Είσαι ένα αγριοκάτσικο, εντάξει, όχι εσύ ακριβώς, λέμε τώρα…υποτιθέστω ότι είσαι ένα αγριοκάτσικο, κουκλάκι ζωγραφιστό!  Έχει καλοκαιριάσει και βγήκες για βοσκή. Κι επειδή είπαμε πως είσαι αγριοκάτσικο και όχι τίποτις του λιβαδιού και γκλίτσα βοσκού δεν υπομένεις, κουδούνες και καμπαναριά δεν ξέρεις, στο ίσωμα παραπατάς,  βγήκες για βοσκή στα βράχια. Τί πιό φυσικό! Έτσι έμαθες από τη μάνα σου, έτσι σου ‘πε ο πατέρας σου, εκεί έδινες ραντεβού με το αίσθημα και σκαρφαλώνατε τα ερωτευμένα και κάνατε παρκούρ στα νιάτα σας, εκεί έχει τα καλύτερα χορταράκια, έτσι γουστάρεις βρε αδερφέ…ώωωφου… λογαριασμό θα δώσεις τώρα γιατί βρέθηκες στα βράχια;

Τα βράχια λοιπόν που διάλεξες έχουν και καταπληκτική θέα. Θέα θάλασσα, καθότι η αλμύρα  τα δέρνει  και κατά συνέπεια τα χορταράκια που έχεις βάλει στο μάτι είναι αλατισμένα μούρλια και εσύ τρελαίνεσαι για τέτοιους μεζέδες, καλοκαιρινούς!

Κι εκεί που βόσκεις απάνω στον περήφανο βράχο κι αγναντεύεις το πέλαγο, τσούπ μιά τρελή με δίχαλο να σου κάνει «ού ούυυυ» !

« Σε μένα μιλάτε μαντάμ;» Καμία απάντηση.

« Are you talking to me??» (το πάλεψα και Αγγλιστί μπας και είναι τίποτις δεύτερης γενιάς και ξέχασε την γλώσσα της…συμβαίνει καμιά φορά.Κακία είπα, ε; Νταξ’ το παίρνω πίσω…)

Η ξανθή έπιασε στεριά και άρχισε να σκαρφαλώνει προς τα μένα! Είχε μιά αναστάτωση, ένα «Παναγιά μου βόηθα με θα γκρεμοτσακιστώ, αλλά θυσιάζομαι το σελέμπριτι…», ένα κουνιοτράμπαλο, έτσι που φύσαγε κι ο μπάτης.

Φοβήθηκα πως όπου να΄ναι θα την μαζεύουνε με τα κουταλάκια του εσπρέσσο! Είχε γραπωθεί σαν το χταπόδι και της λέγανε οι άλλες από την βάρκα- γιατί μας κάνανε απόβαση, δε σας το΄πα, ε;- ναι, ήταν κι άλλοι στην βαρκούλα και της φωνάζανε… «Τζένη, πού πας; Τζένη είσαι τρελή;, Τζένη Τζένη…Πρόσεχε Τζένη!»

Η τρελή Τζένη τους έλεγε «Προσέχω». Της ξαναφώναζαν «Πρόσεχε». Αυτή τους έλεγε «προσέχωωω»

-«Πρόσεχε»

-«Προσέεεε…»

-«Αμ΄δεν προσέεεε…»

Εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αυτό είναι από ταινία…αλλά καταλάβατε τί θέλω να πω.

Να κουνάει χέρια και πόδια…κάτι ποδάρες δυόμιση μέτρα εντωμεταξύ και να φωνάζει… «μη φοβάσαι, μη φοβάσαι…έρχομαι».

Ποιός φοβάται καλέ;! Χαμένα τα ‘χει η κοπελίτσα -λέμε τώρα- από τον ήλιο…Το παθαίνουν καμιά φορά οι τουρίστες. Όλο τον χειμώνα τζάκι τζάκι, συννεφιά, συννεφιά, μοναξά μοναξά…βγαίνουν απότομα στον ήλιο…πολύ θέλει ο εγκέφαλος; Αν χάνει και λίγο, τότε… γιούχου, μην τον έιδατε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον αρχιληστή!

‘Εχει ξανασυμβεί σας λέω, πιό παλιά…Πέρναγε ένα κότερο μιά φορά κι ήταν απάνω ένα τσούρμο μελαχρινές ξεβράκωτες και φώναζαν όλες μαζί : «Ντονττζάμπ, ντονττζάμπ»και μετά το έριξαν στον χορό σαν τις δαιμονισμένες και μαδούσαν τις κοτσίδες τους! Τις καημένες, πολύ τις λυπήθηκα…Μετά έμαθα πως τις έλεγαν Καρντάσιαν και ήταν αδερφές… ΄Ετσι εξηγείται…ήταν γονιδιακό.

Αλλά τούτη εδώ είναι ξανθιά…βαμμένη μεν, ξανθιά δε. Και μιλάει και ελληνικά, οπότε τί να υποθέσω εγώ τώρα ως αγριοκάτσικο που είμαι; Πώς δεν με ξέρει;

Και καλά εμένα προσωπικά δεν με ξέρει… Παγωτά κρι κρι δεν τρώς μάναμ;! Αμ΄τί ρωτάω και γω που είναι η κακομοίρα, σαν τον όσιο Ονούφριο, είναι, σε περίοδο νηστείας!

Για να μην τα πολυλογώ…αυτή ανέβαινε τους βράχους μου, εγώ είχα μείνει παγωτό να την χαζεύω…Από μέσα μου έσπαγα πλάκα. Θα είχα να το λέω στα άλλα αγριοκάτσικα και δεν θα με πιστεύανε πάλι, όπως τότε με τις αφές Καρντάσιαν. Μα να μην έχω ένα κινητό να τραβήξω μιά φωτογραφία! Αντε μωρέ…κρίμα.

Στο τέλος, αυτή έφτασε στο βραχάκι μου, εγώ είχα φύγει για να την κάνω χώρο να πατήσει, αυτή έκανε τον σταυρό της, νομίζω φίλησε και το βραχάκι μου γονατιστή, αλλά δεν είμαι και σίγουρο, και μετά φωναξε στο βαρκάκι να φωνάξουνε κάποιον να τηνε κατεβάσει.

Από το βαρκάκι την ρώτησαν ποιόν να φωνάξουν και κείνη τους είπε «Την πυροσβεστική, το λιμενικό, ξέρω γω; Όχι, καλύτερα φωνάξτε την αστυνομία!» Και από το βαρκάκι της φώναξαν: «Τζενούλα, θυμάσαι νούμερο;»

Μπεεεεεεεεεεεε

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr