Η ταχύτητα με την οποία δόθηκε εντολή στον πρώην κεντρικό τραπεζίτη της Ευρωζώνης, Ντράγκι, να φτιάξει κυβέρνηση τεχνοκρατών στην Ιταλία (σαν έτοιμος απο καιρό. Mια αυτοεκπληρούμενη προφητεία στην ουσία) είναι ενδεχομένως η ταχύτητα με την οποία το κεφάλαιο εκτοπίζει σιγά-σιγά την δημοκρατία. Και νομίζω ότι όλοι σχεδόν το νιώθουμε αυτό, πλέον.

Ζητήθηκε αυστηρά απο τον πρόεδρο της χώρας να βρει, ο ειδικός ηγέτης, εκείνους τους άριστους( απο τα πανεπιστήμια και την αγορά προφανώς), τους ειδικούς δηλαδή, για κάθε υπουργική θέση. Με τις ευλογίες φυσικά των ανεύθυνων στα δύσκολα κομματικών ηγεσιών μιας κατακερματισμένης πολιτικά χώρας.

Σαν να πιάστηκαν στον ύπνο οι πολίτες ( σημ: αφού πρώτα τους θύμισαν ότι είχαν σε υψηλή θέση δημοφιλίας τον πρώην κεντρικό τραπεζίτη της Ευρώπης ), δέχονται χωρίς αντίσταση να κυβερνηθούν απο μή εκλεγμένους, αρκεί να μην κυβερνήσουν οι πολιτικοί. Αυτοί που δεν συμφωνούν μεταξύ τους στην νομή της εξουσίας και της ευθύνης.

Άλλωστε δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία. Γιατί αυτό που συνέβη στην Ιταλία, να κληθεί ο ειδικός ηγέτης, καλείται δημοκρατική επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Είναι η κατάσταση εκείνη όπου η ειδημοσύνη υπερτερεί της πολιτικής. Τα πτυχία και η καριέρα στον παγκόσμιο χρηματο-πιστωτικό καπιταλισμό υπερτερούν της ψήφου του πολίτη. Καθόλου κακό δεν ακούγεται. Μένει να καταργηθούν οι εκλογές και να επιλέγουν απ ευθείας οι υπερεθνικοί οργανισμοί εποπτείας και επιτήρησης, οι Θεσμοί δηλαδή του πλανητικού κεφαλαίου, το ποιοί θα διαφεντεύουν τις ζωές μας.

Είναι η κατάσταση εκείνη όπου η ειδημοσύνη υπερτερεί της πολιτικής. Τα πτυχία και η καριέρα στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό υπερτερούν της ψήφου του πολίτη. Καθόλου κακό δεν ακούγεται. Μένει να καταργηθούν οι εκλογές και να επιλέγουν απ ευθείας οι υπερεθνικοί οργανισμοί εποπτείας και επιτήρησης, οι Θεσμοί δηλαδή του πλανητικού κεφαλαίου, το ποιοί θα δι αφεντεύουν τις ζωές μας.

Ας μην γελιόμαστε : η απόσταση των μισθών αυτών που κυβερνούν απο τα εισοδήματα του πολίτη, είναι η απόσταση της ελλειπτικής ενσυναίσθησης. Γιατί οι ανισότητες των εισοδημάτων είναι που ορίζουν τελικά το πως αφουγκράζεται κατα κανόνα, ένας πλούσιος των φτωχό. Και αυτό συμβαίνει με τους επιτυχημένους ειδικούς ( αλλά και με τους πολιτικούς φυσικά): είναι στην ουσία οι πλούσιοι που δεν αφουγκράζονται τους πολλούς , πλέον, φτωχούς.

Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο θα παραμένει πάντα ο γνωστός-άγνωστος (ένας Ντράγκι για κάθε χώρα) στον απλό μισθωτό της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας. Οι τραπεζίτες είναι οι επώνυμοι-ανώνυμοι που έχουν την σφραγίδα της πολυπόθητης φερεγγυότητας (σφραγίδα που δεν έχουν οι πολιτικοί, εκτός και αν προέρχονται απο την επενδυτική τραπεζική ελίτ). Προσωπικά φρονώ, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό, ότι ο Ντράγκι θα μακροημερεύσει και θα κάνει ότι έκανε με το ευρώ : what ever it takes. Με ότι αυτό συνεπάγεται για τον απλό εργαζόμενο στις μανιφακτούρες.

Αυτοί όμως οι ειδικοί κάτοχοι know-how κοινωνικής μηχανικής, είναι που λανσάρονται στις μάζες ότι μπορούν να κυβερνήσουν στα δύσκολα. Είναι δηλαδή, οι άνθρωποι της έκτακτης ανάγκης. Γιατί τι είναι πλέον μια χώρα; Τι χρειάζεται ; Είναι ένας ζωντανός επιχειρηματικός οργανισμός σε κίνδυνο, που απαιτεί καλό ισολογισμό και θετικά αποτελέσματα χρήσεως. Απαιτεί διαχειριστική διακυβέρνηση. Δεν είναι πλέον κοινωνία. Είναι σύνολο πολιτών-πελατών για τα μεγάλα παγκόσμια προϊόντα του καπιταλισμού: φόβος και χρέος….