Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Η Μητέρα. Οι Εκλογές. Ο Βίκτωρ. Η Βασιλική Στέψη. Το φάντασμα της Νταΐάνα.  Ο ιερέας που σκότωσε τον συγχωριανό του. Το δικό μου, το δικό σου, το δικό του. Κάντε το σαν το καλοκαίρι. 

– Η γιορτή της Μητέρας είναι ό,τι πιο τρυφερό μπορεί να γιορταστεί σε ανθρώπινο πλαίσιο. Αρκεί να υπάρχει συναίσθηση του τι σημαίνει ο ρόλος της. Η μάνα κρατά την οικογένεια, η μάνα κυοφορεί, θηλάζει, τρέφει, φροντίζει, παιδαγωγεί, αγκαλιάζει χωρίς ιδιοτέλεια, προσφέρει χωρίς ιδιοτέλεια. Συναισθάνεται, συμπορεύεται, θυσιάζεται αν χρειαστεί. Η Παναγιά είναι η Μητέρα όλων μας. Και επίσης γιορτάζει. Ας μας βλέπει και ας μας προσέχει. Ακόμη και τις εξαιρέσεις, όσες δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι και φρικτή. Βιάζει, εκπορνεύει, σκοτώνει.

–  Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, Κωνσταντίνου και Ελένης Αγίων, θα αποφασίσουν… τι; Ένας Θεός ξέρει. Όποιος και να πρωτεύσει, στην χώρα που η Δικαιοσύνη πνέει τα λοίσθια, το μέλλον είναι σκοτεινό, όπως και το παρόν. Οι δημοσιογράγοι που αντί για κριτική κάνουν δημόσιες σχέσεις, δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι  one who does public relations, δηλαδή δημοσιοσχεσίτες. Η πολιτεία και η κοινωνία που ακολουθεί στα ΜΜΕ τους δημοσιοσχεσίτες, κοιμάται όρθια. Δεν παρακολουθώ ειδήσεις ποτέ διότι ό,τι λένε είναι προκατσκευασμένο, προκάτ. Δεν μου κάνει, δεν το παίρνω και τελειώσαμε. Οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις στην πολιτική σαν το ανοιξιάτικο λουλουδιασμένο αεράκι είναι η ελπίδα όσων από εμάς είμαστε φύσει-θέσει πολιτικά όντα, μη δημοσιοσχεσίτες και ρομαντικοί. Από καρδιάς τρανή επιτυχία στον αρθρογράφο της Πόρτας μας Δρ Βασίλη Μαστρογιάννη, που είναι υποψήφιος στον Ν.Φθιώτιδας με το ΠΑΣΟΚ. Ας κερδίσει τουλάχιστον η Φθιώτιδα έναν έντιμο βουλευτή που στοχεύει στην κανονική κανονικότητα. Διότι όλοι τα λέμε, μα λίγοι τα θυμόμαστε μπροστά στην κάλπη:

– Κάπως έτσι δημοσιοσχεσίτικα, φαίνεται να αποφασίστηκε η επιλογή του Βίκτωρος Βερνίκου στον φετινό Πανευρωπαϊκό διαγωνισμό Τραγουδιού. Ένα γλυκύτατο αγόρι, δροσερό και αυθόρμητο, αγόρι της γενιάς του  – ο χορός του, οι κινήσεις των χεριών του είναι ό,τι κάνει το μέγιστο ποσοστό των αγοριών της ηλικίας του – χωρίς διαμορφωμένη ακόμη την φωνή του – ο καλός μου Μάριος Φραγκούλης έχει δηλώσει ότι η φωνή κάθε αγοριού  είναι αδιαμόρφωτη προτού την ενηλικίωσή του εν αντιθέσει με των κοριτσιών που δεν μεταβάλλεται  – επιλέχθηκε  να εκπροσωπήσει την Ελλάδα. Τι σκεφτόταν η ΕΡΤ και ποια είναι τα κριτήρια της κριτικής επιτροπής της … ο Θεός και η ψυχή τους. Πάντως Ελλάδα αυτό που έστειλαν στην Γιουροβίζιον δεν ήταν. Ήταν η σύγχρονη νεολαία των 12 με 19 χρόνων. Αυτό. Καλή συνέχεια στην ζωή του ευαίσθητου Βίκτωρα. Είμαι πεπεισμένη ότι θα πορευτεί άριστα.

– Αν κάποιος αρνηθεί ότι ο Βασιλιάς Κάρολος δεν ταιριάζει πλήρως με την Καμίλα, θα σκεφτώ πως είναι τυφλός. Σε όλα τους είναι απολύτως ταιριαστοί. Στην ηλικία, στην εικόνα, στις σκέψεις, στα συναισθήματα. Θυμάμαι έφηβη ακόμη τα περιοδικά της εποχής μου μιλούσαν για την παράλληλη σχέση του Κάρολου με την Καμίλα της οποίας η εικόνα ήταν αποκρουστική διότι εκτός των άλλων δεν είχε καλή σχέση με το νερό και το σαπούνι. Μύριζε άσχημα. Σήμερα, η Καμίλα είναι η βασίλισσα αφού ξεπέρασε  σκληρές κριτικές, συζύγους δικούς της και του Καρόλου, πρωτόκολλα κ.λπ. Και της αξίζει αυτό που βιώνει αφού είχε γερό στομάχι. Ωστόσο, η μακαρίτισσα Ελισάβετ που γνώριζε εξ αρχής για την Καμίλα, αλλά βάσει πρωτοκόλλου επέβαλλε στον Κάρολο μια σύζυγο χωρίς παρελθόν, την αξεπέραστη παγκοσμίως και αιωνίως Νταΐάνα, φέρει την τεράστια ευθύνη για τις ζωές της βασιλικής οικογένειας. Ακόμη και ο Χάρρυ που έπεσε στα δίχτυα της Μέγκαν επουλώνει πληγές από τον θάνατο της Νταΐανα. Οι επιλογές του δείχνουν την έλλειψη της μάνας του. Αχ Ελισάβετ! Το Στέμμα πάνω από την Μητρότητα!

– Έγινε πολύβουο το φάντασμα της Νταΐανα στην βασιλική στέψη. Μια φιγούρα σαν τον χάρο ξεπρόβαλλε στην είσοδο του Αββαείου. Και είναι αλήθεια. Παρακολούθησα το επίσημο βίντεο της βασιλικής στέψης και στο 1:00:34 λεπτό περνά η αινιγματική φιγούρα και χάνεται. Δείτε την εικόνα:

Είναι η …δολοφονημένη (;) πριγκίπισσα, όπως αρκετοί ισχυρίζονται; Τα πνεύματα ζουν και μετά θάνατον. Ή κάποιος από τους ιερείς της αγγλικανικής Εκκλησίας; Προσωπικά, τάσσομαι με το δεύτερο. Αν και το πρώτο θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον .

– Πρόκειται για πραγματική ιστορία σε ένα χωριό του νησιού. Ο ιερέας του χωριού πέθανε και ελλείψει άλλου, έγινε ιερέας κάποιος που οι συγχωριανοί του γνώριζαν πως είχε κάνει φόνο. Μάλιστα, με δολοπλοκίες, στην φυλακή μπήκε αντί για εκείνον ένας αθώος. Οι χωριανοί θύμωσαν μαζί του ωστόσο πήγαιναν στην Εκκλησία τις Κυριακές εκτός από κάποιον, πολύ ευσεβή, που δεν μπορούσε να δεχτεί την νέα πραγματικότητα. Με τα πολλά εξομολογήθηκε σε ιερώμενο πρόσωπο, που ήταν εξομολόγος και πνευματικός του, τον λόγο που αρνείτο να εκκλησιαστεί στον συγκεριμένο Ιερό Ναό και ο εκείνος του είπε: “Έλα την Κυριακή στην εκκλησία, κάθισε σε ένα σημείο όπου δεν θα σε βλέπει ο ιερέας και θυμήσου ό,τι θα δεις να μου το πεις”. Συμφώνησε ο άνθρωπος και πράγματι κάθησε πίσω από μια κολώνα όπου δεν διακρινόταν εύκολα και είδε τα εξής: μπήκε ο ανθρωποκτόνος – ιερέας στον Ναό σκυφτός  και κουρασμένος και πάνω στο κεφάλι του είχε ένα μαύρο φέρετρο. Κατευθύνθηκε προς την Ωραία Πύλη, δύο άγγελοι πήραν το φέρετρο από το κεφάλι του, μπήκε εκείνος στο Ιερό, πετούσε κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και όταν τελείωσε, είδε δυο αγγέλους να κρατούν το μαύρο φέρετρο και να του το βάζουν στο κεφάλι ξανά. Αρχικά νόμισε ότι είχε παραισθήσεις, έτσι ο πνευματικός του είπε να το επαναλάβει μέχρι που να αποφασίσει ο ίδιος να του πει ό,τι είχε δει στις κυριακάτικες λειτουργίες. Όταν βεβαιώθηκε ότι έβλεπε σωστά, ο πνευματικός του τού είπε: “Τώρα καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πράξεις του. Άσε τον Θεό να αποφασίσει για τον καθένα μας. Εσύ κάνε ό,τι πρέπει”. Η ιστορία, επαναλαμβάνω, είναι αληθινή.

– Πολύ κόπος για την ύλη. Και τους τίτλους. Και πολλή η ματαιότητα. Το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, το παιδί μου, το σκυλί μου, το ρολόϊ μου, το κολιέ μου. Σήμερον εμού, αύριο ετέρου, και ουδέποτε τινός. Οι ιδιοκτησίες αλλάζουν χέρια και χάνονται. Το μόνο που μένει είναι το πνεύμα του καθενός. Ξοδεύουμε χρόνια και χρόνια για την απόκτηση της ύλης και χάνουμε τους ανθρώπους. Χάνουμε και τους εαυτούς μας. Σχεδόν αυτοκτονικό. Να χαλαρώσουμε λίγο, λέω. Και να το πάρουμε αλλιώς. Απλά, ταπεινά, ήσυχα, ήρεμα, γαλήνια. Πολύς ο κομπασμός και η ματαιοδοξία, πολλή η κομπορρημοσύνη, και η ζωή δεν βγαίνει με την υπερβολή.  Ας ξεκινήσουμε σαν το καλοκαίρι: πετάμε τα περιττά και κρατάμε τα απαραίτητα. Μπορεί να είναι και μια κάποια λύσις!

Καλό υπόλοιπο Μάϊο!

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

14 Μαΐου 2023