Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

«Διακόσια στην στροφή και με ρωτάνε ¨μαμά¨ ; Όχι δεν είναι ¨μαμά¨…»

Εντάξει, μην μου φωνάζετε, μην μου αρχίζεται τα …τί γράφεις σοβαρός άνθρωπος, σε σοβαρό περιοδικό. Αδυνατώ να πιστέψω πως δεν πέσατε έστω και μιά φορά πάνω σ΄αυτό το ασυνάρτητο τρελοτράγουδο (που δυστυχώς και απολύτως μεταξύ μας δεν είναι και τόσο ασυνάρτητο), ή έστω πάνω σε μιά αναφορά στους στίχους του…Αρχικά κάποιοι το χρησιμοποίησαν για να ντύσουν ευχές για την γιορτή της μητέρας…Οποία παραπλάνηση!!

Διότι και παρά την επαναλαμβανόμενη, σχεδόν εμμονική αναφορά της λέξης ¨μαμά¨, ο ποιητής εδώ μας το λέει καθαρά και ξάστερα…μας εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο το τί είναι ¨μπαμπάς¨, αφού δεν είναι ¨μαμά¨ ! Παράλογο; Όχι και τόσο. Άρα λογικό!

Μα είναι τόσο απλό και απορώ δηλαδή που τόσο καιρό ο ποιητής σπάει πλάκα με μας γιατί δεν καταλαβαίνουμε τί θέλει να μας πει…ενώ δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος αυτό που έγραψε…κι αφού σήμερα (δηλαδή εχθές, αλλά εμένα σήμερα μου άναψε το φλας και τα είδα όλα ξεκάθαρα) είναι η γιορτή του πατέρα, ας του ευχηθούμε χρόνια πολλά!!!

Χρόνια σου πολλά μπαμπά και να είσαι πάντα εκεί, δίπλα μας, εκεί που πάμε να πάρουμε την στροφή με διακόσια και ο βασικός εξοπλισμός μας, αυτός που μας έδωσε η μαμά, δεν επαρκεί. Γιατί εκεί είναι που χρειαζόμαστε τον μπαμπά. Στα δύσκολα, στα ακατόρθωτα, στα επικίνδυνα.

Ας φανταστούμε τους εαυτούς μας σαν ένα ωραίο, ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο. Τελευταίο μοντέλο, φρεσκοβαμμένο και γυαλιστερό, μόλις έχει βγει από την αντιπροσωπεία, με τα σελοφάν του, να μυρίζει κερί ( πούδρα να πω για να το καταλάβουμε καλύτερα).  Με όλα τα καλούδια από την «μάνα» του. Και όσο περνάνε τα χρόνια και η τεχνολογία προχωράει, ε, καταλαβαίνετε, τα καλούδια αυτά είναι όλο και περισσότερα, όλο και καλύτερα!

Ο βασικός εξοπλισμός των αυτοκινήτων παιδιά! Με μιά λέξη : η μαμά!

Και μαθαίνουμε να οδηγούμε και τα πάμε καλά! Δεν τρέχουμε στην αρχή, ε, καβαλάμε κανα πεζοδρόμιο, τίποτα σοβαρό…προσέχουμε, φοβόμαστε, κρατιόμαστε.  Μπουσουλάμε, περπατάμε, και κάποια στιγμή τρέχουμε και σιγά σιγά ξεθαρρεύουμε και γινόμαστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες…Αλλά όταν αρχίζουμε να περνάμε σε αυτό το στάδιο εκεί η ¨μαμά¨δεν επαρκεί. Εκεί χρειαζόμαστε τον μπαμπά! Τα έξτρα κρατήματα, την ιπποδύναμη, την έξτρα ασφάλεια. Αυτός είναι που  θα μας μάθει «τα κόλπα». Στα δύσκολα αυτός θα είναι εκεί γιατί η μαμά δεν αντέχει και τις πολλές πολλές συγχύσεις. Στις μεγάλες αποφάσεις δεν τρέχεις στην μαμά αλλά στον μπαμπά και αν είναι εκεί όλα θα πάνε καλά.

Και κάπως έτσι, ο ποιητής, μάλλον άθελά του, ευχήθηκε με τον καλύτερο τρόπο για την γιορτή του πατέρα και μας εξήγησε τον ρόλο του σε όλη του την μεγαλοπρέπεια! Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον… που ίσως και να σκεφτείτε πως δεν πάει και πολύ…καλά. Κάντε δουλειά σας, εγώ δεν παρεξηγώ.

Ελπίζω, μετά από αυτό που μόλις διαβάσατε να μην τρέξετε να ¨πειράξετε¨το αυτοκινητό σας για να παίρνετε την στροφή με διακόσια…γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις σχεδόν πάντα όλα πάνε στραβά…

Να χαιρόμαστε λοιπόν τους πατεράδες μας, αυτούς που ήταν πάντα η έξτρα δύναμη, το αποκούμπι, το μπράτσο που μας στήριζε και μας στηρίζει ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα μας…

Στους καλούς μπαμπάδες πάντα.  Και στον δικό μου που όταν οδηγούσα  μου έλεγε «Πιό σιγά, μην βγαίνεις ακόμα, δεν τον βλέπεις αυτόν που έρχεται;» «Μα, τον βλέπω, προσέχω» και εκείνος μου απαντούσε « Εσύ τον βλέπεις, αυτός όμως μπορεί να μην σε βλέπει. Δεν φοβάμαι εσένα, τους άλλους φοβάμαι…»

Α! Ήταν πολύ ωραίος τύπος ο μπαμπάς μου…Πολύ ωραίος!!!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr