Πλησιάζουν οι ‘άγιες μέρες’ (και νύχτες) που θα σηκώσω το φερμουάρ της μικρής μου βαλίτσας και θα σαλπάρω με προορισμό την Μικρή Μαντίνεια της Μεσσηνίας. Η στήλη έχει φιλοξενήσει και άλλες φορές με σύντομες αναρτήσεις, προσπαθώντας ανάμεσα από τις λέξεις να δραπετεύσουν  εικόνες μαγείας. Μιας μαγείας που τρέφεται από ηρεμία, πολιτισμό, ταπεινότητα και γοητευτικές ανάσες, έτσι όπως προσφέρονται κατά την παραμονή μου στο αγαπημένο μου «Ακτή Ταϋγετος». ‘Ένα ξενοδοχείο, που παραδοσιακά τιμά τον όρο της έντιμης φιλοξενείας, σέβεται το περιβάλλον, αγαπά τον πελάτη και όλα αυτά χωρίς να θυμίζει…Μύκονο και Ναβαρίνα! Μπροστά μου η θάλασσα του μεσσηνιακού κόλπου – ήρεμη, γνώριμη και αγαπημένη – πίσω οι ανηφορικές ρίζες του υπέροχου βουνού που μοιράζονται αρμονικά οι δύο νοτιότεροι νομοί της Πελοποννήσου. Ένα βουνό, δυστυχώς υποτιμημένο από τις «άπονες εξουσίες», δηλαδή τον Δήμο και την Περιφέρεια…

Μόλις προχθές διάβασα ότι συνεργεία ετοιμάζονται να επισκευάσουν ένα επικίνδυνο κομμάτι της παλιάς εθνικής Καλαμάτας – Σπάρτης, που όταν το περνάς με το αυτοκίνητο, σταυροκοπιέσαι  και προσεύχεσαι μη βρεθείς σε στιγμές ξαφνικής κατολίσθησης και αιχμαλωτιστείς στο οδόστρωμα από μικρές και ογκώδεις πέτρες! Το γεγονός ότι (οι Αρχές) αποφάσισαν μέσα στο καλοκαίρι να εξωραϊσουν τον δρόμο (ορίζοντας μια περίεργη και ζόρικη παράκαμψη) είναι άλλη υπόθεση που αφορά τον φαιδρό προγραμματισμό της Περιφέρειας Πελοποννήσου (;) Κάθε απάντηση σεβαστή…

Να επανέλθω στην ροή του σημερινού χρονογραφήματος:

Δεν πάνε πολλά χρόνια που τηλεοπτικό μας κανάλι πρόβαλε σε συνέχειες σίριαλ δανέζικης παραγωγής, με τίτλο «Ένα ξενοδοχείο πλάϊ στη θάλασσα». Ένα μικρό γοητευτικό κατάλυμα, το οποίο τιμούσαν μόνιμοι πελάτες στις διακοπές τους, λόγω της ήρεμης γοητείας που τους γέμιζε την ζωή για δύο – τρεις καλοκαιρινές εβδομάδες. Αυτό το σίριαλ θυμάμαι όταν ετοιμάζω με την Άσπα τις αποσκευές μας για το «Ακτή Ταϋγετος. Το οποίο δεν βρίσκεται βέβαια σε παραλιακή εξοχή μεταξύ Κοπεγχάγης και Άαλμποργκ, αλλά μόλις εννιά χιλιόμετρα ανατολικά της Καλαμάτας. Εκεί όπου ήδη έχει ξεκινήσει να απλώνεται αρμονικά σαν παλιά πολύτιμη δαντέλα η ακτογραμμή της μεσσηνιακής Μάνης, με προορισμό το δυτικό ποδάρι της σκληρής λακωνικής  γης…

Να κλείσω με κάτι επίσης προσωπικό, που όμως «κολλάει»  στο σημερινό σημείωμα: Κάποτε, όταν εργαζόμουν στα «ΝΕΑ» του Χρήστου Λαμπράκη, (δηλαδή της ‘καλής εποχής’), ρώτησα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο -μέγιστο δημοσιογράφο και  πληθωρικό στιχουργό συχνά στα όρια της ποίησης- «Πως και δεν έχει βαρεθεί την Μυτιλήνη και κάθε καλοκαίρι μας ‘ζαλίζει’ με τις ομορφιές του Μόλυβου, όπου περνάει εδώ και δεκαετίες τις διακοπές του;» Η απάντηση  του δημιουργού της «Άπονης ζωής» κύλησε μέσα σε απίστευτη τρυφερότητα:

«Φίλε μου, στις απλές αλλά μεγάλες αγάπες που σε γεμίζουν, οφείλεις να είσαι μόνιμα πιστός, γιατί σου φέρνουν   γλύκα στην ψυχή σου. Δεν τις αλλάζεις εύκολα, γιατί αν το κάνεις θα αποδειχτείς κάλπης».

Δεν χρειάζεται, νομίζω, περαιτέρω εξήγηση για την σταθερή επιλογή μου. Αν την ζήσετε και του λόγου σας, θα με νοιώσετε.