Βιβλιοπρόταση: Άγγελος Κουτσούκης: “Ο άνθρωπος που έμενε στον Φάρο” από τις εκδόσεις Φίλντισι

Ο  Άγγελος Κουτσούκης είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός και Δημοσιογράφος.

“ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ: ΚΟΚΚΙΝΟ” του ΚΩΣΤΑ ΧΑΡΙΤΟΥ  εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Το μυθιστόρημα ΄΄Χαμένα χρώματα:Κόκκινο΄΄, είναι το δεύτερο του Κώστα Χαρίτου, που γεννήθηκε το 1970 στην Αρτα και είναι χημικός με διδακτορικό στην Φυσικοχημεία.  Δεν έχω διαβάσει το πρώτο του μυθιστόρημα, αλλά το ΄΄Κόκκινο΄΄με λίγη δουλειά  ακόμα, θα μπορούσε να είναι ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα.

Για ν΄αρχίσουμε από τα βασικά: είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, βασισμένο σε μιά πολύ καλή ιδέα, και  αν πρέπει να του βάλουμε ταμπέλα, θα έλεγα ότι είναι επιστημονικής φαντασίας, με πολιτική θέση. Κινείται σε μια εποχή μελλοντική, όχι όμως πολύ μακριά από τη δική μας. Πρωταγωνιστές του τρείς τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

΄΄Ο Ιάσονας, είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζεί στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που  θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων. Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κωδικό που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δεί ανθρώπινο μάτι. Ο Ιβάν είναι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που εργάζεται για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Αποστολή του είναι να συλλάβει αυτούς που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον κόσμο του΄΄.

Τρείς τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, λοιπόν, που οι δρόμοι τους συναντιούνται στο τέλος του βιβλίου. Ζώντας και οι τρείς σε μιά μελλοντική εποχή, όχι όμως πολύ μακριά από τη δική μας, ο καθένας από αυτούς είναι ένας διαφορετικός κόσμος.

Ο Ιάσωνας είναι ο ευαίσθητος καλλιτέχνης που παλεύει με την Τέχνη του, την ζωγραφική, και την εποχή του. Ψάχνει να βρει το κόκκινο χρώμα που θα χαρακτηρίσει την τέχνη του.

Ο Ιβάν, ανήκει στις δυνάμεις καταστολής. Χαμηλόβαθμος, βέβαια, ο ρόλος του είναι να βαράει. Εχει περάσει, κι αυτός, δύσκολη ζωή, κι έχει έναν μικρό γιό, που τον αγαπάει πιο πολύ απ΄όλα.

Και τέλος, ο Κόρι, απόφοιτος προγραμματιστής του ΜΙΤ, το μόνο που τον απασχολεί είναι ο προγραμματισμός. Η Τέχνη δεν του λέει και πολλά πράγματα.ένας απολίτικος τεχνοκράτης είναι, αλλά έχει κατασκευάσει ένα μηχάνημα που μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της Τέχνης ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι  Αρχές.

Οι Αρχές, που σε καμμιά εποχή δεν ενδιαφέρονται για την Τέχνη, εγκαθιστούν αυτά τα μηχανήματα παντού: σκοπός τους είναι, μέσα από τα έργα που υποβάλλονται για να κριθούν, να διαπιστώσουν ποιοι επίδοξοι πολίτες  έχουν ανατρεπτικές ιδέες. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο, που έλεγαν και οι παλιότεροι.

Κάπως έτσι συναντιούνται οι δρόμοι αυτών των τριών διαφορετικών χαρακτήρων.

“Τρία πράγματα δεν χάνονται ποτέ από το συλλογικό ασυνείδητο: Οι ιδέες, οι ήρωες και τα σύμβολα».

Μιά παρατεταμένη οικονομική κρίση μαστίζει τον πλανήτη. Όποιος έχει διαφορετική άποψη από την κυβέρνηση, τον αναλαμβάνουν οι δυνάμεις καταστολής Σκοτεινή εποχή.

