Η Βάσω Κανιώτη είναι Δημοσιογράφος.Η συνέντευξη έγινε για το authoring-melodies

Κρατώντας στα χέρια μου το βιβλίο της κυρίας Ωραιοζήλης- Τζίνας Δαβιλά μπορώ να πω ότι ασυναίσθητα περιπλανήθηκα σε έναν άγνωστο για μένα κόσμο. Προβληματίστηκα, αναρωτήθηκα, συγκινήθηκα αλλά κυρίως διδάχτηκα ότι η εσωτερική δύναμη που μπορεί  να κρύβουν οι ψυχές των ανθρώπων, καμιά φορά μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που νομίζουν ότι έχουν. Και πως η επιθυμία για ζωή, η ανάγκη για μια ακόμη μέρα, η υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά, σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό και με εκείνα που μέχρι πρότινος θεωρούσες αλώβητα.

Η κυρία Δαβιλά είναι σήμερα φιλοξενούμενη στον χώρο μας, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της που φέρει τον τίτλο “Εξομολόγηση σε δέκα πράξεις”.

1) Καλώς ήρθατε! Θα ήθελα να μας συστηθείτε αρχικά, με λίγα λόγια για σας και να μας πείτε πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για την συγγραφή.

Ω.Τ.Δ. : Καλώς σας βρήκα! Είμαι 51 χρόνων, μεγάλωσα με πολλή αγάπη από τους γονείς μου, δυο αξιοπρεπείς, έξυπνους και καλοσυνάτους ανθρώπους, την μπούχτισα την αγάπη τους για να είμαι ειλικρινής, αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο, τα άλογα, τους σκύλους, τις γάτες και τους σκαντζόχοιρους, έχω απέραντο σεβασμό στη Φύση, συνειδητά σπούδασα Θεολογία.

Σταθερή στις αρχές μου μα αλλάζω απόψεις αν υπάρχει λόγος ικανός να με πείσει. Απολαμβάνω το τσάι, τον μυρωδάτο ελληνικό καφέ και άλλοτε πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα, άλλοτε στα ντοκιμαντέρ. Αγαπώ, επίσης, τον χορό και το έξυπνο χιούμορ, όσο πιο δηκτικό τόσο πιο καλό.

Στην περίπτωσή μου η συγγραφή ή πιο σωστά το γράψιμο προέκυψε ως αυτοέκφραση, αυθόρμητα και αβίαστα, όπως προκύπτουν η γλυπτική, η σύνθεση μουσικής, η στιχουργία ή ο χορός, η καλλιτεχνία ή το ταλέντο σε κάποιο τομέα. Διαφοροποιώ τη συγγραφή από το γράψιμο, τουλάχιστον για την περίπτωση μου και στον παρόντα χρόνο. Πάντως ό,τι διαβάζετε από τα γραφόμενά μου μου δίνουν τη χαρά της υγιούς δημιουργίας και της υγιούς έκφρασης.

Και μια ιστορία που θα ήθελα να σας διηγηθώ: Η πρώτη μου έκθεση στο δημοτικό αφορούσε στα ψάρια. Έγραψα, λοιπόν: “Τα ψάρια έχουν κόκαλα”. Η δασκάλα μου κάλεσε τη μητέρα μου στο σχολείο λέγοντάς της ότι “πρέπει να τρώμε ψάρια για να έχω τη σωστή εικόνα τους, διότι τα ψάρια έχουν βελόνες και όχι κόκαλα”. Η μητέρα μου απογοητεύθηκε και μου είπε: “Πώς είναι δυνατόν να μπερδεύεις τις βελόνες με τα κόκαλα;”. Στο Λύκειο οι φιλόλογοι έβαζαν στοιχήματα μεταξύ τους ποιος θα αρίστευε στην Έκθεση στις πανελλαδικές εξετάσεις. Από τους οκτώ οι επτά έλεγαν η Δαβιλά. Το 1987 στις Πανελλαδικές με θέμα τα αγάλματα και τον Μακρυγιάννη, εποχή γεγονότων του Σισμίκ βαθμολογήθηκα στην Έκθεση με 5.5 γιατί πολιτικοποίησα στην προτελευταία παράγραφο, πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου. Η μητέρα μου μού είχε πει θυμάμαι: “Μήπως, είχε δίκιο η δασκάλα σου στο Δημοτικό; Μπερδεύεις τα πράγματα;” Την επόμενη χρονιά αρίστευσα με βαθμολογία 157 στα 160, ο ένας διορθωτής με άριστα το 80 έβαλε 79 και ο άλλος 78. Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα ψάρια έχουν κόκαλα.

Πού θέλω να καταλήξω με αυτή τη μικρή ιστορία; Ότι τα σημάδια υπάρχουν αρκεί να βλέπουμε σωστά, χωρίς μονομέρειες και στερεότυπα. Καθετί γύρω μας έχει σφαιρικότητα.

2) Η συγγραφή για σας είναι μια ”έξοδος κινδύνου” απ’ όσα, ίσως ενδόμυχα, σας τρώνε;

Ω.Τ.Δ. : Φυσικά. Είναι εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου με διάθεση προσφοράς και επικοινωνίας. Δεν με αφορά το εγωπαθές τύπου “διαβάστε με, (ίσως να) γράφω ωραία”. Λειτουργώ περισσότερο υποδόρια, αφήνω τις σκέψεις-θέσεις μου να ταξιδέψουν και να αναζητήσουν όσους έχουν ανοιχτή καρδιά και νου για να αντιληφθούν αυτά που λέω. Και να διαφωνήσουν. Οι διαφωνίες με επιχειρήματα είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

3) Ποιος ήταν ο λόγος που σας έκανε να προχωρήσετε στην έκδοση του βιβλίου;

Ω.Τ.Δ. : Την έκδοση του βιβλίου αποφάσισε η κ. Σύσση Καπλάνη, υπεύθυνη των εκδόσεων Φίλντισι. Προφανής ο λόγος, καθώς είναι η χρησιμότητα του βιβλίου και αποτελεί μια ταπεινή προτροπή στους υγιείς αναγνώστες να μην επιτρέψουν στους εαυτούς τους να νοσήσουν. Κυριολεκτικά η “Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις” είναι μια οικεία εξομολόγηση σαν να πίνουμε τσάι μια παρέα φίλων όπου αφηγούμαι την εμπειρία του CA Μαστού όπως τη βίωσα, αιφνίδια και συγκλονιστικά, με στόχο οι αναγνώστες μας να ξανασκεφτούν σοβαρά αυτό που επιμένουν να ξεχνούν: να μην επιτρέπουν στους εαυτούς τους να λυπούνται, να μην επιτρέπουν να χάνουν τη χαρά τους, να μην λησμονούν ότι η ανάποδη πεταλιά για τη ζωή μας συμβαίνει απροειδοποίητα.

4) Τι είναι αυτό που θέλατε να μοιραστείτε με τον κόσμο και αποφασίσατε ότι η συγγραφή είναι μια κάποια λύση; Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες μέσα από το έργο σας;

