Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Αυτός ο μονότονος ήχος από το πλυντήριο πιάτων σχεδόν με νανουρίζει.  Ο καιρός αρχίζει να συμβαδίζει με τις ημερομηνίες και κουκουλωμένη με μιά ζεστή εσάρπα οργανώνω την ημέρα που ξεκίνησε νωρίς. Η κουζίνα μου μυρίζει φακές. Τετάρτη σήμερα. «Μπράβο Ματίνα» που θα έλεγε και η μαμά μου. Μιά ωραία ζέστη έρχεται κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και  με τυλίγει σαν σύννεφο. 

Έναν καφέ αργότερα όλα μπαίνουν πια σε τάξη. Η  καθημερινότητα που σε άλλους μοιάζει βαρετή εμένα αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή μου μοιάζει πολύτιμη, υπέροχη και πραγματικά σπάνια. Είναι ευλογία να έχεις να σκεφτείς μόνο πράγματα που μπαίνουν κάποια στιγμή από  μόνα τους σε μιά  σειρά. Πράγματα που κυλάνε ήρεμα και δεν κρύβουν  μέσα τους φόβο, αβεβαιότητα, ανασφάλεια. Πράγματα μικρά. Οι αποφάσεις σου σήμερα να μην πρέπει να κρίνουν το μέλλον. Να είναι αποφάσεις τοσοδούλες και βελούδινες. Τί θα μαγειρέψεις, ποιο κανάλι θα δεις, ποιό βιβλίο θα διαβάσεις… το μάτι μου πέφτει σε ένα βιβλίο στο τραπέζι.   Διάβασα το Ταξίδι στην Ανεμούσα σε λίγες ώρες. Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Ευχαριστώντας την καπετάνισσα συγγραφέα, Σοφία Κατάρα Ξυλογιαννοπούλου ( για να την ψάξετε το λέω) που με έκανε να γελάσω και να κλάψω και να σκεφτώ διάφορα και να σιγοτραγουδήσω, να γραντζουνίσω- βασανίσω για λίγο  το ξεκούρντιστο πιάνο μου στην προσπάθεια να θυμηθώ την μουσική του Φόρεστ Γκάμπ,   σκάω ένα χαμόγελο για τις σκέψεις της που συναρμολόγησαν αυτό το ταξίδι. Αυτές  τις σκέψεις  που μοιάζουν κατά ένα πολύ παράξενο τρόπο με τις δικές μου.

Ισως η σημερινή καλή μου διάθεση, αυτή η αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά, αυτή η ησυχία εντός μου να έχει να κάνει με αυτό το βιβλίο. Μακάρι η επίδραση του να κρατήσει πολύ γιατί σήμερα  με βλέπω να καθρεφτίζομαι στις γυάλινες επιφάνειες τους σπιτιού  και μου στέλνω φιλάκια! Καθόλου φυσιολογικό για μιά βαθιά συναισθηματική ιχθύ που κλαίει  με τις διαφημίσεις του εμφιαλωμένων νερών, με τα ντοκυμαντέρ για του γυμνοσάλιαγκες, για  να μην μιλήσω για δελφίνια, ρινόκερους και φάλαινες.

Το γεγονός πως αυτό το βιβλίο ξεκινάει με την γνωριμία με έναν άγγελο και εγω τον τελευταίο καιρό, σαν δηλωμένη αγγελοκρουσμένη προσωπικότητα μαζεύω  λευκά φτερά πουλιών που βρίσκω συνεχώς στο διάβα μου, είναι κάπως παράξενο ή είναι ιδέα μου; Επίσης η ονομαστική μου εορτή είναι στην πραγματικότητα η μέρα που γιορτάζουν οι στρατηγοί άγγελοι και εγώ, σαν κανονικός Σταματοδιάβολος πήρα λίγη από την χάρη τους ! Ξέρω, έχετε χάσει πάσα ιδέα… Δεν σας αδικώ.  Εκφραστείτε ελεύθερα. Ετσι κι αλλιώς όλα τα τυχαία σε αυτή την ζωή δεν είναι καθόλου τυχαία, οπότε εφόσον  διαβάζετε αυτά που γράφω, δεν μπορεί να είναι τυχαίο και αρχίστε και σεις να μαζεύετε φτερά. ‘Ετσι, για την απειροελάχιστη περίπτωση που έχω δίκιο. Πως τίποτα δεν είναι τυχαίο εννοώ.  Τί νομίζατε;!

Είναι αυτή η υπέροχη στιγμή που ο σχεδόν χειμωνιάτικος ήλιος χτυπάει το νότιο τζάμι της κουζίνας και  αυτή η θαλπωρή που μέχρι πριν λίγο ερχόταν από  το θερμαντικό σώμα που εντέχνως ήταν κρυμμένο  κάτω από το τραπέζι, τώρα έρχεται από την μπαλκονόπορτα που έχει λουστεί το φως. Ναι, τώρα καταλαβαίνω τις γάτες! Αν ήμουν γάτα θα γουργούριζα   και θα τεντωνόμουν νωχελικά …αλλά είμαι άνθρωπος και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι  απλά να χαμογελάσω και να πάρω μιά βαθιά ανάσα. Ετσι ρουφάμε το φως εμείς οι άνθρωποι και το κάνουμε βιταμίνη D…αχ, αυτή η σπάνια, ακόμα και για μας που έχουμε την τύχη να ζούμε  στην ηλιόλουστη Ελλαδίτσα … 

Εκτός θέματος  πάλι. Ειδικότης μου. Αλλά τί ωραία που είναι να μπορείς να βγαίνεις εκτός θέματος μιά μέρα σαν την σημερινή. Μιά μέρα αδιάφορη και συνηθισμένη, χειμωνιάτικη και ταυτόχρονα ηλιόλουστη , γεμάτη μικρά, μικρούτσικα προβλήματα, από αυτά που κάποια στιγμή λύνονται μόνα τους και που κι αν δεν λυθούν δεν πειράζει, δεν πειράζει καθόλου…