Ο χρόνος τον καλεί ικετεύοντας,  τα βήματα του να αραιώσει.

Να μη βιαστεί να φύγει.

Μα τούτος, ο Θαυμαστός,  Μέγιστος, Σκληρός , Μόνος  και  αδιάκοπα

απρόβλεπτος ˙σαν τα αποχαιρετιστήρια χρώματα του δειλινού˙ καθόλου δεν σκοτίζεται, ακάθεκτος προχωρά.

Τόσους  και τόσους αιώνες,  τους κοίταζε κατάματα  να περνούν, τώρα γιατί να σκιαστεί;

Στη ευαίσθητη μνήμη του, κρατά τραγούδια από σιγανές φωνές και μελωδίες.

Προσέχει  την αγάπη του κόσμου μη και σέρνεται.

Στις εύκολες ώρες , παίζει με τις ανθρώπινες φιγούρες, αφήνοντάς  τούς ανέμους, που πιστά τον ακολουθούν, μαζί τους  να  ερωτοτροπούν.

Τότες οι γύρω δρόμοι γίνονται μοναχικοί, και οι αποσυρμένες ανθρώπινες ψυχές,  μιαν αγκαλιά ψάχνουν, ως θαλπωρή  για να κρυφτούν, σε φλόγες που σπινθηρίζουν, μέσα από τα αναρίθμητα κεριά.

Κρασί ανοίγουν, και στην υγειά της συντροφικότητάς και της αγάπης πίνουν.

Τον είπαν  δύσκολο ή και επικίνδυνο.

Μα αυτός ως πνεύμα, σκοντάφτει ανάμεσα στα  αστέρια, χαζεύοντας, εκείνο εκεί το πιο λαμπερό και ελπιδοφόρο.

Χαμογελά πικρά.

Όταν σκέφτεται πως τα ανάποδα πράγματα, άφωνα και παγωμένα προχωρούν.

Τα λόγια  των άλλων δεν τα  φοβάται και ας  μετουσιώνονται  σε δικά του βάρη.

Αντίθετα τον τρομάζει ο κάθε χωρισμός που ανταμώνει, έτσι γέρνει το κορμί του για  αποκούμπι.

Προτού γεννηθεί, υπήρξε.

Αλώβητος δεν ήταν, δεν ξέρει αν έζησε, ό,τι ονειρεύτηκε, ή ό,τι του ήταν γραμμένο.

Τη γεύτηκε σαν το καλό παλιό κρασί, ακόμα και τις πίκρες.

Τώρα προς το τέλος, χαμογελά, όταν στην αντίστροφη  μέτρηση της αναχώρησης του,

αναφλέγονται οι ελπίδες κι οι προσδοκίες των ανθρώπων.

Μόνος του προβληματισμός ..

Αυτόν που μέσα του, μόνος μένει,  θα ήθελε το πρόσωπο του να μην κρύβει.

Την πρώτη-πρώτη αυγή να χαιρετά.

Γιατί ο κόσμος, των ονείρων, μπρος μας απλώνεται.

Όμορφος, καινούργιος  και αληθινός.