Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Γιάννης Χουρδάς

Πόσο θα ‘θελα να μην πονάω.

Πόσο θα ‘θελα τη στιγμή που μού πες «χωρίζουμε» μ’ όλες τις «σάλτσες» του λόγου σου, εγώ μ’ ένα νεύμα του χεριού μου, σχεδόν αδιάφορο, να σου ‘λεγα «συμφωνώ, γεια σου».

Ναι, πόσο θα το ‘θελα αυτό. Θα το προτιμούσα από το αίσθημα απώλειας και πένθους το οποίο βιώνω τώρα.

Είναι λες και δεν έφυγες απλά, αλλά ξεριζώθηκες από το σώμα μου. Γι΄ αυτό πονάω, οργίζομαι, μελαγχολώ και πάλι από την αρχή.

Ένα εμμονικό παιχνίδι προσήλωσης στην απουσία σου, που σε κάνει να υπάρχεις παντού και με λυπάμαι. Νιώθω τόσο εγκαταλελειμμένος και μόνος, σχεδόν σαν ένα παιδί, που χαρακτηρίζεται κακό και δεν αγαπιέται πια, δεν προστατεύεται.

Η απόρριψή σου αυτή ξύπνησε την ανάγκη μου για αποδοχή, κάνοντάς με να σε αναζητώ ως εθισμένος.

Με οδηγεί στον καθημερινό εξευτελισμό του εγωισμού μου.

Μετατρέπει τη φαντασίωση μιας όμορφης σχέσης σε μια οδυνηρή πραγματικότητα.

Όχι, εγώ αυτή την πραγματικότητα δεν τη θέλω. Εγώ προτιμώ την όμορφη φαντασίωση, ακόμα και χωρίς εσένα.

Σε πλάθω, σε προσαρμόζω, σε μυθοποιώ για να γεμίσω τον εαυτό μου.

Σου κάνω δώρο ό,τι χρειάζομαι για να στο πάρω πίσω.

Ίσως γι’ αυτό αποσύρομαι στη σφαίρα των αναμνήσεων και ίσως γι΄ αυτό αρνούμαι να σε ξεπεράσω.

Εσύ είσαι η δικαιολογία μου για να μην ανησυχώ πια γι’ αυτό που είμαι, αλλά γι’ αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί.

Εσύ είσαι η αιτία έκφρασης ενός παλιού πόνου που επιτέλους εκφράζεται.

Όμως πρέπει να καταλάβω πως στη ζωή μου δεν υπάρχεις μόνο εσύ, υπάρχω κι εγώ.

Πρέπει να στρέψω την προσοχή μου σε μένα. Να αποδεχθώ τον πόνο και να καταλάβω το ρόλο σου σ’ αυτόν. Να ονομάσω ξανά τις ανάγκες μου, χωρίς να χρησιμοποιήσω το όνομά σου.

Ξέρεις δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, αλλά ως άνθρωπος είμαι φτιαγμένος ώστε ν’ αγαπάω ξανά.