Νίκος Βασιλειάδης

Δεν έχω καμμία μα καμμία διάθεση να υπερασπιστώ τον κ. Γαβρόγλου. ¨Ομως νοιώθω πως κάποιος εν τέλει θα πρέπει να υπερασπιστεί και το δικαίωμα του ανθρώπου να είναι άνθρωπος, δηλαδή να μπορεί να σφάλλει, να μην έχει δομήσει ολόκληρη τη ζωή του με προσχεδιασμένες δηλώσεις και κανόνες γραμμένους σε σκονάκι. Δεν καταλαβαίνω όλη αυτή την αστυνομία της σκέψης που μας έχει επιβληθεί. Δεν μπορώ παρά να μην προβληματίζομαι για την ανθρωποφαγία που ακαριαία λαμβάνει χώρα επειδή κάποιος άνθρωπος είπε κάτι που η αστυνομία της σκέψης το θεώρησε πάραυτα αδίκημα. Σεξιστικό ή όχι το σχόλιο του κ. Γαβρόγλου δεν έχει σημασία. Κάποτε θα το έκρινε η λογοτεχνική κριτική. Όμως επειδή η λογοτεχνική κριτική έχει εκλείψει μαζί με κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης, το ανέλαβε η αστυνομία της σκέψης. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος κατηγορείται για «ρατσισμό» και δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι απομονώνουν μια φράση ή μια έκφρασή του από τα συμφραζόμενα του για να στοιχειοθετήσουν την κατηγορία και να τον μετατρέψουν σε στόχο μιας κοινωνίας που παθαίνει αλλεργία με όποια σκέψη ξεφεύγει από τα όρια που η ίδια σιωπηρά έχει επιβάλει.

Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, για μία ακόμη φορά, σκέφτομαι για τις βλάβες που έχει επιφέρει στη δημοκρατία μας η αποκοπή φράσεων ή σκέψεων από τον λόγο ή τα γραπτά κάποιου. Η κοινωνία δεν μπορεί και ούτε είναι συνηθισμένη να κρίνει ούτε τον συλλογισμό που οδήγησε κάποιον ώς εκεί. Ο συλλογισμός για την κοινωνία χαρακτηρίζεται ως περιττό χάσιμο χρόνου. Η ουσία είναι που καταλήγεις. η μεμονωμένη τελική φράση. Αν για παράδειγμα καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι η μετανάστευση δεν είναι απαραιτήτως ευλογία για την ελληνική κοινωνία, είσαι ρατσιστής, ακροδεξιός, χρυσαυγίτης, είτε δεν ξέρω τι.

Στους αντίποδες αυτής της πρακτικής στέκει η «κατανόηση του κειμένου», η δυνατότητα ανίχνευσης της πορείας ενός συλλογισμού, μαζί με τις αντιφάσεις του, τις αμφιβολίες του, την ειρωνεία του, όλα τα υφολογικά στοιχεία που κάνουν τη σκέψη να είναι σκέψη. Και αυτό το βασικό εκπαιδευτικό εργαλείο λείπει από την αστυνομία της σκέψης. Ο Οργουελ, στο προφητικό «1984», πέφτει πολιτικά έξω. Ο «Μεγάλος Αδελφός» δεν θα επιβληθεί μέσω μιας κεντρικής εξουσίας που θα διεισδύει ώς τις απόκρυφες γωνιές της καθημερινότητας. Δεν το χρειάζεται. Το όχημά του είναι έτοιμο. Είμαστε όλοι υποκείμενα της αστυνομίας σκέψης όπου έχει εγκαθιδρύσει σιωπηρά την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας. Ποιοι είναι οι χειριστές της ; Λίγο πολύ όλοι μας, κοινοί άνθρωποι που ξέχασαν ή απαρνήθηκαν τον κόσμο που μεγάλωσαν και θέλησαν να χτίσουν έναν κόσμο όπου τα πάντα υπόκεινται στο αξίωμα του «απολυταρχικώς διανοείσθαι», έναν κόσμο που ακόμη και για το πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα θα πρέπει να χωριζόμαστε στο «εσείς» και «εμείς».

Κάποιοι που νομίζουν ότι οι -ισμοί και οι περιορ-ισμοί στην καθημερινότητα είναι ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης. Κάποιοι που μας γέμισαν δόγματα. Ορθόδοξοι του Διαφωτισμού. Υπάρχουν βέβαια και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, όσοι διάβασαν στη ζωή τους τρία, άντε τέσσερα κείμενα και νομίζουν ότι όχι μόνον έμαθαν την αλήθεια, αλλά μπορούν και να την εκφράσουν και να την επιβάλλουν επειδή στο λύκειο ήσαν καλοί στην Έκθεση Ιδεών και πέφτουν σαν τα όρνια πάνω σε κάποιον επειδή η σκέψη του δεν είναι του συρμού, δεν υπακούει στους κανόνες της πολιτικής ορθότητας. Στο σημερινό πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο της κοινωνίας μας , αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα, καθώς η ελευθερία της έκφρασης φαίνεται να περιορίζεται όταν διατυπώνονται απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την καταδυναστεύουσα τα πάντα πολιτική ορθότητα. Ή θα πεις το «ορθό» ή θα μείνεις στο μουγκό.

Η είδηση σε δύο αναρτήσεις του τέως Υπουργού Παιδείας:

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr