(στον συγκρατούμενο Τάσο Γουδέλη που ξέρει να με συγκινεί και να με αιφνιδιάζει)
Όποιος δεν βλέπει το θαύμα στο αόρατο, ούτε στο ορατό μπορεί να το δει. Χτες, βουβή και παράξενη Μεγάλη Παρασκευή, βαδίζοντας προς το Πάσχα, ένα επίμονο σύννεφο βροχής σαν για να σπάσει τη μονοτονία του εγκλεισμού μας, μετά από μια μεγαλειώδη παράσταση πάνω από τον Υμηττό, κατευθύνθηκε πλησίστιο και θριαμβικό προς την Σαλαμίνα. Είναι που το θαύμα επαναλαμβάνεται κάθε λεπτό…
Κι έπειτα τα πάντα ξέπλυνε φως ιλαρόν….Φως που γελάει!
Κι έπειτα …Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν. Ιδόντες φως εσπερινόν… Λίγο μετά τη βροχή, η δύση πάνω από την Αίγινα. Από την παραλία της Βούλας. Ο Σπύρος Βασιλείου συνήθιζε να λέει πως η λαμπρότητα του ηλιοβασιλέματος είναι αδύνατον να ζωγραφιστεί γιατί χρωματικά καταλήγει στο πιο προκλητικό κιτς. Εγώ θα έλεγα ότι ζωγραφίζεται μεν αλλά πολύ δύσκολα και μόνο από ζωγράφους – νηστευτές της σκιάς και ασκημένους στην πνευματικότητα του φωτός. Στην ιλαρότητα μιας φωτοχυσίας που γελάει και που μπορεί να καταυγάσει κάθε ατομικό σκοτάδι.
Στην εσωτερικότητα του χρώματος τελικά και τον άυλο κραδασμό του. Όταν η ύλη καθίσταται απροσδόκητα όσο και θριαμβικά πνεύμα. Όπως συμβαίνει με τον Ρόθκο ας πούμε, τον Γκωγκέν ή τον Παπαλουκά.
Το δράμα εν τέλει δεν εξεικονίζεται. Υποβάλλεται. Γι’αυτό δεν μπορούν να το αγοράσουν οι νεόπλουτοι*. Επειδή δεν το βλέπουν!
ΥΓ. 1 Ο Ιησούς παρέδωκε το Πνεύμα προχτές, τάφηκε εν κενώ μνημείω χτες. Σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, τριήμερος εγερθήσεται. ( Σκέφτομαι, τι θα ήταν ο Χριστιανισμός χωρίς την ελληνική γλώσσα). Μέγα θαύμα άρα κυοφορείται εν κρυπτώ και από κάτωθεν έως άνω. Γι’ αυτό υπάρχει τόση ευφρόσυνη ανησυχία στα επουράνια. Τέτοια, σπατάλη φωτός. Διασκεδάζουν οι άνω θαμώνες το πρόσκαιρο του θανάτου εδώ, χάμω.
ΥΓ. 2 Αυτή η μωβ διαφάνεια αριστερά, στο βάθος της θάλασσας, είναι σύννεφο ή μήπως τα φτερά ενός αγγέλου;
Συγγνώμη και bonjour μεσιέ Courbet αλλά είπατε “Δείξτε μου έναν άγγελο και αμέσως θα τον ζωγραφίσω”! Εγώ μετράω αυτή την στιγμή εκατοντάδες αγγέλους πάνω απ’ τον Σαρωνικό, στην κλεφτή μου βόλτα της φυλακής. Έχω ζαλιστεί από την τόση φωταύγεια και έχασα το μέτρημα. Θα τους ζωγράφιζα όλους αγαπημένε Σύντροφε, αλλά δεν θέλω να σάς εκθέσω ενώπιον της Ιστορίας της τέχνης. Αρκεστείτε, παρακαλώ μαιτρ, στον λόγο μου. Υπάρχουν!
* Επειδή χρησιμοποιώ συχνά τον όρο “νεόπλουτος”, θέλω να διευκρινίσω ότι δεν τον εννοώ ταξικά ή οικονομικά αλλά αποκλειστικώς αισθητικά.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
