Η υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας σε καιρό ειρήνης δυστυχώς έχει απώλειες. Δεν είναι ούτε αναίμακτη ούτε ανέξοδη. Πρόσφατα, η Πολεμική Αεροπορία πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος με την πτώση του Mirage και τον θάνατο του Μπαλταδώρου. Είναι ακόμη ζωντανός στη μνήμη ο Ηλιάκης και οι πεσόντες στα Ίμια. Η αιχμαλωσία, ωστόσο, Ελλήνων στρατιωτών και η εργαλειοποίηση της αιχμαλωσίας για την άσκηση εκβιαστικών πιέσεων προς την Ελλάδα είναι νεοπαγές φαινόμενο. Η διαχείρισή του δεν είναι απλή. Απαιτεί γνώση, πείρα, σθένος, αντοχή, ευθυκρισία. Μετά βεβαιότητος, τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται με κορώνες, αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις, πατριδοκάπηλες εξάρσεις, ιδιαίτερα όταν φωτογραφίζουν ψηφοθηρικούς οραματισμούς.

Ας μην πιστέψουν οι κρατούντες ότι η εκούσια σιωπή και η αποφυγή κριτικής στους ερασιτεχνικούς και τρισάθλιους χειρισμούς τους είναι ένδειξη αδυναμίας. Η σιωπή και οι χαμηλοί τόνοι είναι προσώρας πατριωτικό καθήκον για να μην επιδεινωθεί η θέση των στρατιωτών μας. Θα έρθει η ώρα που θα μιλήσουμε. Αργά ή γρήγορα θα έρθει κι η ώρα των ευθυνών. Προς το παρόν, το μήνυμα είναι το εξής: Τέρμα στους «κουραδόμαγκες» και τα μεγάλα λόγια. Αν δεν μπορείτε και δεν ξέρετε πώς να ασκήσετε τα καθήκοντά σας, τουλάχιστον κάντε κράτει στα όσα λέτε. Δεν μπορεί ο κάθε πικραμένος, φέρων ή μη φέρων δημόσιο αξίωμα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του, να προτείνει χειρισμούς νομικής ή διπλωματικής φύσης, εν πλήρει αγνοία των συνεπειών, για να κερδίσει λίγη δημοσιότητα.

Με την Τουρκία είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε και να συνομιλούμε, όποιες κι αν είναι οι εντάσεις στις διμερείς μας σχέσεις. Το απαιτεί το εθνικό συμφέρον και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρχει αντίλογος. Γνωρίζουμε, όμως, ότι η Τουρκία δεν ήταν ποτέ, ακόμα και στις δημοκρατικότερες στιγμές της, κράτος δικαίου. Το χειρότερο είναι ότι δεν κατανοεί ούτε τι σημαίνει η έννοια αυτή. Μια απλή περιήγηση στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ποσοτική και ποιοτική, αρκεί για να καταλήξει ο αναγνώστης στο καθολικό και αδιαφιλονίκητο αυτό συμπέρασμα. Πόσω μάλλον τώρα; Σε προεκλογική περίοδο, σε εμπόλεμη κατάσταση, σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης και απορρύθμισης, ένα σουλτανάτο στον απόηχο του ανατολικού δεσποτισμού, όπου ο μόνος νόμος είναι το δίκαιο της ισχύος. Σε αυτή τη συγκυρία πρέπει να προστεθεί η ένταση στο Αιγαίο, οι ΑΟΖ και οι δικαστικές αποφάσεις των Ελληνικών Δικαστηρίων που δυσαρεστούν τους ισχυρούς της μέρας στην Τουρκία γιατί δεν στέλνουμε άναυλα στην κρεμάλα και στα βασανιστήρια τους φερόμενους ως γκιουλενιστές πραξικοπηματίες.

Παρά ταύτα, υπήρξαν ολιγόνοες υπουργοί που δεν μπορούσαν να αναλύσουν στοιχειωδώς τις παραπάνω συνθήκες, δήλωναν «αισιόδοξα» ότι το θέμα θα λυθεί εντός ολίγων ημερών, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και τους οικείους των αιχμαλώτων. Μερικοί έφτασαν ακόμα και να πουν ότι το θέμα ανήκει στην ανεξάρτητη τουρκική δικαιοσύνη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα.

Όσο η Ελλάδα δείχνει ευάλωτη και επιρρεπής στον πόλεμο νεύρων που προσπαθεί να ασκήσει η Τουρκία, τόσο η τύχη των στρατιωτών μας θα επιδεινώνεται. Όταν οι Τούρκοι αντιληφθούν ότι οι δύο στρατιώτες δεν αποτελούν εργαλείο πίεσης, θα τους αφήσει γιατί δεν θα τους είναι χρήσιμοι. Η Τουρκία έχει νεκρούς στο Αφρίν. Έχει συλλάβει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Έχει ξηλώσει το μισό δικαστικό σώμα. Δεν καταλαβαίνει και δε μασάει ούτε από ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου ούτε από νομικές ενέργειες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από το οποίο έχει καταδικαστεί εκατοντάδες φορές. Οι Σουλτάνοι, όταν οσμίζονται αδυναμία του αντιπάλου, γίνονται όλο και πιο σαρκοβόροι. Ιδιαίτερα δε όταν η διαχειριστική πολιτική ανικανότητα είχε ως αποτέλεσμα το ΝΑΤΟ να τηρεί την ανεκδιήγητη πολιτική των «ίσων αποστάσεων». Η Διεθνής Αμνηστία χαρακτήρισε προ ολίγων ημερών την Τουρκία ως βασίλειο στο οποίο επικρατεί «αποπνικτικό και παγερό κλίμα φόβου».

Η αιχμαλωσία εν καιρώ ειρήνης απαιτεί από τη χώρα μας να θεωρεί έμπρακτα τους αιχμαλώτους ΑΞΙΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ. Η τύχη τους και η ταλαιπωρία τους συνιστά απώλεια για το στράτευμα εν καιρώ ειρήνης. Το καθήκον προς την Πατρίδα, το οποίο οι στρατιωτικοί μας ξέρουν και είναι εκπαιδευμένοι να τιμούν με τη ζωή και την ελευθερία τους, όταν χρειαστεί, παρά την αμετροέπεια των πολιτικών προϊσταμένων τους, είναι να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό τους, όσο κι αν διαρκέσει η ταλαιπωρία τους. Το καθήκον της χώρας απέναντί τους είναι συγκεκριμένο και δεν εξαντλείται σε δηλώσεις συμπαθείας. α) Απονομή της αναλογούσας ηθικής ανταμοιβής, β) να θεωρείται ο χρόνος αιχμαλωσίας ως χρόνος διατεταγμένης υπηρεσίας στο εξωτερικό ανώτατου αξιωματικού, γ) να εξετάζεται κατά διαστήματα η αριστίνδην προαγωγή και δ) να παρέχεται στην Ελλάδα και στον τόπο της αιχμαλωσίας η καλύτερη διαθέσιμη νομική κάλυψη.

Ελπίζω αυτά να έχουν γίνει. Αν όμως δεν έχουν γίνει, ας γίνουν πράξη χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Ας μην μου πουν ορισμένοι «λεπτολόγοι» ότι δεν πρόκειται περί αιχμαλωσίας. Δεν θα επιχειρηματολογήσω στο πλαίσιο αυτού του άρθρου. Πρόκειται για τον ορισμό της. Οι ανοησίες των Τούρκων ιθυνόντων περί κατασκοπείας και απειλής κατά της Τουρκίας είναι μόνο κωμικές. Κατάσκοπος με στολή, διακριτικά και υπηρεσιακό οπλισμό θα πρέπει να μπει στο βιβλίο Γκίνες. Κρατούνται ήδη δύο μήνες χωρίς να έχει απαγγελθεί κατηγορία, χωρίς νομική βάση και η κράτησή τους κατευθύνεται προκλητικά από τους Τούρκους ιθύνοντες. Τι άλλο είναι; Αιχμαλωσία σε καιρό ειρήνης.

Για την διαχείριση τέτοιου είδους κρίσεων απαιτείται μια, εφ’ όλης της ύλης, δομή και όχι άναρχη διάχυση ευθύνης ιδίως μεταξύ πολιτικών εταίρων που όσο περνά ο καιρός συνυπάρχουν κυβερνητικά με διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις. Μία δομή που να εξασφαλίζει τη σύμπνοια και συναίνεση στους χειρισμούς σε εθνικό επίπεδο. Η παρατήρηση αυτή είναι κεφαλαιώδους, πρακτικής κυρίως, σημασίας.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε γνωστούς και μη εξαιρετέους αποδέκτες. Στίχος βαρύς και ρεμπέτικος. «Τον ξέρετε μωρέ παιδιά / της γειτονιάς το βλάμη / τον λένε μαχαλόμαγκα / μυαλό δεν έχει δράμι».

Πάνος Μπιτσαξής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr