Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών

Ένα κομμάτι νύχτας, με τα καρφιτσωμένα πάνω της  λογής, λογής  όνειρα, κρατάμε σφιχτά στη παλάμη του χεριού μας, σαν  ένα μοναδικό κρυφό δυναμικό μυστήριο.

Την κρύβουμε.
Μέσα από τα κλειστά παράθυρα, με την κατεβασμένη  ως ένα βαρύ  παραπέτασμα  κουρτίνα.
Να μην  την γραπώσουν τα νυχτοπούλια που τριγυρνούν εδώ και κει,
ακόμα, και  αυτό το δικό της ολόγιομο φεγγάρι.
Αυτό που μέσα της, σε ολάκερο τον κόσμο σεργιανάει.

Κάπου, κάπου βρίσκει τον τρόπο, μέσα από τις γέρικες πτυχές, και μας ξεφεύγει
Γυναίκα ατίθαση, φωτιά, Γεμάτη επανάσταση
Στις έρημες γωνιές, σε μορφές του δρόμου τρέχει.
Ν’  ακουμπήσει, λίγη από την άχνα των άυλων γυμνών κορμιών.
Να ρουφήξει, μέσα της, τις  ανάσες  των κρυφών τους αισθημάτων.
Να θυμηθεί να σβήσει, τα ψηλαφισμένα παλιά πονεμένα μας σημάδια.
Το κρυφτό με τη ζωή  που παίζουμε.

Άλλες  φορές, ξεκόβει απέναντι  από τη δεντρόφυτη πλατεία
Πετά Στα στεγνά από ανθρώπους, στενά.
Με τα απομεινάρια της ποίησης, σαν σε παλιό δεφτέρι, γραμμένα, πάνω στους ξεβαμμένους τοίχους.
Να σε κοιτούν με κρυφές λοξές ματιές, γεμάτα νοήματα.
Έχοντας στα χείλη, τα αληθινά λόγια, μάτια της ψυχής.
Της δίψας ζωγραφιά

Κάποτε, τρόμαζε σαν συναντούσε μπροστά της
Τις σκόρπιες νυχτοπερπατημένες σκιές
Της Θύμιζαν, του κόσμου τα  ξεθυμασμένα ΘΑ
Το πόθου το περίσσευμα
Με τις  Υψωμένες, χαμένες  φωνές, ενός σπασμένου καθρέπτη,  Λαθεμένα  είδωλα
Σκόρπιος Καπνός,
των πάλαι ποτέ γέρικων καραβιών

Ύστερα
Τρυπάει  τον ουρανό
Την μοναξιά των άστρων γυρεύει
Στην αμμουδιά ψάχνει να αγγίξει
τα τυλιγμένα από αγάπη και  έρωτα, κορμιά
Στο στήθος  μας το ψήγμα της μυσταγωγίας τους αποθέτει.
Πλεούμενο τον κόσμο να γυρίσει
να πνίξει τη σιωπή
Να το ανταλλάξει με τη μοναξιά

Και τότε ήρεμη
αφήνεται
να ανέβει ψηλά
το φως να δυναμώσει
μέσα μας