Ίδια τα σύννεφα, το χρώμα τ’ ουρανού

                    Ίδιο το φως, που φέγγει αλλιώτικα τη μέρα

                          Ίδια και τότε η θωριά του αυγερινού

                    Που τη σιωπή μια λέξη έσχιζε: ΑΕΡΑ !!!…»

                           Αλήθεια, πώς το χώμα γίνεται ιερό

                         Όταν το αίμα των δικαίων το ποτίζει

                     Και τ’ άστρα λες τις νύχτες στήνουνε χορό

                       Κι ο αμείλικτος ο πιστωτής πανηγυρίζει

                     Εκεί που καίει ακόμα η «πρώτη η γραμμή»

                  Και οι κορφές της Πίνδου μαρμαρένια αλώνια

                        Κάθε φαντάρου άχραντο-άψυχο κορμί

                    Θα το σκεπάζουνε τα χιόνια και τα κλώνια

                   Γύρω σταυροί, μόνο σταυροί και μια σιωπή

                   Θαρρείς το μέσα μου πως πάει να ξεριζώσει

                        Ποτέ το νήμα της Φυλής δεν θα κοπεί

                      Η λεβεντιά δεν το μπορεί να μαραζώσει

                        Σχεδόν οκτώ χιλιάδες  άταφοι σε ξένη γη

                  (που Ελληνική μέσ’ στη συνείδησή μας μένει)

                  Μοιάζουν θαρρείς στο χώμα μ’ ανοιχτή πληγή

                         Που ίσως κάποτε να γίνει γιατρεμένη

                        Νωπό το χώμα, σαν μετά από τη βροχή

                 Φέρνει στο φως ανθρώπων κόκκαλα σπαρμένα

                        Κόβοντας μια ριπή της νίκης την ιαχή

                         Ελλήνων σώματα επέσαν δοξασμένα

                       «Ξένε διαβάτη, πες στους Έλληνες, εδώ

                     Ακόμα είμαστε, πιστοί στο θέλημά τους…»

                           Εγώ όμως μάταια παλεύω για να δω

                    Την αναγνώριση, όσων ζούνε στη σκιά τους

                      Κοντά ογδόντα χρόνια αζήτητοι οι νεκροί

                     Έχοντας κάνει το καθήκον τους, σωπαίνουν

                            Και  εκεί που αφήσαν τη στερνή του την πνοή

                     Μια δίκαιη ανάπαυση επιτέλους περιμένουν

  Θεσσαλονίκη, 19/10/2010               Βέροια, 28/10/2010 –  Β΄ ΣΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ’40