Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Μακαρίζω αλλά και ζηλεύω εκείνους τους φίλους μου που διατηρούν μακροχρόνιες σχέσεις αγάπης. Ας πούμε την Νίνα και το Σπύρο ή τον Βαγγέλη και τη Μαρία. Επειδή οι αληθινοί δεσμοί, οι πραγματικές σχέσεις όσο κι αν αλλοιώνονται από τον χρόνο ούτε σπάνε ούτε χαλάνε. Δεν πρόκειται για gadgets πού δεν είναι πια του συρμού και πρέπει κανείς να διεκδικήσει το καινούργιο μοντέλο. Οι σχέσεις είναι χειροποίητα πράγματα που επισκευάζονται, διορθώνονται επαναχρησιμοποιούνται. Με δάκρυα και αγκαλιές. Και εκεί ακριβώς έγκειται η γοητεία τους: Στην δυνατότητα ανανέωσης. Εκεί όμως βρίσκεται κι η δύναμη ή η αδυναμία των δύο συμβαλλομένων. Όταν κυριαρχήσει ο πανικός, ο εγωισμός ή και τα δύο τότε αληθινά οι σχέσεις κινδυνεύουν. Όπως ας πούμε τώρα στην διετή κρίση κορονοϊού. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν αντέχουν ούτε το διπλανό τους αλλά ούτε και τον εαυτό τους. Και οι σχέσεις δοκιμάζονται με πολύ συχνούς χωρισμούς. Χωρίς όμως και αυτό να αποτελεί λύση αφού οι άνθρωποι παραμένουν το ίδιο ή και περισσότερο μοναχικοί. Δηλαδή δυστυχισμένοι. Προσωπικά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μιας σχέσης που είχα ποτέ, ήταν τα 15 χρόνια. Τρεις πολύχρονες, λοιπόν, σχέσεις, δύο παιδιά, τέσσερα stepchildren, αρκετές αμβλώσεις – δυστυχώς – σε μία διάρκεια περίπου 45 χρόνων. Αν λοιπόν κάτι μου έμαθε αυτή η εμπειρία του μισού αιώνα, είναι ότι οι σχέσεις (πρέπει να) δουλεύονται. Να μην εξαντλούνται από επιπολαιότητα ή ναρκισσισμό. Επειδή κάθε άνθρωπος είναι μία ολόκληρη άγνωστη ήπειρος που δεν σου φτάνει μία ολόκληρη ζωή για να την εξερευνήσεις.