Τζίνα Δαβιλά

Αγάπησα την “Κόμη της Βερενίκης” του προσφιλούς  Πανεπιστημιακού Καθηγητή της Κρήτης κ. Γιώργου Γραμματικάκη. Εκτός από τον ίδιο που αγαπώ και θαυμάζω βαθιά, χωρίς να έχει χρειαστεί ποτέ να γίνω  υπερβολική όταν μιλώ ένθερμα για εκείνον. Αυτό υποδηλώνει, υποθέτω, ότι πράγματι ο κ. Γραμματικάκης είναι σπουδαίος. Οι υπερβολές έχουν μια αδιόρατη τραχύτητα που κινεί υποψίες.

Στην “Κόμη της Βερενίκης, λοιπόν, αναφέρεται η εικόνα του μετεώρου ανθρώπου. Ο μετέωρος άνθρωπος. Αυτός που στέκεται κρεμάμενος, αιωρείται και δεν ολοκληρώνεται αν δεν απλώσει το χέρι του στον άλλο μετέωρο άνθρωπο που επίσης στέκεται αιωρούμενος ως άρχων του σύμπαντος και γνώστης των αρνητικών συναισθημάτων. Της μοναξιάς και της μιζέριας, της απελπισίας και ψύχρας. Όταν ο μετέωρος άνθρωπος δεν απλώσει το χέρι στον άλλο μετέωρο άνθρωπο, δεν έχει νοιώσει το νόημα της ζωής.

Θυμάμαι  μια παλιά μου συνεργάτιδά μου που διαλαλούσε ότι ο πατέρας της τής έλεγε όταν ήταν μικρή: «φά’τους προτού σε φάνε» Έτσι κατανόησα, γιατί σε κάθε βήμα της προσπαθούσε να βάλει μια τρικλοποδιά την οποία το εκάστοτε θύμα ίσως να απέφευγε στο παρά πέντε, ίσως και όχι.

Στο παρόν, στα αχαρτογράφητα νερά του παρόντος, ο δρόμος είναι μονόδρομος: αλληλέγγυες σχέσεις. Το απλωμένο χέρι στον συνάνθρωπο τη στιγμή που το χρειάζεται για να μην πέσει, να μην καταστραφεί, να μην νοιώσει μοναξιά και εγκατάλειψη. Προτού νοιώσει μοναξιά και εγκατάλειψη.

Το μεταχρονισμένο ενδιαφέρον, η φροντίδα, η βοήθεια,  η αλληλεγγύη κατόπιν εορτής είναι σαν το μπαγιάτικο μιλφέιγ. Νόστιμο ως γλυκό μα τραχύ στη γεύση.

Επειδή δεν γνωρίζουμε τις αντοχές των άλλων, τα κρυμμένα συναισθήματα, το πώς θα σωματοποιήσουν την καθημερινότητα, όπως αυτή σημαδεύει την ακατανόητη συχνά περιοχή της ζωής μας, ας είμαστε απλά περισσότερο αλληλέγγυοι.

Στο Βυζάντιο, το “αλληλέγγυον” όριζε την υποχρέωση των πλουσίων να πληρώνουν τους φόρους των φτωχών γειτόνων τους προστατεύοντάς τους από τους Δυνατούς  και τις αυθαιρεσίες τους.

Σήμερα που θρηνούμε για την Αγιά -Σοφιά, το Παγκόσμιο Θρησκευτικό Σύμβολο του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας, που κινδυνεύει να μετατραπεί σε τζαμί –  μού είναι αδιανόητο να το θεωρήσω δεδομένο έχοντας την πίστη ότι κάτι θα αλλάξει – ας ξαναβάλουμε τα πράγματα κάτω με χαρτί και μολύβι. Τελικά, είμαστε αλληλέγγυοι πολίτες απόγονοι  του Βυζαντίου ή  απλά υποκριτές;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr