Ξεκινάμε από το δεδομένο ότι στο ενδεχόμενο ανακατασκευής του Κολοσσού της Ρόδου, δεν εννοούμε την επανάληψη του αρχαίου θαύματος (χάλκινο, ογκώδες άγαλμα) γιατί καταλύεται ο μύθος και η δυναμική του. Άλλωστε ό,τι ήταν θαύμα για τον αρχαίο κόσμο, δεν μπορεί να είναι για τον σύγχρονο.
Συνεπώς, η ανακατασκευή του Κολοσσού απαιτεί την τεχνοτροπία, την τεχνογνωσία και την αισθητική του 21ου αιώνα δημιουργώντας στον άνθρωπο την διεισδυτική ανάμνηση του τότε.

Πιστεύεις ότι το άϋλο σύμβολο της Ρόδου, ο Κολοσσός, πρώτος σε σειρά στην συνείδηση του πολίτη του κόσμου (ακολουθούν τα ελαφάκια στο λιμάνι, η Λίνδος, το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, όχι με την σειρά που τα γράφω, αλλά οπωσδήποτε μετά τον χάλκινο Κολοσσό), αυτό λοιπόν το σύμβολο της Ρόδου, πιστεύεις ότι αφορά μόνο τον Ρόδιο, άντε και τον Έλληνα; Όχι βέβαια. Είναι ζήτημα που αφορά στον πλανήτη. Γι’ αυτό και επιβάλλεται να δημιουργηθεί με τις αρτιότερες συνθήκες κατασκευαστικά, καλλιτεχνικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά, δια-ηπειρωτικά. Απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου.

Άρα, ο Κολοσσός αφορά μια διαπλανητική σύμπραξη των σπουδαιότερων επιστημόνων και καλλιτεχνών που θα φέρει την σφραγίδα της παγκόσμια συνεργασίας για κάτι που ανήκει στην Οικουμένη, κι ας είναι κατασκευασμένο και επισκέψιμο στη Ρόδο.

Πού θέλω να καταλήξω; Σ’ένα εγχείρημα αυτής της δυναμικής και αυτού του βεληνεκούς που εφάπτεται με το όραμα της Παγκόσμιας Ειρήνης, θέση έχουν όσοι συνεργάζονται, έχουν πραγματικά ανοιχτά αυτιά, φέρουν μέσα τους το Κάλλος και την Παιδεία, έχουν λειάνει την ψυχή τους εξοβελίζοντας μικρότητες, τυχοδιωκτισμούς και ναρκισσισμούς.

Επιδιώκουν την σύμπνοια και όχι την διχόνοια.

Αποδέχονται το εμείς και όχι το εγώ (πόσο κουρασμένη αντωνυμία το «εμείς»).

Από τη χθεσινή συνάντηση φορέων στο Επιμελητήριο Δωδεκανήσου για την προοπτική αναβίωσης του Κολοσσού της Ρόδου, έβγαλα το εξής συμπέρασμα: όλοι σχεδόν επιθυμούν την αναβίωση του Κολοσσού. Για τους περισσότερους οι λόγοι είναι αυστηρά οικονομικοί και τοπικιστικοί.

Για τους οραματιστές, βαθιά καλλιεργημένους, σοβαρούς μελετητές του έργου οι λόγοι εκτός από οικονομικοί, είναι πολιτισμικοί, ιστορικοί, ηθικοί, κληρονομικοί, υπερ-κομματικοί, υπερ-εθνικοί. Είναι στόχος που η υλοποίηση του θα αποτελέσει το σύγχρονο θαύμα του Καθολικού Ανθρωπισμού εμποτισμένο και ιδωμένο στον τόπο που μπήκε η σπορά της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Θα αποτελέσει τον Παγκόσμιο Φάρο Φιλίας των Λαών.

Στο ύφος αυτής της προοπτικής είναι η ομόφωνη πρόταση της Επιστημονικής Ομάδας Τουρισμού του Επιμελητηρίου Δωδεκάνησου που το 2005, αλλά και χθες περιληπτικά, εξέφρασε ο συντονιστής της Ομάδας κ.Γιώργος Μπαρμπούτης.

Αυτήν κρατώ από την χθεσινή συνάντηση. Για εκείνη την εισήγηση «Θέλουμε να ενώσουμε, όχι να διχάσουμε». Γιατί είναι πάνω απ’όλα τα συνηθισμένα, μικροπρεπή, επιπόλαια, παρορμητικά και ψυχοφθόρα. Μια σπουδαία μελέτη που έμεινε για 11 ολόκληρα χρόνια στο συρτάρι.

Ποιος θα τολμήσει να σκεφτεί ποτέ ότι η Ελλάδα είναι χώρα νεκρή; Να μια μοναδική ευκαιρία να (ξανά)γίνει το επίκεντρο του Κόσμου.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο cnn.gr

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr