• Η φυσιολογική αρχή που θα έπρεπε να διέπει τη δημόσια διοίκηση είναι η ατομική ευθύνη, εντός του πεδίου της αρμοδιότητας κάθε δημοσίου λειτουργού. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει. Είναι πανίσχυρη η παράδοση και η πεποίθηση ότι πολλά δάχτυλα θα χωθούν στο μέλι. Έτσι αν ο Δήμος πρέπει να πάρει λάμπες, αντί να πάει στα μαγαζιά πρέπει να βουτηχτεί σε μια απίστευτη χαρτούρα να φάει ένα εξάμηνο και τελικά να τις ψωνίσει ακριβότερα. Ένας αληθινός Δαίδαλος, ένας Λεβιάθαν υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την διαφάνεια. Στη πράξη ούτε αυτό δεν εξασφαλίζει. Το δημόσιο λογιστικό είναι το νομότυπο άλλοθι πάσης αμαρτίας. Η διαφθορά μεταφέρεται σε επιτροπές και παρά επιτροπές και από εκεί δικτυώνεται. Και το Κράτος δυσλειτουργεί και ξοδεύει.
• Παράλληλα ο φόβος κυριαρχεί. Κανείς δεν αποδέχεται το βάρος της ατομικής ευθύνης.Ένα παράδειγμα από το Ισραήλ. Αγόρασαν τα εμβόλια πανάκριβα. 45 ευρώ το ένα. Εμβολίασαν ταχύτατα όλο το πληθυσμό. Αν μετρήσεις ενισχύσεις, επιδόματα ,ανεργία κλπ οι μάγκες Ισραηλινοί κέρδισαν αναρίθμητα δις, ψωνίζοντας ακριβότερα. Κάποιοι εκεί πήραν την ευθύνη να κάνουν τους λογαριασμούς. Αν κάποιος είχε κάνει εδώ το ίδιο θα είχε πάει ήδη φυλακή.
• Την εποχή του Διαδικτύου είναι αστείο να έχουμε ένα τόσο βαθιά αναχρονιστικό πολύπλοκο, δυσλειτουργικό αλλά και διεφθαρμένο δημόσιο λογιστικό. Ανάπτυξη με λειτουργικούς κανόνες του 1960 δεν γίνεται. Η σύζευξη της διαφάνειας και της ταχύτητας είναι φαινομενικά μόνο δύσκολη. Μια έμπειρη ομάδα θα το εξασφάλιζε σε απολύτως εύλογο χρόνο. Αλλά..υπάρχουν και αυτοί που δεν τους χαλάει καθόλου το υπάρχον σύστημα και αντιδρούν. Το παίζουν στα δάχτυλα και ο νοών νοείτο. Όταν ο Τσοβόλας θέσπισε το σύστημα των αντικειμενικών τιμών στα ακίνητα υπήρξαν διαμαρτυρίες εφοριακών. Ιδίως αυτών που πλήρωναν «αέρα» για να τοποθετηθούν στις νευραλγικές θέσεις. Ποιος τα θυμάται πια αυτά. Τότε που λέγαμε ποιος ελέγχει τους ελέγχοντες.