Η Μάρω Κακαβέλα είναι Μηχανολόγος Μηχανικός. Πρώτη φορά Υποψήφια με το ΠΟΤΑΜΙ στις Ευρωεκλογές.

Είδα το βανάκι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ να ετοιμάζεται να εκδράμει για την πρώτη του περιοδεία και κοίτα να δεις συνειρμό που έκανα και θυμήθηκα λέει την τελετή λήξεως των Ολυμπιακών του 2004, τότε που ένα φορτηγάκι με καρπούζια και τσιγγάνους, ναι τσιγγάνους θα τους λέω και να με παρατήσετε με τον πολιτικά ορθό λόγο σας, λες και άμα τους πεις ρομά, αυτόματα μετακομίζουν στην Εκάλη. Σαν νά’ναι τώρα που έσκασε μύτη καμαρωτό-καμαρωτό στο ταρτάν και σείστηκε το στάδιο από το χειροκρότημα, γιατί κακά τα ψέματα, όλοι μας σύσσωμοι αναγνωρίσαμε εκείνο το απειροελάχιστο δευτερόλεπτο, αυτό που μάταια παλεύουμε να ξεχάσουμε, ότι η ψυχή μας λαχταρά να καβαλήσει ένα τέτοιο φορτηγάκι, να βάλει τσίτα την μουσική στο κασετόφωνο, ξεχάστε τα cd-player και τα spotify, ότι γουστάρει ο καθένας μας, από Κάλλας μέχρι Πάολα, περί ορέξεως silence Παναγιωτάκη, και να ξεχυθεί στην εθνική, Αύγουστο μήνα, να βασιλεύει ο ήλιος στην Κακιά Σκάλα, και να μας περιμένει εκεί στην παραλία, στο παράνομο ταβερνείο της συμφοράς, εκεί ντε παρά θιν’ αλός, η παρέα και ο μεγάλος έρωτας, και να μην έχουμε λεφτά παρά μόνο για τσιγάρα και για καμιά μπύρα, και νά’ναι όλη μας η ζωή ακόμα μέλλον και όχι παρελθόν, και τα όνειρα μας ολόκληρα και αλογόκριτα, και η γειτονιά μας πολύ στενή για να μας χωρέσει, και τα σύνορα αχαρτογράφητα και ανύπαρκτα, και ο καρντάσης δίπλα μας στην θέση του συνοδοιπόρου φίλος γκαρδιακός, που ακόμα ο λόγος του συμβόλαιο, και η ζωή μπροστά πιο γλυκερή  κι από τα καρπούζια στην καρότσα.

Και γέμισε το στόμα μου προσδοκία για το ταξίδι, τα μάτια μου άγνωστα τοπία, τα χέρια μου γαντζώθηκαν στο τιμόνι, το πόδι πάτησε το γκάζι, και είπα τόπος μου ο δρόμος, χώρα μου μια ήπειρος ολάκερη, γιατί τσιγγάνοι την κατοικούν την Ευρώπη.

Κι ύστερα κοίτα να δεις ένα άτιμο θυμητικό, θυμήθηκα και το άλλο το φορτηγάκι, του γυρολόγου, από τις ασπρόμαυρες ταινίες, το φορτωμένο με τζάτζαλα και μικροπράγματα, και παραδέχθηκα κρυφά πως νομάδες είμαστε όλοι μας κι ας το κρύβουμε, και είπα, άντε ψυχή μου ταξιδιάρα πάμε ως άλλοι γυρολόγοι, πάμε κι ας είναι οι βλέψεις μας άπιαστες, δικό μας είναι το στοίχημα και θα το κερδίσουμε.

Και μύρισα πανηγύρι και ψημένο καλαμπόκι, και τις νερατζιές που Απρίλη μήνα σε πιάνουν από το λαιμό, κι ένιωσα πως στο φτάσιμο κόσμος και ντουνιάς με καρτερά. Κι ύστερα, άνοιξα τα μάτια από το παραλήρημα και ήμουν πάλι εκεί απέναντι από το χρωματιστό βανάκι, κι ίσα που τους προλάβαινα πριν φύγουν.

Άντε βρε καλό μας κατευόδιο.

Αθήνα, 03/04/2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.