Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Απόψε μ΄έπιασε το ρομαντικό μου και φεγγάρι, όχι, δεν έχει. Θυμήθηκα  εκείνη την σκηνή από την Αλίκη στο ναυτικό που ο νεαρός δόκιμος Παπαμιχαήλ ξαγρυπνάει για τον έρωτα της Αλίκης του και προσπαθώντας να πει τον πόνο του στο φίλο του που νυστάζει και του λέει να τον αφήσει ήσυχο, εκείνος  βλέπει επίσης ξάγρυπνο τον διπλανό του. Η στιχομυθία είναι χαρακτηριστική και όλοι την ξέρουμε απ΄έξω πιά

«Τάκη, Τάκη, δεν κοιμάσαι και σύ, ε;»  «Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ» « Σκέφτεσαι και σύ το κορίτσι σου;»   «΄Οχι, έφαγα πολύ πεπόνι».

Ε, απόψε νιώθω πως όλη η γειτονιά έφαγε πολύ πεπόνι!

Βγήκα στην βεράντα μόνη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να αποχαιρετήσω με τον δικό μου τρόπο μιά φωνή από βελούδο. Άναψα ένα υπνωτιστικό φιδάκι για να ξεγελάσω τα αιμοδιψή κουνουποειδή ζουζούνια που ίπτανται σαν τα στούκας πάνω από το κεφάλι μου, έβαλα ένα παγωμένο λιμοντσέλο δικής μου παραγωγής, βρήκα κι ένα κεράκι ξεχασμένο στο περβάζι  και  έτοιμο το σκηνικό της αϋπνίας!

Το πάθατε και σεις αυτό απόψε; Εσείς που γεννηθήκατε λίγο πριν, αρκετά πριν ή και λίγο μετά με μένα; Εσείς που προλάβατε τους πειρατικούς ραδιοσταθμούς που έκοβαν τα τραγούδια για να βάλουν αφιερώσεις, τα δισκάδικα που πηγαίνατε να σας φτιάξουν κασέτες, τα 24αρια φιλμ που γέμιζαν με σχολικές εκδρομές και εμφανίζατε μιά εβδομάδα μετά (τί αγωνία κι αυτή!) σε πολλά αντίτυπα για να μοιράσετε στην παρέα και φυσικά σκίζατε τις μισές φωτογραφίες επειδή είσασταν οι μισοί  με κλειστά μάτια και οι άλλοι μισοί χωρίς κεφάλι ;

Σας είπα, με έπιασε το νοσταλγικό με μιά δόση ρομαντισμού… και απόψε, ειδικά απόψε είναι απολύτως δικαιολογημένο.

Είναι που από το πρωί ακούω τραγούδια με τον Πουλόπουλο. Θέλω δεν θέλω θυμάμαι διάφορα μαζί με στίχους σκόρπιους και την εικόνα του αγοριού με τα γαλάζια μάτια και την κιθάρα, καθισμένο σε ένα πεζούλι, έξω από μιά φτωχική καμαρούλα μιά σταλιά…δύο επί τρία κυριολεκτικά.

Έβαλα τα ακουστικά στο κινητό και άρχισα να περιπλανιέμαι στα τραγούδια εκείνης της εποχής, με την τεχνολογία του σήμερα φυσικά. Α, ρε κατακαημένες κασετούλες και δίσκοι και ραδιόφωνα και να ξέρατε τί σημαίνει χαιδεύω-ούτε καν πατάω- ένα  κουμπί και ανοίγω ορθάνοιχτα όσες πόρτες του παρελθόντος θέλω  και βολτάρω ό,τι ώρα μου κάνει κέφι!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση…αναζήτηση «Γιάννης Πουλόπουλος» ή αλλιώς «Η Φωνή».  Αν και εγώ στις μπουάτ δεν τον είχα δει. Αλλά η δύναμη του ελληνικού κινηματογράφου είναι τελικά πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μερικοί πιστεύουν. Και ένωσε πολλές γενιές είτε κατά τύχη είτε ηθελημένα. Γιατί όταν ο Πουλόπουλος τραγουδούσε την καμαρούλα του εγώ μόλις είχα γεννηθεί! Ούτε ο ίδιος ο Φίνος δεν θα μπορούσε να το προβλέψει αυτό! Και κάπως έτσι έμεινε στο μυαλό μας ίδιος και απαράλλαχτος και πολύ σοβαρός. Και κάπως έτσι φτιάξαμε στο μυαλό μας μιά λίστα όπου κάθε του τραγούδι αντιστοιχούσε στην τρέχουσα συναισθηματική κατάσταση μιάς δεδομένης στιγμής της ζωής μας.

Το «Φίλε έλα απόψε που πονάω…» είναι το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα… Ότι ήθελες να πεις, ό,τι αισθανόσουν…απογοήτευση χυλόπιτας, έρωτα βαρύ με αντίκρισμα ή χωρίς, χαρά, στεναχώρια,  όλα είχαν το δικό τους νούμερο στην λίστα. Και δεν μιλάμε για αμανέδες, αισθαντικά τσιφτεντελοειδή που βγαίνουν από τα σημερινά φωτοτυπάδικα των δισκογραφικών. (Ευτυχώς υπάρχουν και αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις…ευτυχώς να λέμε) Μιλάμε για ποίηση, για τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, για ιστορίες, μιλάμε για συνθέτες με ιστορία και ταλέντο και για μιά φωνή χωρίς φτιασίδια, επεξεργασίες και λοιπά …«μπότοξ». Γιατί την φωνή αγάπη μου ή την έχεις ή δεν την έχεις. Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος. Τέλος.

Και που σταμάτησε να εμφανίζεται σε πίστες και μαγαζιά τόσο νωρίς, πράγμα σπάνιο και παράξενο για έναν τόσο γνωστό καλλιτέχνη, με την φωνή του ατόφια, αυτό ήταν που τελικά  κράτησε στην συλλογική μας συνείδηση τελικά την εικόνα του αναλλοίωτη! Δεν τον άφησε να φθαρεί, δεν τον είδαμε να γερνάει σε πραγματικό χρόνο, να αλλάζει στα μάτια μας και τα αυτιά μας.

Κάπως έτσι απόκτησα και γω το δικό μου αγαπημένο τραγούδι του, την στιγμή μου…και κάθε που το σιγομουρμουρίζω αφηρημένα, σκέφτομαι καλοκαίρι, Ωρωπό, ζεστές βραδιές, νυχτερινό μπάνιο, εφηβικές αγάπες, φωτιές στην παραλία, κασετόφωνο ή μιά κιθάρα, την παρέα της πολυκατοικίας κι άλλα πολλά που πέρασαν και άφησαν μιά γλυκιά ανάμνηση, δροσερή σαν το μελτεμάκι του Αυγούστου, απαλή σαν το άγγιγμα ενός φτερού, ακριβώς όπως κι απόψε. Ειδικά απόψε…

Αντίο φωνή.