Αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Αυτό είναι το μήνυμα που πραγματικά ενώνει.

Σήμερα η μάχη κατα της πανδημίας είναι μάχη για τη Δημοκρατία και την Ελλάδα. Την διεξάγει με θυσίες κάθε Έλληνας.

Ο μαθητής που μαθαίνει πως στο κίνδυνο πρέπει να θυσιάσει τη χαρά και την αμεσότητα του σχολείου.

Ο φοιτητής που χάνει τον μοναδικό και πολύτιμο χρόνο της φοιτητικής ζωής και την ατμόσφαιρα της.

Ο νέος που καλείται να προσαρμόσει την ορμή της νιότης και τη χαρά και την ανεμελιά του έρωτα

Ο εργαζόμενος που κινδυνεύει να χάσει το ψωμί του και αγωνιά

Ο επαγγελματίας που ιδρώνει για να κάνει τα κουμάντα του

Ο επιχειρηματίας που βλέπει μπροστά του το φάσμα της κατάρρευσης

Ο οικογενειάρχης που πρέπει να φροντίσει το σπίτι του και τη ζωή του

Ο απόμαχος που δεν θέλει να είναι βάρος

Ο άνθρωπος του πολιτισμού που στερείται τα πάντα υλικά και άυλα

Τα εκατομμύρια των πολιτών που πειθαρχούν κατανοώντας και τον κίνδυνο και τη σχέση του με τη Δημοκρατία, την ελευθερία και την Ελλάδα.

Τα εκατομμύρια των πολιτών που δεν σκέφτηκαν ούτε και θέλουν να προσφύγουν στο ΣΤΕ για καταπάτηση των δικαιωμάτων τους στη παιδεία, στην προσωπική ζωή, στη περιουσία, στην εργασία, στο πολιτισμό. Γιατί συγκροτούν την κοινωνία της ευθύνης. Απέναντι σε όσους υπηρετούν την ανευθυνότητα και τον ασυγκράτητο ναρκισσισμό τους. Για όσους δεν κατανοούν το κύμα της αγωνίας τους και σκέφτονται μόνο με τις εμμονές τους.

Για όσους περιφρονούν τη Δημοκρατία και την Ελλάδα, ενεργώντας ψευδεπίγραφα στο όνομα της για το δικό τους μικρόνοο συμφέρον.

Αν το Πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος αλλά εφαλτήριο μάχης αυτή είναι σήμερα η μάχη.Για την Ελλάδα ρε γαμω το όπως είπε στο τερματισμό η Βούλα.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr