Ο Δρ. Πλατής Αναστάσιος είναι Ψυχίατρος, ιδρυτής και Πρόεδρος της ΠΑΝΑΚΕΙΑ. Το βιβλίο του «Δρομολόγιο-Δρ Αναστάσιος Πλατής, ο Ψυχίατρος, ο Πολιτικός, ο Άνθρωπος» διατίθεται από τα γραφεία της ΠΑΝΑΚΕΙΑ δωρεάν. 

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Μετά από μια δοκιμαστική περίοδο τριών ετών, το Ομοσπονδιακό Γραφείο  Δημόσιας Υγείας της Ελβετίας, έδωσε στην δημοσιότητα, για πρώτη φορά το 2012, την σύγκριση μεταξύ όλων των νοσοκομείων της Ελβετίας με οξέα περιστατικά, για τη θνησιμότητα των νοσηλευμένων ασθενών για σαράντα παθολογίες.

Ο στόχος της καταγραφής αυτής είναι διπλός. Ο πρώτος είναι να προκαλέσει μια συζήτηση ανάμεσα σε ειδικούς και σε διαχειριστές νοσοκομείων, με στόχο τη βελτίωση στην ποιότητα, που μεταφράζεται στο να μπαίνουν σε ανταγωνισμό τα νοσοκομεία για να μειώσουν την θνησιμότητα που υπερβαίνει την μέση τιμή, του συνόλου, των άλλων ιδρυμάτων, της μιας ή της άλλης παθολογίας ή χειρουργικής επέμβασης. Ο δεύτερος στόχος, είναι να βελτιώσει τη διαφάνεια της νοσοκομειακής δράσης προς τον πληθυσμό, που μεταφράζεται στο ”προσανατολισμό της ζήτησης”, δηλαδή να επιτρέψει στους ασθενείς να διαλέγουν τα νοσοκομεία  που, σε μια παθολογία ή σε μια επέμβαση, έχουν την χαμηλότερη θνησιμότητα.

Θα μπορέσουν να φτάσουν αυτούς τους στόχους, ιδιαίτερα στο να προσανατολίζουν τις επιλογές  του πληθυσμού και των ασθενών; Σίγουρα όχι, για τον απλούστατο λόγο του ότι η καταγραφή αυτή είναι τελείως ακατανόητη για τους μη ειδικούς. Επιπλέον, η θνησιμότητα λαμβάνει υπόψη της μόνο την ηλικία και το φύλο του ασθενούς και όχι την ψυχική και σωματική του κατάσταση καθώς και τις παθολογίες που είναι παρούσες την στιγμή της εισαγωγής στο νοσοκομείο ή της χειρουργικής επέμβασης, παράγοντες άκρως σημαντικοί και καθοριστικοί για την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου της επέμβασης. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2012 από την αξιόπιστη Lancet, εκτίμησε τη χειρουργική νοσοκομειακή θνησιμότητα (εκτός της καρδιακής και νευρολογικής) σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, λαμβάνοντας υπόψη 20 παράγοντες που θα μπορούσαν να επιδράσουν στην έκβαση της επέμβασης. Η χώρα με την χαμηλότερη θνησιμότητα (1,5 θάνατοι ανά 100 επεμβάσεις) είναι η Ισλανδία, ενώ αυτές με τον πιο ψηλό κίνδυνο είναι η Λιθουανία (21,5%) και η Πολωνία (17,9%). Η Ελβετία με μια θνησιμότητα του 2% είναι ανάμεσα στις καλύτερες χώρες. Η μετεγχειρητική θνησιμότητα και αυτή στις Μ.Ε.Θ, στην Ελλάδα έχει ποσοστό 15%, ενώ στις χώρες της Ε.Ε. ο μέσος όρος θνησιμότητας είναι στο 5%. Κύρια αιτία προβάλλεται να είναι το υψηλό ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων.

Για να είναι χρήσιμη στους ασθενείς (και στους ιατρούς) η δημοσιοποίηση αυτών των στοιχείων,  με σκοπό τον προσανατολισμό για την επιλογή νοσοκομείου νοσηλείας, θα πρέπει τα στοιχεία της έρευνας να γίνουν πιο κατανοητά, αν και όλο αυτό δεν εξασφαλίζει, με κανένα τρόπο, ένα αναπροσανατολισμό της ζήτησης. Στην Ιταλία εδώ και τρία χρόνια γίνεται μια επεξεργασία της θνησιμότητας για τριάντα παθολογίες και χειρουργικές επεμβάσεις, σε όλα τα δημόσια και πιστοποιημένα νοσοκομεία. Μια έρευνα έδειξε ότι μόνο το 0,5% του πληθυσμού και το 4% των ιατρών γνωρίζει την διαθεσιμότητα αυτών των πληροφοριών.

Η έρευνα, αντιθέτως, αποκαλύπτει  ότι για την επιλογή του νοσοκομείου, το 85% του πληθυσμού συμβουλεύεται τον ιατρό του ή ένα άλλο επιστήμονα υγείας και ένα επιπλέον 10% κάποιο άτομο της εμπιστοσύνης του. Όταν ένας ιατρός ή κάποιος συγγενής του, έχουν ένα πρόβλημα υγείας, δεν εξετάζουν τις εκθέσεις του εκάστοτε Γραφείου Δημόσιας Υγείας, αλλά ξέρουν ακριβώς πού και από ποιον θα  είναι καλύτερα να ζητήσουν περίθαλψη.

Θα έφτανε, λοιπόν, προσπερνώντας κάθε σύγκρουση συμφερόντων, οι ιατροί να έδιναν τις ίδιες συμβουλές και οδηγίες σε όλους τους ασθενείς.                 

Ακόμη και σήμερα το ενδοψυχιατρικό σύστημα δεν λειτουργεί συνεκτικά μεταξύ των φορέων που είναι σε συνεργασία με τις κοινοτικές υπηρεσίες. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί διασφάλισης, εκπαίδευσης και αξιολόγησης αυτού που γίνεται και στο τέλος υπάρχουν σοβαρά προβλήματα παραβιάσεως των βασικών και συνταγματικών δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών. Το τελευταίο, δυστυχώς, αποτέλεσε βίωμά μας στη μονάδα επειγόντων περιστατικών του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου την προηγούμενη εβδομάδα.

Οι ασθενείς είναι πρώτα πολίτες και όχι σχιζοφρενείς.

Το πρίσμα μέσα από το οποίο θα τους βλέπουμε, αποτελεί μια ηθική και πολιτική επιλογή.