Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Ευχαριστώ πολύ για τις γλυκύτατες, χριστουγεννιάτικες ευχές σας. Του Αγίου Μανώλη, γαρ, σήμερα! Η ονομαστική μου εορτή. Ως αντίδωρο ιδού δύο εικόνες που έχουν μιαν αδιόρατα τρυφερή σχέση.Επειδή σε αμφότερες καταδεικνύεται πόσο σπαραχτικά εφήμερο είναι το γέλιο, η ευτυχία των ανθρώπων:

Στην πρώτη φωτογραφία, η αυτοβιογραφική σύνθεση του Κυριάκου Κατζουράκη από την ενότητα “Ξαναβρίσκοντας τη Γκουέρνικα” που εκτέθηκε πέρσι στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας και τον εκθεσιακό χώρο του ΜΙΕΤ.

Η σχολική χορωδία καλαντίζει αμέριμνη γελώντας λίγο μετά τον Εμφύλιο με τον ζωγράφο ευτυχισμένο παιδί, εν χρω κεκαρμένο. Και την αντηλιά στα μάτια… Σκιές τώρα μιας πρόσκαιρης, αναίτιας πια ευτυχίας.

Η παλιά φωτογραφία καθιστάμενη εδώ ζωγραφική, υπερβαίνει το συναισθηματικό υπέρ του αισθητικού. Έτσι το συγκεκριμένο ντοκουμέντο γίνεται διαχρονικό σύμβολο της χαμένης αθωότητας.

Στην δεύτερη φωτογραφία, σαφώς πιο ανώδυνη, τρεις σωματοφύλακες, οι καλοί μου φίλοι Άγγελος, Γιώργος και Νάσος πριν τέσσερα χρόνια παραστέκουν χαμογελώντας παρηγορητικά στη γιορτή μου, ανήμερα Χριστούγεννα. Με τη Βερονίκ σε ρόλο Ντ’Αρτανιάν. Το μακρινό 2015.

Τελικά ό τι κάνουμε και ό τι λέμε είναι σπουδές – χαρακιές στο σώμα του χρόνου. Δηλαδή στο δέρμα μας το ίδιο…
Δερματοστιξία. Γιατί γιορτάζουμε οι άνθρωποι; Τί γιορτάζουμε; Ίσως την αδυναμία μας να είμαστε αληθινά – δηλαδή συνεχώς – ευτυχισμένοι. Σαν να είναι η ευτυχία μια κατάσταση που δεν αξίζουμε, που δεν δικαιούμαστε. Άρα γιορτάζουμε το πένθος μας. Με ευφρόσυνη απελπισία.

Χρόνια πολλά ούτως ή άλλως…

και πάλι ένα τεράστιο ευχαριστώ!