Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Κωστής Μακρής

Φωτιά από μετανάστες στον Έβρο

Όταν κάποιος/κάποια γράφει για να γίνει αρεστός/αρεστή στον κύκλο του/της ή για να κολακέψει τις ιδεολογικές εμμονές (δικές του ή άλλων), θεωρώ πολύ πιθανό να βλάπτει περισσότερο τον κύκλο του/της και να καθιστά εμφανέστερη τη γύμνια των ιδεολογικών εμμονών (δικών του και άλλων) παρά να υπερασπίζεται αποτελεσματικά ένα δίκαιο που είναι κατά τεκμήριο αδύνατον να αποδειχθεί, ειδικά σε εποχές παγκόσμιας αστάθειας, πολυδιάστατων απειλών και τεκτονικών μετακινήσεων, των οποίων ένα από τα πρώτα θύματα είναι η υποκειμενική αλήθεια.

Όταν αυτός ο κάποιος/ η κάποια δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ενός βίου άσπιλου/αμόλυντου/απολύτως έντιμου και παραγωγικού (επ’ αγαθώ τής κοινωνίας), ε, τότε, γίνομαι ακόμα πιο καχύποπτος.

Όταν αυτός ο κάποιος/η κάποια δεν πρόκειται να αναλάβει σε καμιά περίπτωση την ευθύνη να κάνει πράξη τα γραφόμενά του/της.
Όταν αυτός ο κάποιος/η κάποια ΔΕΝ είναι πολιτικό πρόσωπο.

Και όταν γνωρίζω ότι αυτός ή αυτή που γράφει τέτοιου είδους πράγματα βρίσκεται κοντά σε μιντιακό, πολιτικό ή δημόσιο χρήμα (δηλαδή χρήμα από τους φόρους των φορολογουμένων), τότε ζορίζουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα για μένα.

Έτσι, όταν διαβάζω

κάτι για την επικαιρότητα, που (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ, ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ, ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ κ.λ.π.) είναι απολύτως θεωρητικό, χωρίς το παραμικρό ίχνος ελέγξιμων/αποδείξιμων στοιχείων και ενός λειτουργικού και αποτελεσματικού «δια ταύτα»,

όταν διαβάζω κάτι που μου μυρίζει ιδεοληψία (ή πολιτική τοποθέτηση),

όταν διαβάζω κάτι πασπαλισμένο/στολισμένο με αστρόσκονη ανθρωπισμού, σπόρους αγαπόδεντρων και στρασάκια «διεθνισμού»,

όταν διαβάζω κάτι που, παρ’ όλο τον “ρομαντισμό” του, διεκδικεί δάφνες πολιτικής ή/και πρακτικής πρότασης,

όταν διαβάζω κάτι που μου μοιάζει διατεταγμένη (κομματική, μιντιακή ή άλλη) υπηρεσία,

όταν διαβάζω κάτι που καθιστά ολοφάνερη την ιστορική, λογική και κοινωνική ανεπάρκεια της/του συντάκτη,

τότε καθίσταται δραματικά επίκαιρη εντός μου η, αποδιδόμενη στον Αρχιμήδη, φράση:

«Μη μου τους κύκλους τάραττε».

Κάτι που σε ελεύθερη (κάπως ασεβή ή βλάσφημη) απόδοση σε σημερινά ελληνικά μπορεί να σημαίνει:

«Μη μου τα ζαλίζετε».

Αλλά εγώ δεν είμαι ο Αρχιμήδης.

Όταν διαβλέπω τον κίνδυνο αλλοίωσης τής χώρας μου από μια απειλή που αδυνατώ να προσμετρήσω τη δυναμική της,

Όταν η απειλή ξεπερνάει το μέτρο τού ανθρωπισμού μου, με ευθύνες πέρα από τις ευθύνες τής πατρίδας μου,

Όταν η προσωπική μου ευθύνη δεν είναι να γίνομαι συμπαθής και αρεστός σε ανεύθυνους,

Όταν διαβλέπω την επιβουλή κατά τής χώρας μου από γείτονα εν αδίκω,

τότε ―ίσως επειδή δεν είμαι ο Αρχιμήδης― δεν θα πω « Μη μου τους κύκλους τάραττε»,

Τότε, το πιθανότερο είναι να θυμηθώ το μεγαλείο του Μέγιστου Διεθνιστή Ομήρου, που βάζει το «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» να προέρχεται όχι από το στόμα ενός εκ των «δικών μας» Αχαιών και συμμάχων τους ηρώων (Αχιλλέα, Οδυσσέα, Αίαντα ή Αγαμέμνονα) αλλά από το στόμα του «εχθρού» Έκτορα.

05 Μαρτίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr