Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ελάτε, πείτε μου την αλήθεια. Ποια ήταν η πρώτη λέξη που σας ήρθε στο μυαλό όταν είδατε την φωτογραφία από τα άπατα του σύμπαντος. Την πρώτη – πρώτη θέλω όμως … όχι αυτά που διαβάσατε και συγκινηθήκατε και μετά θέλατε να πείτε κάτι και σεις, κάτι που να είναι πιο συγκινητικό, πιο βαθύ, πιο μεγάλο… 

Εμένα πάντως, για να είμαι ειλικρινής αυτό που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα  Χριστούγεννα και καπάκι η χαρακτηριστική ατάκα της αθάνατης ελληνικής ταινίας «Τί είναι ο άνθρωπος, ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος», ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος, Αντωνάκη μου, αν το καλοσκεφτείς. Και καθόλου να μην το σκεφτείς πάλι ένα τίποτα είναι. Μια φωτογραφία που θα πεταχτεί στα σκουπίδια μαζί με τον τριθέσιο βελούδινο καναπέ και την σερβάντα με το μάρμαρο που δεν την θέλει πια  κανείς. Κι ας ήταν πανάκριβη στα νιάτα της.

   Σχεδόν αυτόματα όλο αυτό το χάος στο μυαλό μου έγινε αϋπνία  και να ΄μαι τώρα μεσάνυχτα στην βεραντούλα μου με τον υπολογιστή για φως και μια ρόμπα για το ασυνήθιστο  αγιάζι του Ιουλίου,  Αντωνάκη μου, να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα του σύμπαντος και το απόλυτο τίποτις της ύπαρξής μας. Αυτό ντε, που μας κάνει και χάσκουμε μπροστά στην πανσέληνο του ελαφιού και κλαίμε με το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης…κι ας είναι ένα χάλι και μισό το τουριστικό αξιοθέατο όπου  χρυσοπληρώνει το πιο δωρεάν και επαναλαμβανόμενο αγαθό του πλανήτη… την περιστροφή του!

Απόψε, δεν το θέλω, αλλά φοβάμαι πως θα φιλοσοφήσω .  Έχει και ωραίο φεγγαράκι πάνω Θέ μου…έφτιαξα κι ένα χαμομήλι λόγω που ο λαιμός δεν λέει να με αφήσει (απόνερα του ακατονόμαστου εστεμμένου, τί να πεις;).

  Όπου κοιτάξω οι χρωματιστές φωτογραφίες του παρελθόντος με κοιτάζουν σαν να περιμένουν να βάλω υπότιτλους. Είπαμε καλό μου και αδιανοήτως  πανάκριβό μου  τηλεσκόπιο…Χριστούγεννα. Τι άλλο θέλεις να σου πω; Περί της ανυπαρξίας της υπάρξεώς μας. Οκ. