Χτες, ανακάλυψα, κάπου στο Ψυχικό, μιαν μοναδική συλλογή, με συγκλονιστικά έργα. Την “Νηρηίδα με τον Έρωτα” του Χαλεπά, μεταξύ των άλλων Χαλεπάδων, γλυπτών και σχεδίων (!) επίσης τους “Χτίστες” του Διαμαντόπουλου, το “Πνεύμα της Πλήξεως” του Τσαρούχη την “Αυτοπροσωπογραφία στην Γερμανία” του Μπουζιάνη κ.α.
Μουσειακά έργα, μεγάλων διαστάσεων που θα κοσμούσαν αλλά και θα αιτιολογούσαν την ύπαρξη του τόσο κακοποιημένου ΕΜΣΤ. Η φωτογραφία μου δείχνει τα μεγέθη των πινάκων. Τελικά οι εξπρεσιονιστές είναι, επιμένω, οι σημαντικότεροι ζωγράφοι μας!

Ο τεράστιος – μεταφορικά και κυριολεκτικά – Διαμαντόπουλος, τέλος, είναι ο ωραιότερος (!) που έχω δει στη ζωή μου. Ένα βαθύ, υπαινικτικό δράμα του υπάρχειν… Λιτότητα, μνημειακότητα και υποβολή. Με την σοφότερη χρωματολογία. Ειδικά στον διάλογο των πορτοκαλιών με τα μπλε. Ελεγειακή μουσική, οπτικοποιημένη. Τι κρίμα που το Μουσείο Μπενάκη παρά την ρητή συμφωνία, υπαναχώρησε στην αναδρομική του. Η τέχνη μας, η καλλιτεχνική μας ιστορία, ο πολιτισμός μας σε χέρια κατώτερα των περιστάσεων.

ΥΓ. Τέλος για σήμερα. Κουράστηκα. Καλημέρα σας, καλή Κυριακή και καλό βόλι!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr