ξεφύγει από το αμαρτωλό παρελθόν της, να φαντάζει σε σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος ως η μόνη επιλογή, κάτι που οφείλεται  κυρίως στην αδυναμία της αντιπολίτευσης να δώσει απαντήσεις επί τη βάσει ενός εναλλακτικού σχεδίου.

Έτσι ήρθαν οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ να κινητοποιήσουν ένα κόσμο που, είτε είχε πάει σπίτι του εδώ και χρόνια, είτε είχε αποστασιοποιηθεί από τις παλινωδίες και τη φοβική ιδεοληπτική πολιτική των φορέων που είχε επιλέξει στο πρόσφατο παρελθόν.

Η επιλογή όσων προσήλθαν σε αυτές τις κάλπες να δώσουν προβάδισμα στο Νίκο Ανδρουλάκη και στον Γιώργο Παπανδρέου για το δεύτερο γύρο, δεν μπορεί παρά να προκαλεί το ενδιαφέρον για τον προοδευτικό χώρο, καθότι ο καθένας τους έχει κάποια χαρακτηριστικά που μπορεί να οδηγήσουν σε επανασυσπείρωση ενός κόσμου, που  είχε κάνει τα τελευταία χρόνια άλλες επιλογές.

Προσοχή όμως.

Η νέα ηγεσία δεν πρέπει να κάνει τα ίδια λάθη που έκανε στο παρελθόν ή να μιμηθεί τα λάθη των τραγικών επιλογών άλλων φορέων.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, αφού πρώτα γίνει κατανοητό, ότι ο απλός κόσμος ( κι όχι τα προβεβλημένα- ανεπάγγελτα- μεγαλοστελέχη) είναι αυτός που έδωσε την (πολιτική) δύναμη σε ένα άλλο κόμμα να έρθει στην εξουσία , αφήνοντας πίσω όλους αυτούς που τους είχαν διαψεύσει.

Έτσι τώρα ο ίδιος κόσμος μπορεί να ξαναδώσει μια δεύτερη ευκαιρία  στον προοδευτικό χώρο που έχει τις πολιτικές του ΄΄ρίζες΄΄, αρκεί να μην ξαναδεί μπροστά του όλους αυτούς που κυνήγησαν πολιτικές καρέκλες και εξουσία από δω κι από κει.

Το μεγάλο ποσοστό του προοδευτικού κόσμου θέλει σήμερα ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ. Πρόσωπα που δεν πηγαινοέρχονται για να καταλάβουν θέσεις εξουσίας. Πρόσωπα που με την προσωπική, επιστημονική, εργασιακή και πολιτική τους διαδρομή, κινήθηκαν με διαφάνεια και καθαρότητα χωρίς διαπλοκές και υπόγειες διαδρομές.

Η βάση του προοδευτικού κόσμου διαχρονικά ανέρχεται από 25 έως 30 %.

Σε αυτό το ποσοστό των απλών αλλά καθαρών ανθρώπων ( επιστημόνων, μικρομεσαίων στελεχών, νέων ανθρώπων ) πρέπει να αναζητήσει κατά τη γνώμη μου η νέα ηγεσία, τους “εργάτες” και “υπηρέτες” του Λαού, το νέο στελεχιακό δυναμικό που δεν θα έχει κανενός είδους “δουλεία” κι όχι στα ιλουστρασιόν  “μεγαλοστελέχη” του τίποτα, του ωφελιμισμού και των προσωπικών επιδιώξεων.

Από τις επιλογές σε αυτό το επίπεδο, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η επανασύσταση του προοδευτικού χώρου, η εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος και εν τέλει η συνολική πορεία της χώρας προς την έξοδο από την κοινωνικοϊδεολογικοπολιτική κρίση που τη μαστίζει.