Δούλεψαν τα ανακλαστικά των σημαντικών ελληνικών συλλόγων (και μπράβο τους) με το που έγινε γνωστή η απώλεια του Γιάννη Ματζουράνη του φιλάθλου – πρότυπο εδώ και σχεδόν εβδομήντα χρόνια στα γήπεδα. Διάβασα τα σχετικά τουϊτ  στην πλατφόρμα του zougla.gr (της SuperLeague, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, του ΟΦΗ, της ΑΕΚ, του Ιωνικού κλπ), με πρώτο στην ταξινόμηση εκείνο του επίσημου  -υποθέτω- Ολυμπιακού. Να σταθώ λίγο σ’ αυτό, διότι κρύβει κάποιο  κόμπλεξ (έναντι του Εθνικού). Αναφέρει:

«Η οικογένεια του Ολυμπιακού εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια για τον Γιάννη Ματζουράνη. Με την συμπεριφορά του και την αγάπη του ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ (σημ. η υπογράμμιση δική μου), κέρδισε τον σεβασμό όλων των φιλάθλων. Ο Πειραιάς και το ελληνικό ποδόσφαιρο θα σε θυμούνται πάντα».

‘Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα καθένας, ο επίσημος Ολυμπιακός δεν αντέχει ούτε σε μήνυμα κοινωνικού περιεχομένου να αναφέρει την λέξη «Εθνικός». Τόσο μίσος!

‘Οσο για εκείνο το «κέρδισε τον σεβασμό όλων των φιλάθλων», ας το ξεχάσουμε. Συχνά σε πειραϊκά ντέρμπι, ο άτυχος Μαντζουράνης άκουγε τα εξ αμάξης την στιγμή που φώναζε το κλασικό του «α,ρε εθνικάρα», ενώ μια φορά στις στοές του γηπέδου Αιγάλεω (σε αγώνα πρωταθλήματος με την γηπεδούχο) την ώρα που πήγαινε στο αποδυτήριο να γιορτάσει με τους παίκτες του Εθνικού την δύσκολη αλλά παλικαρίσια νίκη, εδάρη ανηλεώς (όπως έγραψαν την επομένη τα αθλητικά έντυπα). ‘Ηταν η εποχή που στην ομάδα του Αιγάλεω κυριαρχούσαν οι νταήδες της κατηγορίας, ενώ και οι παίκτες, δεν θεωρούνταν «αγγελούδια».

Για τον απόντα Μαντζουράνη, τον θρυλικό οπαδό, που από ταέντεκά του χρόνια ήρθε από τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας στον Πειραιά με επικίνδυνοι δάγκωμα φιδιού, στον μπάρμπα του γιατρό του Πειραιά. Ο συγγενής, οπαδός του Εθνικού,  του έσωσε τη ζωή και τον μπόλιασε στην κορυφαία -εκείνη την εποχή- πειραϊκή ομάδα. Ο Γ.Μ. λάτρεψε τον Εθνικό, αγάπησε το ποδόσφαιρο και όσα σπορ διέθετε ο σύλλογος -πόλο, μπάσκετ, βόλεϊ, κολύμβηση κλπ.-, στήριζε παραδοσιακά τους ηγέτες της ομάδας του, ακόμη και εκείνους τους παρά την ασήμαντη παρουσία τους   των τελευταίων χρόνων, ενώ -γι’ αυτόν- οι αθλητές όλων των τμημάτων του Εθνικού ήταν οι καλύτεροι του κόσμου και μόνιμα αδικημένοι απότην διαιτησία και το…κεφάλαιο. Και φυσικά δεν είχε άδικο!

Με ένα κομμάτι τίμιο ξύλο -πεσκέσι από τα Ιεροσόλυμα-  και έναν σταυρό, έστεκε στην πόρτα του αποδυτηρίου για τον ασπασμό στα θρησκευτικά σύμβολα από όλους τους παίκτες πριν βγουν στο τερέν για την μάχη. Και κάθε πρωτομηνιά δεν παρέλειπε να επισκέπτεται τ’ αποδυτήρια με ένα μπουκάλι  αγιασμό.

Αλλά, το θέμα της ζωής του Μαντζουράνη είναι ατελείωτο και δεν χωράει σε ένα μικρό σημείωμα. Στο εξαντλημένο βιβλίο (που έγραψε και εξέδωσε η ταπεινότητά μου  τον Ιανουάριο του 2014) «ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ», το μεγαλύτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν.

Στον Γιάννη Μαντζουράνη, που αν δεν είχε μπλέξει με τον Εθνικό, όπως (μου) είχε δηλώσει πολύ σοβαρά σε συνέντευξή στα «ΝΕΑ», θα είχε γίνει ένας επιτυχημένος τενόρος!