Παρακολουθώντας την υποτονική έως ψοφοδεή αντίδραση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην περί την Αγία Σοφία μείζονα πρόκληση του ισλαμικού οθωμανισμού, η αηδία για τον εθνικό ξεπεσμό υπερακοντίζει την οργή για την πράξη του ιστορικού Εχθρού.

Με τις συνήθεις τσιχλόφουσκες περί «απομονωμένης» Τουρκίας και διεθνούς δικαίου ή τα φιλελέδικα φαιδρά περί «παγκόσμιου μνημείου διαθρησκειακού διαλόγου» (και μάλιστα από εκκλησιαστικών χειλέων για το κορυφαίο Σύμβολο του Ορθόδοξου Ελληνισμού, για το οποίο θα έπρεπε να ζητούμε την απόδοση στη λατρεία για την οποία οικοδομήθηκε) η επιβεβαίωση της παρακμής μας μόνο νέα δεινά προοιωνίζεται.

Αν δεν ληφθούν τώρα, αμέσως, αντίμετρα από την Αθήνα (σε περίπτωση που δεν συναινέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κοινές κυρώσεις), αν τα μέσα ενημέρωσης και οι προσωπικώς υπεύθυνοι κ.κ. Αλαφούζος και Βαρδινογιάννης δεν διακόψουν την ύποπτη τηλεοπτική συνεργασία με τις τουρκικές υπηρεσίες, αν δεν κλείσουν τα σύνορα, αν δεν πάψουν οι μειοδοτικές θεωρίες «είμαστε όλοι πατριώτες» (κι ο Νενέκος κι ο Κολοκοτρώνης προφανώς, και οι μαυραγορίτες της Κατοχής και οι αντιστασιακοί κ.ο.κ.), αν δεν σταματήσει το «πλυντήριο» με την παρουσία σε εκδηλώσεις αντίστασης και αυτογνωσίας συνεργαζομένων με την παρακμή πολιτικών και δημοσιογράφων, αν δεν αντιληφθούμε τελικά τη φύση ενός καθεστώτος καπήλων που στην αντιπολίτευση δίνει το παρών σε εκδηλώσεις «για την πατρίδα» και στην κυβέρνηση γυρίζει απλώς παρειά για το επόμενο χαστούκι, ο δρόμος προς την τυπική απώλεια εδάφους αλλά και προς μια νέα προσφυγιά ανοίγεται μπροστά μας διάπλατα.

Η Ιστορία, γενναιόδωρα μας προσφέρει ακόμη μια ευκαιρία αυτοσυνειδησίας και ανάταξης.

Να μην τη χάσουμε.