Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Δημήτρης Κατσούλας

Από τα χαράματα σήμερα μια λύπη περιστρέφεται στο χώρο. Ίσως να  φταίει ο καιρός. Μπορεί και όχι. Σίγουρο πάντως είναι ότι πλάκωσαν μελανά σύννεφα και έρχονται προς τη θάλασσα. Έχουν το χρώμα των μωλώπων και μια σιωπηλή μεν αλλά βαθιά θλίψη αρχίζει να ζώνει το κορμί και την ψυχή του ταυτόχρονα, λες και σάβανο τον τυλίγει.

 Ακόμα ένα ξημέρωμα χωρίς εκείνη πλάι του. Το μαξιλάρι απ’ τα δάκρυα νοτισμένο,  ζωγραφιστά τα μάτια της επάνω του θωρεί. Ρίχνει μια ματιά στο κομοδίνο. Τα γυαλιά της, το βραχιόλι και τα σκουλαρίκια της εκεί ξεχασμένα. Δεν θα τα ξαναφορέσει πια. Μεριάζει τις κουρτίνες και βγαίνει στο μπαλκόνι. Ζευγαράκια αγκαλιασμένα περνούν στο δρόμο ανέμελα. Αδιαφορούν για τα ξένα μάτια που είναι καρφωμένα πάνω τους, αναγελούν τη μοναξιά. Μυρωδιές γιασεμιών πλημμυρίζουν τον αγέρα. Ασφαλίζει πόρτες και παράθυρα, τραβιέται στο εσωτερικό, γιατί πού ξέρεις, ο καιρός είναι πλάνος και φοβάται πολύ μη τον ξεχάσει.

Τώρα πια η θλίψη τον σφίγγει όλο και πιο δυνατά. Την αναμένει να κάνει τον κύκλο της. Ώρες λαιμητόμοι. Η καρδιά του πέτρωσε. Εκείνο που απομένει είναι να έρθει η ερημιά, και δεν το αντέχει καθόλου αυτό το λιθάρι. Με όση δύναμη του απέμεινε σηκώνεται επάνω για να την κλάψει τη ζωή του τουλάχιστον όρθιος και αξιοπρεπής.

Τα τόσα δάκρυα που κύλησαν μπόρεσαν να ξεπλύνουν ελαφρώς τον πόνο, έστω για λίγο. Από μια χαραμάδα βλέπει τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει. Έφθασε πια το σούρουπο. Ανοίγει το παράθυρο και περιμένει ως τα χαράματα εκεί κρεμασμένος. Αναζητά ένα νέο ξημέρωμα που ίσως του αλλάξει τη ζωή, από ένα καινούργιο αύριο ψάχνει τώρα ν’ αρπαχτεί.