Όσο γρήγορα καίγεται ένα δάσος, τόσο γρήγορα ξεχνιέται και η συλλογική ευθύνη για την προστασία του.

Αν ψάχνουμε για εγκληματίες, θα περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ανενόχλητοι οι ανεύθυνοι. Η θλίψη κι αυτή θα περάσει. Σαν την πυρκαγιά.

Ποιος θα μετρήσει τους πυροσβεστικούς κρουνούς, τις αντιπυρικές ζώνες ή τα κατεδαφισμένα αυθαίρετα που άφησε πίσω της σαν μάθημα;

Λυπάμαι. Αλλά ποτέ δεν πήγα σε ένα καμένο δάσος για να μετρήσω πόσα και ποια μέτρα παρθήκανε για να μην ξανακαεί.

Λίγες φορές πήγα σε αναδάσωση. Κάτι σαν μνημόσυνο για ότι χάθηκε και με δική μου ευθύνη. Γιατί έχω γράψει ότι πολλά κακώς κείμενα κείνται κακώς και με δική μας ―ίσως λιγοστή, αλλά πάντως και δική μας― ευθύνη.

Κι έχεις και μερικούς δημόσιους άρχοντες και άρχοντες του προφανούς να ψάχνουν για δικαιολογίες εκεί που θα έπρεπε να θριαμβεύει η πρόβλεψη.

Αλλά, ποιος από τους «άρχοντες» γνωρίζει σε βάθος το «διοικείν εστί προβλέπειν»;

Πρόχειρα γράφω… Σχεδόν εν βρασμώ.

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr