Υπάρχει κάτι πιο ισχυρό από τον φαρισαϊσμό. Η σινιέ ξεφτίλα. Θεληματικό πιγούνι και από πάνω πλατύ χαμόγελο της επιτυχίας. Όλα σε ατσαλάκωτο περιτύλιγμα. Όλα στην υπηρεσία μιας υπερφίαλης αίσθησης υστεροφημίας. Όλα καθώς πρέπει στην υπηρεσία του επιβάλλοντος. (Αχ! αυτό το επιβάλλον τι μας έκανε). ”Το νόμιμο είναι και ηθικό” και ”όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα”. Για εαυτούς. Όχι όμως και για αλλήλους. Ένα πολιτικό οικοδόμημα κτισμένο πάνω στην εικόνα. Όσο πιο γυαλιστερή τόσο πιο πιστευτή. Γυαλιστερή για εαυτούς, μαύρη για αλλήλους. Είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που καλλιεργεί και επενδύει στη μετριότητα για να κρύβει την ανικανότητα. Στο δήθεν που έχει άποψη. Ένα σύστημα που καλλιεργεί και επενδύει στην κινδυνολογία για να τρέφεται από την πόλωση. Στον φόβο για να θερίζει ελπίδα. Στις υποσχέσεις για να εξασφαλίζει την αδράνεια. Αδράνεια που πανεύκολα μεταλλάσσεται σε μακαριότητα. και η μακαριότητα σε υποδούλωση. Τόση υποδούλωση που…”σιγά μωρέ τώρα. Πόσοι από το πόπολο θα καταλάβουν ότι κάτω από το σινιέ σακάκι υπάρχουν χειροπέδες”. Και όσο πιο σινιέ, τόσο πιο ισχυρό το τεκμήριο της αθωότητας. Και τι έγινε κι’ αν το καταλάβουν κάποιοι. Μικρό το κακό. Όσα δεν φαίνονται, δεν είναι στοιχεία. Δεν είναι πομπές. Είναι η ίδια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων που πριν λίγα χρόνια διαπόμπεψε τις οροθετικές ιερόδουλες κοινοποιώντας τις φωτογραφίες τους που όμως αργότερα αθωώθηκαν ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ από τη δικαιοσύνη. Μα, όποιος είναι αθώος δεν κρύβει τις χειροπέδες κάτω από σακάκι. Τις δείχνει χωρίς να ντρέπεται. Διότι όταν είσαι αθώος δεν ντρέπεσαι να το δείξεις ούτε να το φωνάζεις. Γίνεσαι πιστευτός και δεν υποτιμάς νοημοσύνες.