Σοβαροί άνθρωποι τάσσονται εναντίον της ίδρυσης ειδικού αστυνομικού σώματος στα Πανεπιστήμια. Σε συνθήκες πανδημίας χιλιάδες φοιτητές θεώρησαν το θέμα πολύ σοβαρό και κινητοποιήθηκαν σε μαζική διαδήλωση. Οι νέοι συνεργάτες μου μια εκ των οποίων άριστη επι πτυχίω φοιτήτρια , άρα εντός της πανεπιστημιακής ατμόσφαιρας ,μου ανέλυαν την άποψη ότι το μέτρο είναι υπερβολικό δαπανηρό και άστοχο. Με τέτοιο καταιγισμό και με τη μνήμη των κινητοποιήσεων όταν ήμουν φοιτητής επηρεάστηκα. Δεν γίνεται να μη πάρεις στα σοβαρά, κατα κυριολεξία, τον απολύτως θεμιτό αυτό αντίλογο. Χάριν του διαλόγου λοιπόν και με τη γνώμη μου να γέρνει μια εδώ και μια εκεί αντιγράφω από την ανακοίνωση μιας αναρχικής ομάδας.

«Γι ’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους επιλέξαμε την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου στις 15.00 να κάνουμε μια δικού μας τύπου εκκένωση στο στέκι της ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Νομίζουμε πως δε χρειάζονται ειδικές συστάσεις μιας και όλες ξέρουμε πολύ καλά τι κουμάσια είναι. Είναι οι επόμενοι βουλευτές, οι επόμενοι ευνοούμενοι του κράτους και του κεφαλαίου, οι κάτοχοι προνομιακών θέσεων σε εταιρείες και δημοτικούς φορείς. Με λίγα λόγια, οι μελλοντικοί μας εξουσιαστές. Με συνοπτικές διαδικασίες τους πετάξαμε έξω από το γραφείο τους. Καταστρέψαμε τον εξοπλισμό τους, σπάσαμε την πρόσοψη του στεκιού, πετάξαμε μαύρες μπογιές στους τοίχους καθώς και τρικάκια με συνθήματα (νεοφιλελεύθερες λέρες είναι μετρημένες σας οι μέρες- αλληλεγγύη στις καταλήψεις- λύσσα και συνείδηση, άρνηση και βία, να σπείρουμε το χάος και την αναρχία). Τα μόνα “όπλα” που χρησιμοποιήσαμε ήταν λίγα σφυριά, μπογιές, τρικάκια, τα χέρια μας και μπόλικη όρεξη και φαντασία.»

Πως απαντάτε σε αυτό, κ. Φορτσακη, και όλοι όσοι θεμιτά διαφωνείτε;

Η μια απάντηση είναι Ανοχή.Είναι το αναγκαίο κόστος της ελευθερίας.Ανοχή σε τι όμως; Στην αντιεξουσιαστική δικτατορία που θέλει να κυριαρχεί;

Η δεύτερη απάντηση είναι να ασχοληθεί ο Πρύτανης. Εδώ γελάμε.

Η τρίτη απάντηση είναι να κληθεί η Αστυνομία. Μέχρι να έρθει όμως η μόνη δυνατότητα που έχει είναι να μαζεύει τα λαμπόγυαλα. Άλλωστε η «εξουσία» επιφυλάσσει στους «αντιεξουσιαστές»τόσο ήπια μεταχείριση για τέτοιες πράξεις που στην ουσία έχουν μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Δέστε τη περίπτωση του πρύτανη και τη ταμπέλα της αισχύνης.

Για πέστε μου λοιπόν τι λέτε;

Κανείς δεν διαφωνεί ότι το φοιτητικό κίνημα η ότι έχει απομείνει από αυτό δεν πρέπει να αστυνομεύεται. Ούτε να νοιώθει αστυνομικό κλοιό. Όμως η αντιδιαστολή της ανομίας από την κινηματική δράση πρέπει κάπως να γίνει. Ποιες είναι οι προτάσεις σας; Ποιος είναι ο διάλογος με τις «συνοπτικές διαδικασίες», «οι μέρες σας είναι μετρημένες», «να απείρου με το χάος και την αναρχία»;