«Πέρασε η μπόρα και θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει ένα βροχερό μεσημέρι κει που καθόμουν στο γραφειάκι μου με θέα τον κεντρικό δρόμο …

‘Όταν βρέχει, εκτός από τον ρομαντισμό ξυπνάνε ξέρετε κι άλλα συναισθήματα. Για παράδειγμα, ξυπνάει η τσαντίλα γιατί δυο μέρες πριν έκανες όλα τα τζάμια του σπιτιού…ή έπλυνες αυτοκίνητο, ή πήγες κομμωτήριο. Συνήθως και τα τρία μαζί! Όμως στην συγκεκριμένη μπόρα αυτό που επικράτησε όλων ήταν η…έμπνευση.»

Κι αν όλο αυτό που μόλις διαβάσατε αλλά κι αυτό που ακολουθεί, σας δημιουργήσει την αίσθηση πως κάπου το έχετε ξαναδιαβάσει, δύο τινά σας συμβαίνουν ή καλύτερα… μας συμβαίνουν.

Με διαβάζετε οπότε και το θυμάστε! Πράγμα εξαιρετικό -για μένα- διότι ανακαλύπτω με μεγάλη μου χαρά πως έχω ….ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ! Δικούς μου! Ολόδικούς μου κυρίες μου και κύριοι!  Ω τί χαρά είναι τούτη. Κι ας μην μου κάνει λάικ ούτε η μαμά μου, γιατί λέει πως μεταξύ μας αυτά είναι βλακείες…(συγκινητικό;! ) Και μιά κολλητή επίσης ούτε να με φτύσει…(αυτό πάλι ανεξήγητο!)

Το δεύτερο που συμβαίνει είναι πως προφανώς και «κλέβω» τον εαυτό μου!  Πράγμα  ανησυχητικό, έχω τρομάξει εγώ τώρα και είναι να τρέχω στους γιατρούς να μου δείχνουν καρτούλες με ζωάκια και κουζινικά και να τους λέω αν θυμάμαι πώς λένε το καθένα, γιατί δεν θυμάμαι αν αυτό το κειμενάκι, το της βροχής,  το έχω δημοσιεύσει. Θα μου πείτε…φιλενάδα, αρχείο το λένε, hello!! Kάνουμε κι ένα τσεκ…Ήμαρτον!

Ναι, αλλά και γω  πώς θα τσεκάρω αν με παρακολουθείτε!! Σατανικό;;;!!!

Τώρα εγώ να είμαι του γιατρού, να μην είμαι; Θα το αφήσω να ίπταται! Να σας έχω στο σασπένς!

Και επανέρχομαι στην πρώτη μου διαπίστωση, αν ισχύει. Εκείνη πως έχω ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ!

Τους οποίους αναγνώστες ΜΟΥ, αν έχω φυσικά,  θα ήθελα να  κεράσω μιά παστούλα, ένα παγωτό, ένα υποβρύχιο…που βρέχει κιόλας έξω! Και γρανίτες διαθέτει το κατάστημα για όσους ή όσες είναι σε δίαιτα. Αν και, εμπιστευτικά σας το λέω, μην μου αγχώνεστε διότι το καλοκαίρι καλοκαίρι….αργεί ακόμα. Οπότε φάτε άφοβα.

Θα ήθελα επίσης να κλείσω ένα πουλμανάκι να σας πάω μιά εκδρομή αλά παλαιά, να φοράμε καπελαδούρες σαν την Αλίκη,  να τραγουδάμε το «Έχω ένα μυστικό κρυμμένο στην καρδιάς τα βάθη», μετά να φάμε κεφτεδάκια στην ακροθαλασσιά και μετά να μοιράσω σε όλους απολυτήρια της ογδόης!

Συγχαρητήρια!

Αποφοιτήσαμε όλοι με άριστα!

Απαπα! Τέτοια χαρά ούτε όταν πήραμε το Euro και την Εurovision μη σας πω!

Συνεχίζω λοιπόν να με κλέβω, η δολία…συνεχίστε να διαβάζετε και σεις…για ελάτε, να μη χαλαρώνουμε.

Ποίημα

Τίτλος: “Η Λακκούβα”

Από το τζάμι μου κοιτώ
τον δρόμο που γυαλίζει
και την λακκούβα την παλιά
χαζεύω να γεμίζει

Έρμε διαβάτη που περνάς
και την λακκούβα προσπερνάς
χωρίς καθόλου να σκεφτείς
ότι παπάκι θα γενείς,
προσεκτικά κι αν περπατάς
τα βηματά σου κι αν μετράς
άδικα αργοβαδίζεις…

Κι απ΄το παράθυρο μου εγώ
πολύ αργά για να σου πω
πως έρχεται ένα φορτηγό!

(Θαρρώ πως πνίγεσαι θαρρώ, κι ειλικρινά ανησυχώ!)

Σε βλέπω, τώρα βρίζεις…
Μα στη βροχή τα λόγια σου
άδικα χαραμίζεις.

Αφιερωμένο σε δημάρχους και λοιπούς υπευθύνους των οδών μας και των πεζοδρομίων μας -βομβαρδισμένος στίβος μάχης- που σε αναγκάζουν να κατεβαίνεις στον δρόμο κάθε τρεις και λίγο για να περπατήσεις 100 μέτρα!
Ο διαβάτης έγινε παπί…το φορτηγό Λούης κι εγώ ντρέπομαι που το λέω…αλλά πέθανα στα γέλια. Να τον βλέπεις τον καημένο να προσέχει που πατάει μην τυχόν και βρέξει τα παπούτσια του και να ξέρεις πως σε λίγο θα γίνει λούτσα από την κορφή μέχρι τα νύχια! Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον προειδοποιήσεις!

Οι λακκούβες γενικά, αλλά και ειδικά όταν είναι γεμάτες με νερό, έχουν όμως μιά μαγεία. Δεν βρίσκετε;  Έχουν κάτι το αλλούτερο! Κρύβουν ένα μυστήριο!

Ποτέ δεν ξέρεις πότε ακριβώς εμφανίστηκαν! Πότε θα εξαφανιστούν! Ποτέ δεν ξέρεις πού και πότε θα επανεμφανιστούν! Ποτέ δεν ξέρεις τί βάθος έχουν! Ποτέ δεν ξέρεις τί θα βρεις μέσα! Ποτέ δεν ξέρεις αν είναι μόνο αυτό που βλέπεις! Αν είναι κοφτερές ή στρογγυλεμένες! Αν είναι ανθρώπινο λάθος ή εικαστική παρέμβαση του δημάρχου, τύπου λιμνούλα με χρυσόψαρα!

Τί να ζεί  άραγε εκεί;! Ποιά μορφή ζωής αναπτύσεται μέσα στη λάσπη και την πίσσα! Κι αν οι μεγάλες λακκούβες είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία και συνδέονται με κανονικές λίμνες; Με την λίμνη της Βουλιαγμένης, ας πούμε, που έχει χαθεί κόσμος και ντουνιάς κατά καιρούς! Κι αν πεταχτεί από κει το τέρας του Λοχ Νες και με κάνει μια χαψά;! Μαμά μου φογιάμαι!

Αυτά κι άλλα πολλά αναρωτιόμουν όση ώρα περίμενα τον ανυποψίαστο διαβάτη να συναντήσει το προσωπικό του τσουνάμι και τον οδηγό της “φορτηγίδας” να φωνάξει “Μπίνγκο!”.

Η σκηνή δεν είχε ήχο! Τα διπλά τζάμια του παραθύρου μου και τα αστραπόβροντα μου στέρησαν την χαρά ενός γνήσιου διαλόγου με την γκαντεμιά του περαστικού που νόμιζε πως βάδιζε σε δρόμο της Δανίας και με την γαιδουριά του οδηγού που νόμιζε πως έκανε τζετ σκι στην Καρβουνόσκαλα του Ωρωπού!

Καλόπαιδο με τιμόνι στο χέρι, πόδι στο γκάζι, μπορεί και κινητό στο άλλο χέρι κι όποιον πάρει το κύμα! Λούτσα όποιος βρεθεί στη στράτα του «κρουαζιερόπλοιού» του. Ευθύβολος και μάγκας… Αν τον σταματήσεις θα σε ρωτήσει πού είναι το κράτος…αλλά δεν πρόκειται να αναρωτηθεί  ποτέ για το πού ήταν το μυαλό του. Για ευνόητους λόγους.

Και εδώ που τα λέμε, εμείς οι Ελληνες, μπορεί να είμαστε σε γενικές γραμμές άστοχοι, να μην μπορούμε να πιάσουμε ούτε τους οικονομικούς μας στόχους, ούτε καν τους στόχους στο survivor, όμως στο να σημαδέψουμε μία λακκούβα, σε ένα τεράστιο δρόμο, μιά βροχερή μέρα και μάλιστα την στιγμή που δίπλα της περνάει ένας πεζός, είμαστε μανούλες!!! ( Εντάξει, όχι όλοι, εννοείται)

Τρέμε Κορακάκη και συ Τζέιμς Μποντ άλλαξε νούμερο. Υπάρχει ένας νέος βασιλιάς του στόχου, που πετυχαίνει περαστικό στα 100 μέτρα και είναι πιο γρήγορος κι απ΄την σκιά του! Οδηγεί φορτηγάκι τύπου βαν και δεν φοβάται να πέσει και στην πιο βαθιά λακκούβα που θα βρεθεί στον δρόμο του.  Επίσης γκαζώνει στους πλημμυρισμένους δρόμους και δημιουργεί εντυπωσιακά απόνερα που ξεπλένουν στο διάβα τους όλες τις βιτρίνες των παρακείμενων καταστημάτων, μαζί με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τους τυχερούς οδηγούς τους που δεν πρόλαβαν να κλείσουν τα παράθυρά τους.

Ακούσατε, ακούσατε! Τώρα και στην πόλη σας!

Υστερόγραφον: Εκτός χιουμοριστικού κειμένου θα ήθελα να στείλω την συμπαράστασή μου στους ανθρώπους της πολύπαθης Μάντρας με την ευχή να ξεμπαζωθεί κάποια στιγμή το μπαζωμένο σύμπαν στο οποίο και ζει σχεδόν ολόκληρη η πόλη και να βρεθούν οι αρμόδιοι…που αναζητούνται στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.

Επίσης οι έχοντες εξουσία, να πάψουν  να δαχτυλοδείχνουν ο ένας τον άλλον όταν συμβαίνουν τέτοιες καταστροφές, να καταργηθεί η λέξη ¨παρέκληση¨ στις άδειες οικοδομής  και να μη τα βάζει κανένας τους με τον Θεό.

Αυτός στο κάτω κάτω έφτιαξε έναν κόσμο σε 7 μέρες.  Εκείνοι μια ολόκληρη ζωή σε καρέκλες και έδρανα και δεν μπορούν να τον διατηρήσουν σε τάξη!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr