Ο Πάνος Καπώνης* είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, τ. Επ. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Φαρμακευτική), ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας  Έχει συγγράψει οκτώ πανεπιστημιακά συγγράμματα φαρμακευτικού δικαίου.Λογοτεχνική ιστoσελίδα : http://logos.caponis.gr.

ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ [Π91]

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

«Ο Αναστάσιος της Αλβανίας ακολούθησε μια πορεία δια πολιτισμού, εμπνευσμένος από τον Διαφωτισμό, προσπαθώντας να συγκεράσει τη χριστιανική δικαιοσύνη με την ορθολογική». 

Ευάγγελος Αλεξανδρής Ανδρούτσος [AHEPA -ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ | Facebook]

Δεν υπάρχουν λόγια, ιδιαίτερα από μένα – έναν απλό συγγραφέα – να ιστορήσω τα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου που «εκοιμήθη» κατά την εκκλησιαστική ορολογία και ας δεχθούμε και μείς το «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Παίρνοντας δε αφορμή από αυτήν την φράση : «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Σύμβολο της Πίστεως, άρθρα 11 και 12), θα σταθούμε σε τρεις λέξεις «ἀνάστασιν» και «μέλλοντος αἰῶνος», με το ΑΜΗΝ να επηρεάσει την ζωή μας, έχοντας ως παράδειγμα τον βίο, τις θέσεις και τις δράσεις του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Μόνον και μόνον το όνομά του, μας οδηγεί σε μια μορφή «ανάστασης», ηθική, ένθεο, φιλοσοφική, τρόπο ζωής, κάτω από την έννοια που καθοδηγούσε τα βήματα του βίου του, που δεν ήταν άλλη από την αγάπη.

Η αγάπη λοιπόν ήταν ο φάρος που καθοδηγούσε τον άγιο αυτόν άνθρωπο, σε όλες τις εκφάνσεις του μεγάλου χριστιανικού έργου που επιτέλεσε. Ξερω ότι θα γραφτούν πάρα πολλά για τον αποχωρήσαντα ιεράρχη – που η ψυχή του αγάλλεται «εις τόπον χλόης… επί ύδατος αναπαύσεως» (22ος Ψαλμός του Δαβίδ). Ας δώσει όμως και η ταπεινότητά μου, ένα μήνυμα παρμένο από την ακτινοβολούσα εν ζωή προσωπικότητα αυτού του άγιου ανθρώπου, που επί χρόνια αν επέτασσε το λάβαρο της αγάπης όπου και αν βρισκόταν. Δεν θα μιλήσω για το τεράστιο φιλάνθρωπο έργο του, ούτε για την ποιμαντική, φιλοσοφική, εθνική. παν-χριστιανική πνευματική θέαση του ταλαιπωρημένου σημερινού ανθρώπου, παρά μόνον για το μήνυμα πουν εκπορευόταν με τα ιερά του λόγια και πράξεις. Το παράδειγμα του δεν ήταν μια φαινομενικά θρησκευτική ή θρησκοληπτική προπαγάνδα ή ενέχουσα πολιτική ή άλλου είδους σκοπιμότητα. Ήταν η ίδια η ουσία του Χριστιανισμού δηλαδή η ΑΓΑΠΗ.

Αυτή η λέξη τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον  θεολόγο, συγγραφέα, ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, την οποία ανασύστησε ο ίδιος το 1992, ως Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, αλλά και έναν από τους προέδρους της κεντρικής επιτροπής του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, επίτιμο πρόεδρο της Παγκόσμιας Διάσκεψης Θρησκευμάτων για την Ειρήνη, τιτουλάριο επίσκοπο και Μητροπολίτη Ανδρούσης και Γενικό Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ένας εκλεκτός μου φίλος, που υπηρέτησε τον Χριστιανισμό φιλάνθρωπα στην Νότια Αφρική, είχε την ευτυχία να τον έχει καθηγητή και μου εξιστορούσε ανήμερα της αποδημίας του, του Αναστασίου Αλβανίας, τον αγώνα και την διδασκαλία του, όταν, πηγαίνοντας στην Αλβανία η εικόνα που αντίκρισε ήταν τραγική, με τα ερείπια των ναών, τις εκκλησίες  που είχαν μετατραπεί σε γυμναστήρια ή «πολιτιστικά κέντρα», ακόμα και αποθήκες. Τις φοβισμένες ανθρώπινες ψυχές που συνάντησε μέσα σε ένα καχύποπτο κλίμα των αλβανικών αρχών, κλίμα που μετά την ανάληψη των καθηκόντων ως Αρχιεπισκόπου Αλβανίας στις 24 Ιουνίου 1992 έγινε  ακόμη περισσότερο εχθρικό. Όμως, μετά από προσπάθειες ετών, με το  “Χριστός Ανέστη” με το οποίο ξεκίνησε  την δράση της αγάπης ο ήδη έμπειρος στην ιεραποστολή από την Αφρική Αναστάσιος, δεν ήταν ένα σύνθημα, αλλά η πνευματική βάση, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε τόσο η Ορθόδοξη  Αυτοκέφαλος  Εκκλησία της Αλβανίας, όσο και το πολυσχιδές πνευματικό, φιλάνθρωπο και πολιτιστικό του έργο. Η φράση που χρησιμοποιούσε για να κρύβει την σεμνότητα αλλά και σοφία που διέκριναν τον Αναστάσιο, ήταν :  «Όλα ήταν θέλημα Θεού».

Για όλο τον Χριστιανικό κόσμο, από την Αθήνα,  Νότια Αφρική, Τίρανα, Μόσχα, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Σεούλ και την Νέα Υόρκη ο Αναστάσιος, ήταν ο Θεολόγος που γνώριζε τις 19 θρησκείες με τις 240 υποδιαιρέσεις τους, που μελέτησε όσο ελάχιστοι το Ισλάμ, αυτός ο υπέροχος ιεραπόστολος της Αφρικής, ο κατηχητής χιλιάδων μαθητών και φοιτητών, ο Αρχιερέας του διαλόγου, όπως τον αποκάλεσαν, με την θλίψη σήμερα, να κυριαρχεί στους Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους και Επισκόπους και κλήρο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και στα στελέχη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, την ηγετική ομάδα της Ρωμαιοκαθολικής και την Αγγλικανικής Εκκλησίας και χιλιάδες πιστούς, αφού υπήρξε ένας γεφυροποιός μέσω της αγάπης, ειρηνοποιός και ένας απόλυτα σύγχρονος ιεραπόστολος. Έτσι λοιπόν ως «μνημόσυνο», η προσευχή μας ας είναι : «Εν σκηναῖς δικαίων τάξαι, ἐν κόλποις Ἀβραάμ ἀναπαύσαι, καὶ μετὰ ἁγίων συναριθμήσαι».