Ω.Τ.Δ. : Το γεγονός ότι διεγνώσθην με μια αρκετά συχνή και σκληρή νόσο, που αποδίδω εξ ολοκλήρου στη σωματοποίηση της κακής ψυχολογικής μου κατάστασης. Είμαι απολύτως πεπεισμένη γι’ αυτό. Δεν υπήρξαν κληρονομικοί παράγοντες, είχα άριστη υγεία, δεν πίνω, δεν καπνίζω, τρέφομαι υγιεινά, ήμουν χειμερινή κολυμβήτρια αλλά ξαφνικά εμφάνισα δυο ογκίδια τα οποία ήταν καρκινώματα και αρκετά επιθετικά. Εξηγώντας στα δέκα κεφάλαια της νουβέλας την πορεία μου μετά τη διάγνωση και διηγούμενη ό,τι συνδεόταν προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά με το CA Μαστού, προτρέπω τους αναγνώστες να κάνουν χθες ό,τι μπορούν ώστε να μην ανοίξουν τις πόρτες σε καμία ασθένεια: αυτοάνοσα, νεοπλασίες, κακοήθειες, εγκεφαλικά και εμφράγματα. Περιγράφω απλοϊκά όσα απαιτούνται για μια αποδοτική θεραπεία, πράγματα καθόλου αυτονόητα ή εύκολα και θέτω το δίλημμα: θέλεις να λυπάσαι για οποιοδήποτε λόγο, ουσιαστικό ή επουσιώδη; Αργά ή γρήγορα θα νοσήσεις. Αν, μάλιστα, νοσήσεις από κάτι σοβαρό, θα καταλάβεις ότι δεν άξιζε κανείς και τίποτα περισσότερο από εσένα και την υγεία σου. Και θα επαναλαμβάνεις το “Τι καλά που είμασταν”! Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτές οι 100 σελίδες της “Εξομολόγησης” αποζημιώνουν τον αναγνώστη γιατί ασχολούμαι με τον καθένα προσωπικά, βασιζόμενη στην κινητήρια δύναμη της ύπαρξής μας: την υγεία μας, ψυχολογική και σωματική.

5) Αν θελήσετε να δώσετε μια συμβουλή σε κάποιον άνθρωπο που αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ποια θα ήταν αυτή;

Ω.Τ.Δ. : Θα προτιμούσα να πούμε προτροπή. Η φράση της Σκάρλετ Ο’Χάρα” από το “Όσα παίρνει ο άνεμος” είναι η κατάλληλη: “Αύριο ξεκινά μια καινούργια ημέρα”. Τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό και καταστροφικό, όσο φαίνεται. Η δύναμη του νου και η πίστη σε κάτι καλό, θετικό, πάντα αποδεικνύονται οι καλύτεροι γιατροί δίπλα στην Επιστήμη. Προσωπικά είμαι ένθεη, όχι θρησκόληπτη. Έλαβα πολύ μεγάλη δύναμη από αυτό. Επομένως: Νους, Πίστη, Επιστήμη και οι άνθρωποί μας, όσοι κι αν είναι, είναι η αρχή για καλή ψυχολογία. Συνεπώς, η αιχμή του δόρατος για τη θεραπεία.

Θα σας διηγηθώ άλλη μια ιστορία, ιδιαιτέρως συγκλονιστική, όπως μου την αφηγήθηκε μία γιατρός: η ασθενής, αρκετά μεγάλη, νοσεί από CA ήπατος με αρκετές εστίες που είχαν επιβαρύνει σημαντικά τον οργανισμό της αλλά πολύ αποφασισμένη να μην φύγει πριν από την ώρα που επιθυμούσε. Μάλιστα, είπε της γιατρού: “Δεν θα του επιτρέψω να με στείλει, προτού εγώ αποφασίσω να φύγω”. Τρεις μήνες μετά, η νέα εξέταση αξονικής τομογραφίας παρουσίασε μείωση των εστιών του καρκίνου ήπατος κατά τα δυο τρίτα. Επί παραδείγματι: οι 9 εστίες έγιναν 3. Θαύμα; Ναι! Ο Θεός; Ο εαυτός της που με τη δύναμη της ψυχής της έγινε ένας μικρός θεός; Μεταφυσικά τα ερωτήματα, αλλά πολύ χειροπιαστά τα αποτελέσματα. Απόφαση δραστική χρειάζεται που από την επιθυμία περνά στην πράξη. Τα φάρμακα από μόνα τους δεν ωφελούν.

6) Πόσο δύσκολο πιστεύετε ότι είναι για έναν άνθρωπο να προσεγγίζει την θετική πλευρά της ζωής μέσα από αντιξοότητες;

Ω.Τ.Δ. : Δύσκολο είναι όταν κάποιος δεν θέλει, αρνείται να δει τη θετική πλευρά της ζωής. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ζυμωνόμαστε και εξελισσόμαστε στα δύσκολα και από τα δύσκολα. Αν η ζωή ήταν εύκολη, ίσως να ήταν ανιαρή. Το άκοπο είναι εύκολο αλλά δεν εξελίσσει, δεν πλάθει. Οι πολλές ευκολίες δημιουργούν μαλθακότητα, αδούλευτους χαρακτήρες, εγωιστές, οκνηρούς, ίσως και άβουλους ανθρώπους. Οι δυσκολίες ενεργοποιούν τον άνθρωπο να βάζει στόχους, να αγωνίζεται για να τους πετύχει και εν τέλει να ζει διαρκώς μια μεγάλη ζωή. Το έγραψε ο Άκης Πάνου, μέγας μελωδός και ποιητής της Ελλάδας (Τα όνειρα που χτίζονται, 1973) :

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνα / μα τόσο γλυκός, / είναι τόσο μεγάλη η ζωή / όταν ζεις διαρκώς, / κι έτσι φτάνεις στο τέρμα / χωρίς να ΄χεις νιώσει μικρός / και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς / μα δεν είσαι νεκρός.

7) Γνωρίζουμε ότι τα έσοδα των πωλήσεων του βιβλίου θα διατεθούν σε έναν φιλανθρωπικό σκοπό. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό;

Ω.Τ.Δ. : Τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες που τα παιδιά τους έχουν καρκίνο, απευθείας, χωρίς μεσάζοντες, όπως θα μου υποδείξουν οι γιατροί που εμπιστεύομαι. Κάθε χρόνο νοσούν στην Ελλάδα 300-350 παιδιά και μπορεί η θεραπευτική αγωγή να είναι δωρεάν, τα χρήματα ωστόσο που χρειάζονται για διαμονή, για ταξίδια, για παιχνίδια, για σκουφάκια που είναι απαραίτητα της νόσου, για δραστηριότητες που βοηθούν και ψυχολογικά τα παιδιά, απαιτούν μεγάλα κόστη που δεν μπορούν όλοι οι γονείς να καλύψουν. Κάποιοι παύουν ακόμη και να εργάζονται. Συνεπώς, όσοι προμηθευτούν την “Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις” θα είναι ανάδοχοι, θα είμαστε όλοι ανάδοχοι αυτών των παιδιών. Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν είναι αλληλέγγυα και αλληλοϋποστηρικτική.

8) Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;

Ω.Τ.Δ. : Το βιβλίο διατίθεται στα βιβλιοπωλεία “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. Επίσης, υπάρχει η ευγενική στήριξη από τον Εθνικό Κήρυκα των ΗΠΑ, άρα θα διατίθεται και στην ομογένεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης, καλώντας στον εκδοτικό Οίκο Φίλντισι στο 210-6540170 ή στέλνοντας e-mail στο [email protected]

Σας ευχαριστούμε θερμά!

Κι εγώ πολύ! Υγεία και χαρά από καρδιάς σε όλες και όλους.

Σύντομο βιογραφικό

Αρθρογραφώ κατά καιρούς στον ελληνικό και διεθνή τύπο, είμαι Ραδιοφωνική παραγωγός και υπεύθυνη Έκδοσης – Διεύθυνσης – Αρχισυνταξίας του διαδικτυακού περιοδικού ποικίλης ύλης iPorta.gr

Απόφοιτος Θεολογίας του Τμήματος Θεολογίας του ΕΚΠΑ και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του ΠΜΣ “η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο” με ειδίκευση “Εκκλησία, Διαθρησκειακός Διάλογος και Διεθνείς Σχέσεις”. Εργάστηκα στην Ιδιωτική Εκπαίδευση και συνέγραψα εκτός από την “Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις” και τη βιογραφία “Δρ. Αναστάσιος Πλατής, ο Ψυχίατρος, ο Πολιτικός, ο Άνθρωπος”. Γεννήθηκα στην Αθήνα και πιστεύω στη δια βίου προσωπική εξέλιξη μέσω Μάθησης και Διαπροσωπικών Σχέσεων.