Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Νίκος Βασιλειάδης

Το «καλοκαιρινό» διήγημα του Νίκου Βασιλειάδη «…μια μπουκίτσα λουκούμι περγαμόντο…» είναι στη διάθεσή των εκλεκτών αναγνωστών του iporta.gr. Εδώ ο πρόλογος

Το κοκκινόσπιτο

Της Παναγίας κάθε χρόνο κινούσαμε για να πάμε να προσκυνήσουμε στο Πισκοπιό την Παναγιά την Πισκοπιανή ή Πρωτόθρονη, Το Επισκοπείο ή Πισκοπιό όπως το ξέρω ήταν η πρώτη έδρα της Μητρόπολης της Σύρου, γι’ αυτό και βρισκόταν εδώ η κατοικία του Επισκόπου, που έδωσε και το όνομά της στο χωριό που βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, κάπου πέντε χιλιόμετρα έξω από την Ερμούπολη ξαπλωμένο νωχελικά σε ένα ύψωμα γεμάτο πεύκα και κόκκινα και χρυσά βράχια που κείτονταν σε κυματιστά στρώματα σαν σωροί από γιγάντιες απολιθωμένες εφημερίδες ή σαν σκουριασμένα ναυάγια. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι που σου πρόσφερε μια υπέροχη θέα στην Τήνο, την Μύκονο και την Παροναξία. Νοικοκυρεμένα σπιτικά, αρχοντικά, φρεσκοβαμμένα, καθαρά με τα φυτά τους να ανθίζουν και να γεμίζουν τον τόπο ένα βαρύ και πλούσιο άρωμα, το άρωμα του ίδιου του καλοκαιριού, θερμό και γλυκό, που ανέπνεες βαθιά προσπαθώντας να το κρατήσεις μέσα σου. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο Καραγάτσης επέλεξε αυτό το μέρος, για να ιστορήσει την «Μεγάλη Χίμαιρα» το 1936 σε μια απόπειρά του να ανιχνεύσει τη σχέση πραγματικότητας και φαντασίωσης που έχουν οι ξένοι με τα σπαράγματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και του τοπίου που τα γέννησε. Αφορμή για αυτό του το αριστούργημα ήταν ένα βαμμένο κόκκινο σπίτι που στέκεται στα όρια του χωριού και που τροφοδοτεί έναν από τους πιο γνωστούς θρύλους στη Σύρο, θρύλο που όταν το συζητούσαμε μικρά παιδιά στις κουβέντες μας μας έκανε να ανατριχιάζουμε. Το κόκκινο σπίτι ή «κοκκινόσπιτο», ήταν θυμάμαι γιατί επέμενα να πάμε να το δω, έστω και από μακριά, ένα ερειπωμένο διώροφο αρχοντικό και ο θρύλος έλεγε πως ήταν στοιχειωμένο.

Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα λέγανε οι παλιοί, μια νεαρή Γαλλίδα, η Μαρίνα Μπαρέ, παντρεμένη με τον Συριανό καπετάνιο Γιάννη Ρεϊζή, βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του κουνιάδου της, Μηνά, αφού δεν μπορούσε να αντέξει τη μοναξιά της. Μια νύχτα όμως , έχασε τη μικρή της κόρη Αννούλα από πνευμονία, ενώ παράλληλα μένει έγκυος από τον Μηνά. Η πεθερά της, που τους έχει πιάσει στο κρεβάτι της αμαρτίας, διώχνει τον Μηνά από το σπίτι μετά την κηδεία της εγγονής της και εκείνος αυτοκτονεί. Ο άντρας της ο Γιάννης έμαθε για όσα είχαν συμβεί και ξεκινά να γυρίσει το νησί. Όλα όσα έγιναν οδήγησαν τη νεαρή Μαρίνα στην αυτοκτονία, και από τότε στοίχειωσε το φάντασμά της το σπίτι που από τότε ερήμωσε και δεν κατοικήθηκε ποτέ ξανά. ¨Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά για τα παιδικά μας αυτιά συμβάντα και οι φήμες που ήθελαν τα βράδια να ακούγονται οι φωνές της Μαρίνας και οι μαρτυρίες πως όποιος τάραξε την ησυχία του σπιτιού ή τόλμησε να μετακινήσει έπιπλα και αντικείμενα, βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες, αποτελούσαν για την παιδική μας φαντασία ένα πρώτης τάξεως σενάριο για να αναλωθούμε για μια ακόμη φορά στο αγαπημένο μας χόμπι. Τις τρομακτικές ιστορίες με φαντάσματα, τέρατα, μπαμπούλες και στοιχειωμένα σπίτια. Έτσι μαζευόμασταν τις ξάστερες νύχτες για να αφηγηθούμε τρομακτικές ιστορίες. Στόχος μας… να τρομάξουμε το ακροατήριό μας. Όλοι ξεκινούσαμε «Η ιστορία που θα σας πω είναι αληθινή » Πόσα βράδια τρέμαμε από το φόβο μας ή δε κοιμόμασταν! Ποτέ όμως δε σταματήσαμε αυτές τις ιστορίες.

(Συνεχίζεται αύριο…) ΕΔΩ  τα δημοσιευμένα κεφάλαια του διηγήματος