Είναι μια φράση που μου έκατσε, μου έκατσε στο στομάχι, σαν ένα βαρύ, λαδερό φαγητό εν μέσω καύσωνα. Και εξηγούμαι για τι μιλάω και γιατί…μου έκατσε στο στομάχι. Δεν έχουν κλείσει ούτε δυο εικοσιτετράωρα από την φράση του κ. Γιούνκερ για την Ελλάδα, ” «Η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού ποδοπατήθηκε. Δεν πρέπει να επαναληφθεί κάτι τέτοιο τώρα με την Ιταλία». Καταλάβατε τώρα νομίζω ε;

Aς πάρουμε όμως το πράγμα από την αρχή. Όταν είμαστε μικροί , μεγαλώσαμε με ιστορίες και κόμικ που μας μίλαγαν για κάποιες “¨ειδικές αξίες”. Αν ανατρέξουμε τον Ρενέ Γκοσινί, και μόνον, θα θυμηθούμε το χαλιφάτο της μαγικής Βαγδάτης που αντιστέκεται στον αντιήρωα κακό Ιζνογκούντ, το Τέξας και η Άγρια Δύση που ισσοροπεί χάρι στον Λούκυ Λουκ, και το μικρό ανυπόταχτο γαλατικό χωριό που τα βάζει με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ένα χωριό τρελών που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται στον κατακτητή.

Όλα αυτά στην παιδική μας ηλικία έγιναν κάτι παραπάνω από σκηνικά για ιστορίες. Οι ήρωες, τα μέρη και όσα μας διηγήθηκαν σημάδεψαν την εφηβεία μας και την ιδεολογία μας, μας χάρισαν την γνώση της αξιοπρέπειας, μιας αξιοπρέπειας συνυφασμένης με την ανεξαρτησία, με πολύ πιο εύκολο και σίγουρα διασκεδαστικότερο τρόπο από τους κουρασμένους δασκάλους που προσπαθούσαν να μας εμποτίσουν στις ίδιες ιδέες σκάβοντας τα πανάρχαια και αναχρονιστικά ιστορικά σχολικά εγχειρίδια.

Και τελικά χρόνια φτάνεις να καταλαβαίνεις πως όλες αυτές οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε δεν είναι παρά ένα μπλεγμένο βρώμικο κουβάρι πεταμένο στα αζήτητα.

Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι μια Ευρώπη, μια πολύ εύπορη Ευρώπη, έτοιμη όμως να πέσει στον γκρεμό. Όπως ένας άνθρωπος που τα έχει όλα, είναι βαθειά ερωτευμένος με τον εαυτό του και τον θαυμάζει και δεν βλέπει προσπαθώντας να βγάζει σέλφι με το πανάκριβο κινητό του, πως βαδίζει στην καταστροφή έχοντας πια πάψει προ πολλού να αποτελεί το παράδειγμα για οποιονδήποτε.

Γιατί η Ευρώπη δεν είναι μια νέα χώρα, μια χώρα που ακόμα ψάχνει τον τρόπο να εκφραστεί για να έχει να αραδιάσει δικαιολογίες.

Έχει γεράσει, έχει ρυτίδες – που ναι την κάνουν ακόμη ελκυστική – και έχει και το παρελθόν της. Αυτή η ειρήνη που επικρατεί σήμερα, κόστισε δύο χιλιετίες πολέμων, αίματος, βασανιστηρίων και απανθρωπιάς. Πριν από όχι πολλά χρόνια τα έθνη της Ευρώπης ήταν εχθροί μεταξύ τους και κάθε φορά που έρχονταν αντιμέτωπα έρρεαν ποταμοί αίματος∙ λίμνες, εκβολές, θάλασσες γέμιζαν αίμα. Ο τελευταίος ευρωπαϊκός πόλεμος άφησε πίσω του πενήντα τέσσερα εκατομμύρια νεκρούς. Δεν είναι αρκετά βίαιο αυτό; Δεν είναι ένα παρελθόν που όλοι θα θέλαμε να έχουμε ξεχάσει; Θα μου πείτε πως η βία είναι μέρος του πολιτισμού, της Ιστορίας, της ζωής των εθνών. Από τη βία γεννιούνται οι κοινωνίες και οι περίοδοι ειρήνης, έτσι γίνεται απ’ τις απαρχές του κόσμου, και στην Ευρώπη αυτή την στιγμή εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή η διαδικασία της μακρόχρονης ειρήνης. Αν ναι τότε πώς μιλά κάποιος που πρωταγωνίστησε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί σε αυτή την εξελικτική διαδικασία για μια χαμένη αξιοπρέπεια δηλαδή για μια άλλη μορφή ανάλογης και ίσως χειρότερης και αποκρουστικότερης Βίας; Μήπως για να γλυτώσουμε από τους ποταμούς αυτούς αίματος χάσαμε λίγο ή πολύ από την αξιοπρέπειά μας και τελικά γίναμε ανώνυμοι άνθρωποι, αριθμοί φορολογικών μητρώων, απέλπιδες μοναχικοί μέσα σε πόλεις-φαντάσματα, άνθρωποι εύθραυστοι σε λεωφόρους και καφετέριες, με μια τεράστια βουβή ανάγκη να επινοούμε φανταστικά κίνητρα για να συνεχίσουμε να ζούμε, αλλά πάντα με την σίγουρη αίσθηση πως έχουμε χάσει πριν καν μπούμε στο παιχνίδι, ότι κάτι πήγε εντελώς λάθος ευθύς εξαρχής; Όλα όσα χαράκτηκαν στις ευαίσθητες παιδικές μας ψυχές, την ώρα που ο περήφανος γαλάτης Αστερίξ έβαζε το χέρι στην μέση και πρόφερε δυνατά και αυθάδικα μπροστά στον Ιούλιο Καίσαρα ένα μεγάλο NON τι να γινήκαν άραγε; Τώρα που μας το λένε πια κατάμουτρα πως το γαλατικό χωριό παραδόθηκε, ο Λούκυ Λουκ γέρασε και έθαψε την Ντόλυ, πώς μπορούμε να ακούμε τον Ιζνογκουντ που τελικά έκανε το όνειρό του πραγματικότητα να δίνει συνεντεύξεις;

 Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr