Μάνος Στεφανίδης 

Χτες στεναχώρησα το φίλο μου Στέργιο Πιτσιόρλα που ανέλαβε πρόεδρος ενός επιχειρηματικού κολοσσού υποστηρίζοντας στην τηλεφωνική επικοινωνία μας ότι έπρεπε και αυτός να βρει μία δουλειά αναλόγως των προσόντων του και να μην είναι άνεργος. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή εξάλλου. Έστω και πρόεδρος πολυεθνικής.

Όσο το σκέφτομαι πάντως, συνειδητοποιώ πως δεν σιχαίνομαι τόσο άλλη, επαγγελματική τάξη όσο τους δημοσιογράφους. Και για το κακό που κάνουν διαχρονικά στη χώρα διαστρεβλώνοντας ή κατασκευάζοντας ειδήσεις και για το ότι πλασάρονται ως συνάδελφοι μου, συγγραφείς, διανοούμενοι κλπ. μόνο και μόνο επειδή ταλαιπωρούν με την αγραμματοσύνη τους τα ελληνικά. Και προφορικά και γραπτά. Σιχαίνομαι μάλιστα τους πιο γνωστούς και προσβεβλημένους εξ αυτών επειδή είναι οι πιο επικίνδυνοι, ιδιαίτερα όταν σχολιάζουν, τρομάρα τους, με ποντικίσιες μούρες και περισσήν υποκρισία την πολιτική κατάσταση στις πρωινές ή τις βραδινές εκπομπές. Ενώ είναι ανακατεμένοι σε κάθε κρυφή και φανερή βρωμοδουλειά του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Και πάντα σε διατεταγμένη υπηρεσία. Άλλοι βρέθηκαν από την ΚΝΕ στην πιο βαθιά δεξιά και τους βαρώνους του χρήματος όπως ο Κύρτσος ή ο Τσίμας κι οι υπόλοιποι επιπλέουν βολοδέρνοντας από το ένα αφεντικό στο άλλο. Άλλοι απλώς χυδαίοι σαν τον Τάκη Χατζή, πολιτικό σχολιαστή (!) τον οποίο ο πολύς Θοδωρής Ρουσόπουλος είχε διορίσει διευθυντή ειδήσεων στην ΕΡΤ (λόγω προφανώς της πολυμάθειας του). Κι άλλοι, απλώς ασπάλακες των κομμάτων που τους προωθούν και που σώθηκαν επαγγελματικά ή επιδιώκουν να σωθούν μέσω της Βουλής ή της Ευρωβουλής σαν την Μαρία Σπυράκη, τον Ξυδάκη, τον Βαρεμένο, τον Αρβανίτη, τον Κούλογλου, τον Μπάμπη Παπαδημητρίου ή το απίστευτο τίποτα που λέγεται Μπογδάνος κλπ. Η θρησκευόμενη κομμουνίστρια Κανέλλη είναι μια κατηγορία από μόνη της.

Είναι πολλά τα λεφτά, βλέπετε.
Αλλού οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους ανακαλύπτουν και υπηρετούν την είδηση. Εδώ, σ’ εμάς ΕΊΝΑΙ η είδηση. Απροκάλυπτα. Πράγμα εξόχως παρακμιακό και επικίνδυνο. Η παχυλή αγραμματοσύνη τους, τέλος, ή η επιφανειακή τους, επιπολής εγγραμματοσύνη, το ίδιο κάνει, τούς καθιστά ειδικούς επί παντός επιστητού. Παρότι ξερόλες έχασαν, ήδη από το 2010, την είδηση του αιώνα, δηλαδή την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας. Δεν συνέφερε, βλέπετε, κανέναν να την αποκαλύψει έγκαιρα γιατί τότε δεν θα παραδιδόταν η χώρα αλυσσοδεμένη στους Εμπόρους των Εθνών. Κατά τ’ άλλα υπουργοί ο Τέρενς Κουίκ, ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Ξυδάκης – δεν συγκρίνω τον πρώτο με τους άλλους δύο – και αρχηγοί κομμάτων ο Καρατζαφέρης κι ο Σταύρος Θεοδωράκης, χωρίς προφανώς να συγκρίνω ούτε αυτούς. Και με εκτίμηση στην στάση του τελευταίου να επιστρέψει την κομματική χορηγία.
Είμαι τόσο αυστηρός επειδή είμαι τόσο απογοητευμένος. Προσωπικά είχα την τύχη και την τιμή στην πολύχρονη θητεία μου σε διάφορες εφημερίδες να έχω συνεργαστεί με μεγέθη όπως ο Χάρης Μπουσμπουρέλης και ο Λεωνίδας Ζενάκος στο Βήμα, ο Αντώνης Καρκαγιάννης στην Καθημερινή, ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης στην Αυγή. Και βέβαια οι δάσκαλοι μας Άγγελος Ελεφάντης στον Πολίτη και Χρήστος Παπουτσάκης στο αντί. Από την Ελευθεροτυπία, τέλος, μού λείπουν οι συζητήσεις που είχα με τον Γιάννη Τριάντη, τον γελοιογράφο και επιφυλλιδογράφο Στάθη, τον Γιώργο Βότση αλλά και την αείμνηστη Ηλέκτρα Τεγοπούλου και τον αδελφό της, εκδότη Θανάση Τεγόπουλο. Θήτευσα επίσης στον ολιγόζωο “Δημοσιογράφο” του άλλου δασκάλου Αλέκου Φιλιππόπουλου την ευγένεια του οποίου δεν ξεχνώ. Όπως επίσης και την ανάλογη του Λυκούργου Κομίνη στην εξίσου ολιγόζωη αριστερή “Πρώτη”.
Σκέφτομαι τέλος ότι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί όμοια όπως οι μπασκετμπολίστες ή οι ποδοσφαιριστές πρέπει να φοράνε t-shirt με το όνομα ή τη φίρμα του χορηγού τους. Δίκαια πράγματα.

Φωτογραφίες: 1. Ζωγραφικό κολλάζ του Κωνσταντίνου Πάτσιου από την εξαιρετικά πολιτική του έκθεση πέρσι. Γκαλερί ΑΛΜΑ, στην οδό Υψηλάντου. Ο Λένιν, ο Χριστός και η Μίνι Μάους, ως αγία οικογένεια… 2. Μπιζού ντε Καντ, από δράση του 2016.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr