•Για τον Πάγκαλο θα γραφτούν τα πάντα. Ήταν τόσο συναρπαστική προσωπικότητα ώστε καθένας που τον γνωρισε έχει να διηγηθεί κάτι. Τον αποχαιρετώ κι εγώ. Ήμουν συνήγορος του σε πολλές δίκες τύπου και στις δικαστικές αψιμαχίες που προκαλούσαν οι δηλώσεις του. Άτυπα «μυστικοσύμβουλος» όποτε του ερχόταν να μου τηλεφωνάει για ό,τι του ερχόταν στο νου. Το κυριότερο όμως ήταν ότι κολυμπούσαμε συχνά μαζί μέσα στο καταχείμωνο. Μας συνέδεσε φιλικά η θάλασσα και το χιούμορ. Τα άλλα θα μείνουν για πάντα στο βαθύ απόρρητο της σχέσης δικηγόρου και εντολέα. Καλό του ταξίδι.

•Η ανορθοδοξία του ήταν παροιμιώδης. Διέπνεε τον τρόπο της σκέψης του.Πολυεπίπεδα. Το επισημαίνουν όλοι. Μετά θάνατον το συμμερίζονται πολύ περισσότεροι από ότι εν ζωή. Έτσι συμβαίνει.

•Ήμουν μέχρι το λαιμό σε δουλειά. Κάποια στιγμή το 1997 ή ’98 δεν θυμάμαι. Μπαίνει στο χώρο που δούλευα η γραμματέας μου. “Δεν σου είπα να μη με διακόψεις;”, της είπα. “Είναι ο Παγκαλος”, μου λέει. Υπουργός Εξωτερικών τότε δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Μέγας και πολύς. “Μαιτρ καλημέρα”,  μου λέει. Μαιτρ, αυτό το ανάμεσα σε χιούμορ παιγνιώδες και σοβαρή επικοινωνία. Ιδιον του Θόδωρου αυτό το χαρμάνι. “Για να με παίρνεις πρωί πρωί για καλό δεν θάναι”. “Να σου πω”, μου λέει. “Έχεις δει τις Πυραμίδες;” “Ναι”. “Α, πρέπει να τις ξαναδείς. Του Χέοπος είναι από τα θαύματα του κόσμου”. “Πες μου τι θες έχω Δικαστήριο, του λέω, τι συμβαίνει με τις Πυραμίδες βρήκαν τον Αλέξανδρο;” “Όχι, μου λεει. Θέλω να πας στην Αίγυπτο. Πιάσαν 4 ναυτικούς δικούς μας σε ένα πλοίο με κάτι τόνους ναρκωτικών. Τους έχουν καταδικάσει σε θάνατο. Επίκειται εκτέλεση. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό. Όχι και θανατική ποινή. Να πας να τους υπερασπιστείς στο Εφετείο”. “Πού;”, του λεω. Μου απαντά στο Σουεζ. “Μα δεν γίνεται αυτό”, απαντώ. “Μην ανησυχείς, έχουν κανονιστεί τα πάντα. Θα πας ιδιωτικά αλλά θα δείξουμε έμμεσα ενδιαφέρον”.

•Έτσι πήγα στο Σουέζ. Το τι έκανα εκεί είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, θα τη διηγηθώ άλλη φορά. Κλείσαμε το τηλ. Σε 5 λεπτά με ξαναπήρε. “Να σου πω, μου λεει. Αν τό’χουν κάνει, να σηκωθείς και να φύγεις. Δεν θέλω να σε πιέσω.” “Δεν γίνεται Θόδωρε. Ή θα πάω ή δεν θα πάω. Είμαι συνήγορος δεν είμαι ιερωμένος”. “Καλά, αλλά να με κρατάς ενήμερο”, μου λέει. “Μα, του λέω, ναυτικοί είναι, πού να ξέρουν τι είχε το αμπάρι. Ζάχαρη ή ναρκωτικά. Προφανώς είναι θύματα”. “Καλά, μου λεει, αλλά να πας και στις Πυραμίδες”.