Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας 

Περπατώντας στην παλιά Λευκωσία… Μαζί μας η αγαπημένη φίλη κι εκλεκτή Κύπρια ερμηνεύτρια Εύη Καπάταη.

Η…τελευταία μας συνάντηση!

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια…

…που οι άγγελοι ταξίδεψαν με τα φτερά τους την ψυχή του, ένας απόηχος πλημμυρίζει το μέσα μου από τις μελωδίες του που ζωγράφισαν «στιγμές» μου, μέσα στα χρόνια… «Η μαρκίζα» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και πρώτη εκτέλεση της αξέχαστης Βίκυς Μοσχολιού, «Το καναρίνι» σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή και πρώτη εκτέλεση Ελένης Δήμου, «Οδός Αριστοτέλους» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πρώτη εκτέλεση Χαρούλας Αλεξίου, «Αν μ’ αγαπάς» σε στίχους Τάκη Καρνάτσου και πρώτη εκτέλεση Τάνιας Τσανακλίδου, «Πες πως μ’ αντάμωσες» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πρώτη εκτέλεση Σταμάτη Κόκοτα, «Άσπρα καράβια» σε στίχους Σωτήρη Σκίπη και πρώτη εκτέλεση Μιχάλη Βιολάρη-Καίτης Χωματά, «Θυμήσου τον Σεπτέμβρη» σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου και πρώτη εκτέλεση Κώστα Καρρά, «Σπασμένο καράβι» σε στίχους Γιάννη Σκαρίμπα και πρώτη εκτέλεση Κώστα Καράλη, το «Μαρακές» σε στίχους Ηλία Κατσούλη και πρώτη εκτέλεση Πένυς Ξενάκη και ανάμεσα σ’ εκατοντάδες άλλες επιτυχίες του, το πρωτοκορυφαίο -για μένα – «Άνθρωποι μονάχοι» σε στίχους Γιάννη Καλαμίτση και πρώτη (και πιο οριστική) εκτέλεση Βίκυς Μοσχολιού.

Χαρά, τιμή κι ευγνωμοσύνη, σε οποιαδήποτε σειρά και να τα τοποθετήσει κανείς, συνθέτουν το πορτρέτο των συναισθημάτων μου για κείνον, από μια σχέση φιλίας, αγάπης και συνεργασίας, που μέτρησε γεμάτα 34 αδιάλειπτα χρόνια.

Ο «δικός μου Γιάννης»… Που ταξιδέψαμε για χρόνια, συναυλιακά, που ξενυχτήσαμε, που βουρκώσαμε, που συν-δημιουργήσαμε τραγούδια καρδιάς, που ξεκόβαμε απ’ τους πολλούς για να νοιώθουμε «εμείς», που λοιδορούσαμε τις μοναξιές μας κουβεντιάζοντας ατελείωτα. Για σημαντικά και για ασήμαντα. Στο τέλος, πάντα γελώντας. Που πιστέψαμε και στηρίξαμε το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης και ως μέλη της Οργανωτικής του Επιτροπής, επανειλημμένως. Που αγαπήσαμε βαθιά το λαϊκό τραγούδι.

Προ πάντων όμως, γιατί μοιραστήκαμε τις αλήθειες μας.

Στο πρόσωπό του η λέξη «φίλος» παίρνει την αξία της.

Κρατώ μέσα μου τούτη την ώρα τον πόνο της απώλειας. Χαμογελάω… Έτσι θα το’θελε κι εκείνος, άλλωστε…

Όπως όταν μέναμε πίσω, μετά από μια παράσταση κι ερχόταν ο κόσμος να μας χαιρετίσει κι έσκυβα και του ψιθύριζα: «Οι…τεθλιμμένοι» (εμείς). Και γελούσαμε μέχρι την επόμενη μέρα.

Την “ώρα αναχωρήσεώς του” τον αποχαιρετώ, με τη χαρακτηριστική του μουσική “μιλιά” και τα λόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου όπως έσμιξαν στο τραγούδι “Τα χέρια”, με κορύφωση την ερμηνεία τους από τη φωνή της αξεπέραστης Βίκυς Μοσχολιού και που για μένα πάντοτε “φυσούσαν” χωρισμό και θάνατο!

Ώρα καλή σου, φίλε…Και σε όσους δεις ‘κει πάνω, χαιρετισμούς…

30ό επετειακό Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, το 1991, όπου συνυπήρξαμε με τον Γιάννη ως μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής. Την ίδια χρονιά, ύστερα από πρόταση της Επιτροπής, πραγματοποιήθηκε το 1ο Φεστιβάλ Χωρών Μελών της ΕΟΚ, της Κύπρου και της Μάλτας.