Θέλουμε να προσφέρουμε ένα γεύμα ή δείπνο σε αγαπητούς συγγενείς και φίλους στο σπίτι μας.

Και ―ας υποθέσουμε ότι― θέλουμε να είναι το καλύτερο γεύμα που μπορούμε να τους προσφέρουμε. Πάντα στο σπίτι μας. Έχει σημασία αυτό…

Το αποφασίζουμε, ορίζουμε ημερομηνία, φτιάχνουμε έναν κατάλογο και αρχίζουμε να καλούμε.

Κάποιοι μπορούν, άλλοι δεν μπορούν και τελικά οριστικοποιείται ο κατάλογος και ξέρουμε ―με μικρή απόκλιση― πόσοι και ποιοι θα έρθουν.

Λίγο πριν από την ημερομηνία που έχουμε ορίσει, αρχίζουμε τις προετοιμασίες.

Τι προϋποθέτει αυτό;

Πρώτ’ απ’ όλα ότι έχουμε σπίτι και στοιχειώδεις γνώσεις γαστρονομίας.

Δεύτερον, ότι ξέρουμε και μπορούμε να μαγειρεύουμε.

Τρίτον, ότι γνωρίζουμε τι τρώει και τι δεν τρώει ο κάθε καλεσμένος μας.

Τέταρτον, ότι έχουμε την οικονομική άνεση να αγοράσουμε τα καλύτερα, τα πιο φρέσκα υλικά. Σημείωση: αν έχουμε μεγάλη οικονομική άνεση, όλο αυτό το κάνουμε με παραγγελίες φαγητών ή έξω από το σπίτι μας αλλά αυτή την εκδοχή την απορρίπτω επειδή δεν βοηθάει τους συλλογισμούς μου.

Πέμπτον, ότι μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα καλύτερα υλικά.

Έκτον, ότι μπορούμε να οργανώσουμε την προετοιμασία, να διαχειριστούμε τον χρόνο μας και να κατορθώσουμε να είναι όλα έτοιμα την ώρα του γεύματος ή του δείπνου.

Αν έχουμε βοήθεια από πολύ κοντινά πρόσωπα, θα κουραστούμε λιγότερο.

Αν το έχουμε αναλάβει με τον/την σύντροφό μας, ακόμα καλύτερα.

Όλο αυτό το εγχείρημα θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε ―με λίγες λέξεις― ως μια απόφαση και προσπάθεια να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας· με στόχο να προσφέρουμε χαρά, απόλαυση και ―ίσως― συγκίνηση σε ανθρώπους που αγαπάμε, σεβόμαστε, γουστάρουμε ή τους έχουμε κάποια υποχρέωση.

Ωραία μέχρι εδώ.

Δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας και το γεύμα ή δείπνο εξελίσσεται όπως επιθυμούσαμε. Χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα.

Τι μας μένει μετά;

Να σας θυμίσω ότι έχουμε ήδη δώσει τον καλύτερο εαυτό μας, ε;

Πόσους εαυτούς έχουμε;

Έχουμε καλούς και κακούς εαυτούς;

Κι αν δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας σε κάτι, αυτό που θα μας μείνει είναι ένας χειρότερος εαυτός;

Και τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον χειρότερο εαυτό;

Θα τον δώσουμε στη δουλειά μας;

Θα τον δώσουμε στους ανθρώπους με τους οποίους συναλασσόμαστε αλλά δεν είμαστε φίλοι; Θα τον δώσουμε στους γείτονές μας, αν δεν τους χωνεύουμε; Θα τον δώσουμε στους άλλους οδηγούς, όταν οδηγούμε στον δρόμο;

Αν, ας πούμε είμαστε δάσκαλοι, υπάλληλοι του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, αν είμαστε πολιτικοί, αν είμαστε επιστήμονες, αν είμαστε τεχνίτες, αν είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, αν είμαστε πυροσβέστες…

Ό,τι κι αν είμαστε, πού διαλέγουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας;

Κι αυτό που μας μένει μετά, που είναι κάτι χειρότερο απ’ τον καλύτερο εαυτό μας, πού το δίνουμε; Κι αν δώσουμε τον λίγο χειρότερο εαυτό, αυτό που μένει και είναι πολύ χειρότερο, πού θα το δώσουμε; Και τι θα μας μείνει μετά;

Ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος εαυτός μας και ποιος ο χειρότερος;

Ή πορευόμαστε με τα υποκειμενικά κριτήρια των γνωστών και φίλων που ούτε εκείνοι γνωρίζουν με επάρκεια να ξεχωρίζουν τον καλύτερό τους εαυτό από τους άλλους, τους υποδεέστερους έως και πολύ χειρότερους εαυτούς τους;

Και πότε αποφασίζουμε να αυτοκτονήσουμε όταν όλοι γύρω μας έχουν δώσει στους δικούς τους, στους κολλητούς τους, στους όμοιούς τους, σ’ εκείνους που γουστάρουν, τον καλύτερό τους εαυτό και φυλάνε τα πιο άθλια, τα χειρότερα κατακάθια και υπολείμματα του χειρότερού τους εαυτού για εμάς;

Και πότε αυτό ονομάζεται απανθρωπιά, ανεπάρκεια, μπούλινγκ, αθλιότητα, παρανομία, ανικανότητα, διαφθορά και παρακμή;

Ή, αν το θέσω διαφορετικά, πόσο μπορούμε να ανεχόμαστε κάποιους που έχουν ξοδέψει τον καλύτερό τους εαυτό σε γιορτές με φίλους, αυτοϊκανοποιητικά πανηγύρια και κολακεύοντας, γλείφοντας και εξυπηρετώντας μονάχα τους σκοπούς τους;

Και δεν τους έχει μείνει τίποτ’ άλλο να δώσουν παρά ένας μίζερος, καχύποπτος, επιθετικός, τσιγκούνης, κακομοίρης, μισαλλόδοξος, προκατειλημμένος, φανατικός και κοινωνικά επικίνδυνος εαυτός; Που το μόνο που μπορεί πια να κάνει είναι να περηφανεύεται για ό,τι βλακωδέστερο του σερβίρει η ρηχή του νόηση;

Υπάρχουν βέβαια μερικοί που υποστηρίζουν ότι αν δίνουμε παντού και πάντα τον καλύτερο εαυτό μας, αυτό που μας μένει είναι ένας ακόμα καλύτερος εαυτός που μας προτρέπει να δίνουμε παντού και πάντα τον καλύτερο εαυτό μας.

Αληθεύει αυτό; Και δεν μιλάω για το τι γίνεται στα παραμύθια ή στην αισιόδοξη λογοτεχνία.

Δυστυχώς, δεν έχω απαντήσεις να δώσω. Ούτε στον εαυτό μου.

Γιατί όσο κι αν προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στα κείμενά μου, πάντα μένει ένας ―ίσως καλύτερος― εαυτός μέσα μου που αποφεύγει τις εύκολες απαντήσεις.

Είναι αυτός που αγαπάει τα παραμύθια αλλά σιχαίνεται το παραμύθιασμα.

12 Ιουλίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr