08:00 – 08:30

Είναι η ώρα που αρχίζω να αναδεύομαι στο κρεβάτι. Έξω τα πουλιά έχουν ήδη ξεκινήσει την γλυκόλαλη χορωδία τους. Κι ο σκύλος από το διπλανό σπίτι να γαυγίζει δαιμονισμένα. Σηκώνομαι αναμαλλιασμένη και οδεύω προς το μπάνιο για να αποκτήσω την ευπρεπή μου εικόνα. Κινήσεις μηχανικές μα απολύτως απαραίτητες. Χνουδωτή ρόμπα τυλίγει το κορμί μου ζεστά. Και οδεύω για τον πρωινό καφέ. Με τον γάτο Διαμιανό και το σκυλί Σοκολάτα να μπλέκονται στα πόδια μου.

09:00 – 10:00

Ο πρωινός καφές πέρα από την απόλαυση που χαρίζει γίνεται αφορμή να ξεκινήσουμε με τον σύντροφο μου μια μακροσκελή κουβέντα που ενίοτε κρατά περισσότερο από τη μία ώρα. Μιλάμε για τα βιβλία που διαβάζουμε. Για την ταινία που είδαμε το προηγούμενο βράδυ. Συνήθως συμφωνούμε άλλοτε πάλι διαφωνούμε και τότε η κουβέντα τραβάει σε μάκρος για να καταλήξει εντέλει και στον προγραμματισμό της ημέρας. Τηλεφωνήματα που πρέπει να γίνουν, ραντεβού να κλειστούν, και εν κατακλείδι να γραφτεί η λίστα του σούπερ μάρκετ και συναφών αγορών.

11:00 – 12:30

Έξοδος για περπάτημα. Η κάποτε βόλτα μας στο όργιο πρασίνου της περιοχής έχει πια το βάρος της καμένης πραγματικότητας. Ωστόσο η όραση ανακαλύπτει μεμονωμένες οάσεις πρασίνου ενώ η όσφρηση έχει απαλλαγεί από την αψάδα του καμένου δάσους. Συχνά καταφέρνω να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια για να δημιουργήσω την εικονική πραγματικότητα που έχω ανάγκη. Αυτή βόλτα που σε τίποτα δεν θυμίζει τις παλιές, ωστόσο με αναζωογονεί και μου φτιάχνει το κέφι.

12:30 – 13:30

Το σώμα δεν έχει ανάγκη μόνο την πνευματική τροφή και την όποια οπτική και αναζωογονητική εμπειρία στο ύπαιθρο, έχει ανάγκη και την τροφή της επιβίωσης. Η ώρα που ετοιμάζω το φαγητό δεν είναι για μένα ανιαρή και βαρετή υπόθεση αλλά περιέργως δημιουργία. Είχα διαβάσει κάποτε πως η Άκγαθα Κρίστι εμπνεόταν τις ιστορίες της την ώρα που έπλενε τα πιάτα. Εγώ από την άλλη δημιουργώ φαγητά της απολύτως ζωηρής έμπνευσης μου και συνομιλώ με τον εαυτό μου ενίοτε δυνατά για το αν ένα υλικό μπορεί να ταιριάξει με το άλλο. Και κάποιες φορές τον μαλώνω για τι εξαλλοσύνες των εμπνεύσεων του.

14:00 – 15:00

Ώρα φαγητού. Διανθισμένη με κουβέντες που έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις της ημέρας. Με κάποια τηλεφωνήματα που είχαν θέσει κάποια θέματα ή ζητούσαν απαντήσεις. Και με τις ειδήσεις της ημέρας που ως εκείνη την ώρα μας είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον. Η ώρα του φρούτου σημαίνει και τη λήξη της παραμονής στην κουζίνα. Το πλυντήριο των πιάτων περιμένει τη δική του τροφή ανυπόμονο. Η κουζίνα παρελθόν προς ώρας.

15:30 – 19:30

Απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Άνοδος στη σοφίτα μου. Χώρος δουλειάς και καταφύγιο μου. Ο καταδικός μου χώρος. Πάνω στο γραφείο μου ανοικτός ήδη ο υπολογιστής με περιμένει. Γύρω μου λεξικά, βιβλία, χαρτιά με κάθε είδους σημειώσεις. Άνθρωπος τακτικός από τη φύση μου παραδόξως θέλω στο γραφείο μου να γίνεται χαμός. Είναι σαν να ανασαίνει όλος ο χώρος μαζί μ’ εμένα. Μοιάζει με ζωντανό οργανισμό που ζητάει και τη δική μου συμμετοχή και στρώνομαι στη δουλειά. Αν υπάρχει επείγουσα μετάφραση ξεκινώ από αυτήν και πόσο όμορφα αισθάνομαι όταν μεταφέρω τη δουλειά ενός άλλου συγγραφέα στη δική μου γλώσσα και γίνομαι ένα με τους ήρωες του. Αν η θεά της έμπνευσης με έχει επισκεφτεί και γράφω δικό μου κείμενο τότε ο χρόνος χάνει τις πραγματικές του διαστάσεις κι εγώ χάνω την αίσθηση της πραγματικότητας και ταξιδεύω στα πάθη των ηρώων μου και βιώνω την κάθε τους στιγμή. Έχει ήδη σκοτεινιάσει κι εγώ νομίζω πως έξω λάμπει ακόμη ο ήλιος.

21:00 – 22:00

Τηλεφωνήματα με τα παιδιά. Γίνομαι κοινωνός της καθημερινότητας τους. Μιλάμε για χίλια δυο πράγματα. Είναι όμορφη αυτή η ώρα της επαφής μαζί τους. Κι όταν την σκυτάλη παίρνει ο εγγονός τότε ξεχνιέμαι εντελώς. Αυτή η ηλικία σου λέει πράγματα σαν να σε ψυχαναλύει.

23:00 – 01:30

Παρακολουθώ επιλεγμένες ταινίες από το διαδίκτυο, δεν αντέχω της τηλεόρασης όσο καλές κι αν είναι λόγω των πολλών διαφημίσεων.