Η Μαρίνα Μόσχα είναι ψυχολόγος και Ψυχοθεραπεύτρια.

Όσο περισσότερο αναζητάμε την ευτυχία, μέσα από σενάρια για το τι πρέπει να κάνουμε, πως πρέπει να νιώσουμε και τι να προσέξουμε, τόσο την νιώθουμε να φεύγει μακριά…

Ποιος είναι αυτός που δεν θέλει να είναι χαρούμενος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος; Ποιος δεν φαντασιώνει την ευτυχία του; Και όμως, έχει αποδειχτεί πως όσο περισσότερο αναζητάμε την ευτυχία, κάνοντας σενάρια για το τι πρέπει να κάνουμε, πως πρέπει να νιώσουμε, τι να προσέξουμε, τόσο νιώθουμε να φεύγει μακριά…

Συνηθίζουμε να εστιάζουμε στο «τι πρέπει» να αλλάξει…

Άλματα στο παρελθόν ή στο μέλλον, παραβλέποντας το παρόν…

Συνηθίζουμε να εστιάζουμε στο «τι πρέπει» να αλλάξει στο μέλλον ή στα προβλήματα που θα «πρέπει να εξαφανιστούν» για να απολαύσουμε τη ζωή μας, ελεύθεροι πια από αυτά. Οι προσδοκίες μας αυξάνονται όλο και περισσότερο ενώ θεωρούμε πως όταν θα είμαστε ελεύθεροι από την καθημερινότητα και τις προσδοκίες της, θα καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από ότι μας βασανίζει ή «όταν επιτέλους θα… ή θα…, τότε θα είμαστε επιτέλους καλά!» Δηλαδή ποτέ, εφόσον δεν υπάρχει πιθανότητα να πάψει να υπάρχει η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, και όλα αυτά από τα οποία θέλουμε να ξεφύγουμε.

Λογικό αν σκεφτούμε πως με αυτόν τον τρόπο κάνουμε άλματα στο παρελθόν ή στο μέλλον, ξεχνώντας ή παραβλέποντας πως μόνο στο παρόν, στον «εδώ και τώρα» μπορούμε να λειτουργήσουμε, να δράσουμε, να κάνουμε κάτι για να έρθουμε πιο κοντά στους στόχους μας και να ικανοποιήσουμε κάποιες από τις προσδοκίες μας.

Ειδικά διαμορφωμένες συνθήκες…

Άλλος ένας λόγος για την διατήρηση της μιζέριας στη ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να υπάρξουν ειδικά διαμορφωμένες συνθήκες για να περάσουμε σε μία πιο θετική πλευρά της που θα μας χαρίσει χαρά και ευτυχία. Αν το σκεφτούμε, θα έλεγα ότι «στεκόμαστε» περισσότερο στο αρνητικό, χωρίς να προσπαθούμε να δούμε πως θα ξεφύγουμε από το αρνητικό ή πως θα μετατρέψουμε ή να δούμε κάποια στοιχεία του πιο θετικά. Παράδειγμα, αν βρίσκομαι σε μία σχέση που νιώθω πως δεν περνάω καλά-δεν είμαι ευτυχισμένη, μπορεί να φοβάμαι να χωρίσω για να μην μείνω μόνη μου. Αποτέλεσμα να επαναπαύομαι κατά κάποιον τρόπο, εφόσον πιστεύω ότι για να χωρίσω θα πρέπει να βρω πρώτα κάποιον άλλον άνθρωπο για να μην είμαι μόνη, ώστε να είμαι χαρούμενη.

Παγιδεύομαι λοιπόν καθώς πιστεύω ότι για να είμαι χαρούμενη θα πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένες συνθήκες: α. να βρω κάποιον άλλον και β. τότε να χωρίσω. Ποιος μου αποκλείει το ότι μπορώ να έχω στιγμές ευτυχίας ακόμη και με τον άνθρωπο που δεν νιώθω ευτυχισμένη; Ποιος μου αποκλείει ότι μπορώ να χαρώ και ας είμαι μόνη μου; Γιατί πρέπει να εξαρτώμαι από έναν άλλον άνθρωπο για να νιώσω χαρά και ευτυχία; Οι ιδέες αυτές λοιπόν μπαίνουν εμπόδιο στην αναζήτηση της ευτυχίας εφόσον τελικά πρέπει να ικανοποιηθούν συγκεκριμένες συνθήκες για να χαρώ…