Η χώρα κινδυνεύει να εκτεθεί διεθνώς άνευ ουσιαστικού λόγου και αιτίας. Τυφλωμένη αντιπολιτευτική τακτική που μοναδικό σκοπό έχει την πτώση της κυβέρνησης, μικροκομματικές σκοπιμότητες με στόχο την κοινοβουλευτική επιβίωση, απειλούν τα όποια ψήγματα σοβαρότητας αποκομίσαμε από το 2010 μέχρι σήμερα, που έστω μέσα από υστερίες, παλινωδίες και απάνθρωπες θυσίες καταφέραμε να διασωθούμε από ολοκληρωτική καταστροφή. Όλα αυτά για μια συμφωνία, που μπορεί να μην είναι 100% καθώς πρέπει για το εθνικό μας αφήγημα, αλλά τουλάχιστον βάζει κάποιους κανόνες καλής γειτονίας με την γειτονική χώρα. Μια χώρα που εδώ και 25 χρόνια την αναγνωρίζουμε ως πΓΔΜ, με το ”πρώην” να αναφέρεται στο ”Γιουγκοσλαβικής” και όχι στο ”Μακεδονίας”. ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ/NATIONALITY και μακεδονική γλώσσα προκύπτουν ως παράγωγα με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Όταν σε κάθε λεονταρισμό της Τουρκίας επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο, θα ήταν αυτοχειρία αν απαιτούσαμε μια Συμφωνία με την γειτονική χώρα που δεν θα ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με αυτό. Μητσοτάκης και Γεννηματά χρησιμοποιούν τη συμφωνία για να υποστηρίξουν το ”εκλογές εδώ και τώρα”, Καμμένος και Λεβέντης παίζουν τα ρέστα τους μήπως καταφέρουν να επιβιώσουν κοινοβουλευτικά. Και οι τέσσερις αδιαφορούν για το μετά αν επιτύχουν τη μη κύρωση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε ανάλογο σκηνικό, που και στο παρελθόν είχε ολέθρια αποτελέσματα. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέτυχε τα μέγιστα για την πατρίδα μας με τη Συνθήκη των Σεβρών, η αντιπολίτευση έπεσε να τον φάει. Και τον έφαγε. Το θέμα όμως δεν είναι ότι τον έφαγε, αλλά ότι αντί να συσπειρώσει τον λαό και να προσπαθήσει να κρατήσει με νύχια και με δόντια τα κέρδη εκείνης της Συνθήκης, την τίναξε στον αέρα. Κέρδισε τις εκλογές του 1920, δεν επικύρωσε τη Συνθήκη στη Βουλή, επανέφερε τον βασιλιά Κωνσταντίνο, που οι σύμμαχοι της ΑΝΤΑΝΤ ουδέποτε αναγνώρισαν και αποδέχθηκαν ως νόμιμο ηγέτη και με άκρατο, ανερμάτιστο και παράλογο μεγαλοϊδεατισμό, που δεν του επαρκούσε η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών, ξεκίνησε την εκστρατεία για να κατακτήσει την Άγκυρα και την Κόκκινη Μηλιά. Για να ζωντανέψει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και για να πηδήξουν τα ψάρια από το τηγάνι στον Βόσπορο όπως όριζαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις. Και μας πήδηξαν οι Τούρκοι με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα. Τηρουμένων των αναλογιών σε πρόσωπα και καταστάσεις, κάτι ανάλογο πάει να γίνει τώρα. Ο Λεβέντης το τερματίζει απειλώντας με αντίστροφο Γουδή τους Τσίπρα και Κοτζιά και όλη σχεδόν η αντιπολίτευση επιχειρεί να στιγματίσει ως προδότες και εθνομηδενιστές όσους είναι υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, ακολουθώντας τις κορώνες των ακροδεξιών εθνικιστών. Ξεχνούν ότι η ιστορία δικαίωσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Υ.Γ. Με αυτές τις σκέψεις, ζητώ και εύχομαι στο ΠΟΤΑΜΙ και ο Σταύρος Θεοδωράκης να αλλάξουν στάση και να ταχθούν καθαρά υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δικαίωμα τους να αντιπολιτεύονται για όλα τα υπόλοιπα. Εδώ όμως παίζεται η εικόνα της χώρας στη Διεθνή Κοινότητα.