΄΄Δεν χρειαζόταν να απομακρυνθεί.Τα σύμβολα της γενιάς του υπήρχαν διάσπαρτα στον δρόμο. Δεν ήταν η δυστυχία, αυτή μπορούσες να την αντιμετωπίσεις ή τουλάχιστον να την αντέξεις. Ήταν ένας πιο  ύπουλος εχθρός. Το αδιέξοδο, η ματαίωση, η έλλειψη νοήματος. Αυτά όριζαν τη δική του γενιά. Και τι μπορούσε να συμβολίσει καλύτερα την απόγνωση των ανθρώπων από έναν γερμένο κάδο γεμάτο σκουπίδια, που μέσα του ψάχνουν να βρουν  το φαγητό της ημέρας; Ακόμα θυμόταν τη γλίτσα στα χέρια του, το σκουρόχρωμο υγρό, αυτό το προϊόν των πολτοποιημένων απορριμμάτων που έλιωναν από το κομποστοποιημένο λίπασμα που έφτιαχναν οι αγρότες στα χωράφια της Σύρου. Αυτό ήταν το συστατικό που έψαχνε. Ό,τι απέμενε από τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που ζούσαν στα υπόγεια του Παρισιού……Ηταν απίστευτο τι θεωρούσαν οι άνθρωποι άχρηστο και το πετούσαν με τόση ευκολία, αλλά αυτό εκείνη τη στιγμή δεν είχε καμία σημασία. Εκεί, μπροστά του, στον βυθό αυτού του ωκεανού σκουπιδιών, έρεε το μαγικό υγρό. Πηχτό, ελαιώδες σαν τις μπογιές του Βαν Γκογκ, σκούρο, κυλούσε αργά στο εσωτερικό του αναποδογυρισμένου κάδου, πότιζε τα απορρίμματα που είχαν μείνει μέσα, άλλαζε πορεία και συνέχιζε σταθερά μέχρι να πέσει στο έδαφος. Μικρές μαύρες σταγόνες απόγνωσης. Η συμπύκνωση της απελπισίας μιάς ολόκληρης πόλης, εκατομμυρίων ανθρώπων που πάσχιζαν να επιβιώσουν χωρίς την παραμικρή ελπίδα”.

Από τις καλύτερες περιγραφές του σκοτεινού περιθωρίου των μεγαλουπόλεων του σημερινού δυτικού πολιτισμού. Από αυτές που δεν θα δείξει ποτέ καμμία τηλεόραση. Καί ο Κώστας Χαρίτος γράφει καλά. Έχει φρέσκια ματιά απέναντι στα πράγματα και μπορεί αυτή τη φρεσκάδα να την αποτυπώσει στο μυθιστόρημά του. Αν είχε αναπτύξει με την ίδια ένταση και τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου του, θα μιλούσαμε για ένα  εξαιρετικό  μυθιστόρημα.

Για το βιβλίο η Κυριακή Γανίτη έγραψε στο Domimica Amat:΄ Ο συγγραφέας, με απλό και συνάμα δυναμικό λόγο, προσφέρει στους αναγνώστες ένα αρκετά καλό βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Χρησιμοποιεί οικείο λεξιλόγιο και σύντομες, περιεκτικές προτάσεις. Τα κεφάλαια είναι μικρά και σε καθένα από αυτά εναλλάσσεται η αφήγηση από τους τρεις βασικούς ήρωες του κειμένου. Μέσα στο κείμενο ως αναγνώστες θα συναντήσετε αρκετή δράση, αγωνία και ένταση. Η μόνη μου ένσταση αφορά τις λίγες πληροφορίες που μας δίνονται για τους τόπους που διαδραματίζονται τα γεγονότα, για το παρελθόν των ηρώων, καθώς και το ”γρήγορο” κλείσιμο της ιστορίας. Θα ήθελα ο συγγραφέας να μείνει κάπως παραπάνω εκεί, να έχουμε αυτήν την θερμότητα που εκπέμπει το κόκκινο χρώμα, χωρίς να σημαίνει πως έχουμε ένα λιγότερο καλό βιβλίο.

   Όσον αφορά τους χαρακτήρες των ηρώων, δεν μπορούν να θεωρηθούν αδιάφοροι. Είναι προσιτοί και μέσα από τις προσωπικές τους εμπειρίες και αφηγήσεις, ο συγγραφέας κάνει μία απόπειρα να δώσει ένα φιλοσοφικό-κοινωνικό χαρακτήρα σε όλη την ιστορία. Ένα στοιχείο που εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου. ‘Ισως και να το βρήκα απαραίτητο για ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Βέβαια, αυτό είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό και επαφίεται στην οπτική του κάθε αναγνώστη.

  Εύχομαι μελλοντικά να έχουμε στα χέρια μας και επόμενα έργα του συγγραφέα που να αναφέρονται σε άλλα χρώματα και τους συμβολισμούς αυτών και να είναι εμφανής μία εξέλιξη στην γραφή του. Προς το παρόν, μιλάμε για μία αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει της προσοχής του αναγνωστικού κοινού.”