Τα δύο αυτά Σαββατοκύριακα, ακούγοντας πότε την Κυβέρνηση και πότε την Αντιπολίτευση να εξαγγέλλουν πάλι παραδείσους στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης θυμήθηκα ένα παλιό παιχνίδι που παίζαμε παιδιά στα δρομάκια του Συνοικισμού στην Σύρο. Το “αλεπού, αλεπού, τί ώρα είναι”.

Ήταν η εποχή που είμαστε παιδιά και όλη μέρα βρισκόμαστε στους δρόμους και το απόγευμα, αργά μέχρι να πέσει ο ήλιος συνηθίζαμε να παίζουμε κοντά πια στα σπίτια μας μέχρι να μας φωνάξει η μάνα μας για το βραδινό. Η αλεπού ήταν παιχνίδι που είχε έρθει μαζί με τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και είναι ουσιαστικά ένα κυνηγητό όπου ο χρόνος παγώνει όταν μιλάει η αλεπού.

Κάπως έτσι ένοιωσα αυτά τα δύο Σαββατοκύριακα, πρωταγωνιστής ενός παιχνιδιού που η μνήμη και ο χρόνος, η απογοήτευση, η απώλεια και ο πόνος, η νοσταλγία και το διαρκές ερώτημα “πώς θα τα βγάλουμε πέρα”, η σκληρή και με πόνο προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, η ανάλγητη πολιτική, οι πολιτικές διαμάχες και διαφορές, η βία, τα αδιέξοδα και η αναζήτηση μιας κάποιας λύσης είναι το συνεχές μας κυνηγητό καθημερινά έως την στιγμή που θα μιλήσει η ..αλεπού.

Μεγαλώνοντας έχοντας ουσιαστικά μπει από μικρή ηλικία μέσα στην πολιτική σκέψη λόγω χούντας, μεταπολίτευσης και πολυτεχνείου είχα διαμορφώσει την άποψη πως κάθε χυδαίος, σχεδόν αναλφάβητος, δημόσιος τσαρλατάνος μπορούσε εύκολα να ξεσκεπαστεί, να φανούν ξέκαθαρα στο πλήθος οι ηλίθιες “ιδέες” του και με ποιόν τρόπο η εγνωσμένη σεμνότητά του απέναντι στον λαό αντιστοιχούσε σ’ εκείνη ενός περιοδεύοντος σε απομακρυσμένα χωριά πωλητή, και οι ανέξοδες ψευτο-υποσχέσεις του στον ύπουλο κυνισμό ενός επαρχιώτικου μικρομάγαζου. Πίστευα πως καθώς σίγουρα δεν θα υπήρχε τίποτα το συναρπαστικό στα λόγια των ομιλιών του ούτε κάτι πειστικό στη φιλοσοφία του, πολύ γρήγορα θα μπορούσε να ξεσκεπαστεί και πως μπροστά σε έναν λαό που είχε στο αίμα του την πολιτική σκέψη οι πολιτικές του αξιώσεις θα φαίνονταν γρήγορα πως δεν ήταν παρά τα φτερά ενός ανεμόμυλου.

Ομολογώ πως με το πέρασμα των χρόνων διαψεύσθηκα. Ομολογώ πως έκανα λάθος πιστεύοντας στο πασιφανές ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν πάντοτε υπερίσχυε το αλλόκοτο. Το αλλόκοτο που πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως δεν είναι πολιτικώς ορθή έννοια και προπάντων, μήτε ανώδυνη. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως στα χρόνια της μεταπολίτευσης τελικά αυτοί που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας ήταν άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο φορείς του αλλόκοτου λοξεύοντας επίμονα και θέτοντας σε δοκιμασία τις αντοχές της κοινότητας, του κόσμου. Αλλόκοτοι ηγέτες και για όσους δεν γνωρίζουν η ετυμολογία της λέξης παραπέμπει στη μνησικακία, την παρατεταμένη χολή (“άλλο και κότος <κότος: ο πολυετής χόλος και την μήνιν υπεραναβάς>).

Αλλόκοτοι ηγέτες με αλλόκοτες αποφάσεις θυμίζοντάς μας τελικά κάθε φορά πως αυτός ο “αλλόκοτος” είναι κατά βάθος ο ανεπιθύμητος, ο παράδοξος, ο τερατώδης. Ήρθαν στην ζωή μας ως οι “Σαλοί ” του ανθρωπισμού, πολλά υποσχόμενοι, μα οι ιδέες τους κατέληγαν και καταλήγουν ετερόκλητες και φυγόκεντρες, οι αναζητήσεις τους ακατάληκτες.

Δεν τρέφω πια αυταπάτες και αυτό είναι σημαντικό, επειδή για να γνωρίσει κανείς τη δυναμική του ανθρωπιστικού λόγου οφείλει να γνωρίζει το σημείο καμπής όπου αυτός εκφυλίζεται ή μεταλλάσσεται σε αλλόκοτο και τερατώδη.

Δεν έχω πια αυταπάτες πώς μπορεί ένας ολόκληρος λαός να παρασυρθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία από κάποιους δημαγωγούς οι οποίοι εκμεταλλεύονται μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία για να υλοποιήσουν τους στόχους τους.

Πιστεύω πως θέλουμε πολύ ακόμη δουλειά σαν λαός για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε και να αποκλείσουμε αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους από την ζωή μας. Πρώτιστα πρέπει να καταρρίψουμε μέσα μας την απατηλή ιδέα του “Δεν γίνονται αυτά εδώ”. Γίνονται κατα ζούμε και αυτά που ζήσαμε και ζούμε οκτώ χρόνια τώρα είναι χρήσιμα ε=σε όλους ως “τροφή για σκέψη” και ευρύτερο προβληματισμό, στο πόσο σχετικές είναι όλες οι έννοιες (πολιτικές και φιλοσοφικές), και στο πως πανεύκολα “γίνονται όλα εδώ, όπως κι αλλού”…

¨Όταν λοιπόν η αλεπού ξαναμιλήσει, καλό είναι να εκμεταλλευτούμε αυτό το πάγωμα του χρόνου για να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας το τι και το πώς. Γιατί, εάν δεν ξέρεις ποιος είναι το κορόϊδο, τότε είσαι εσύ…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr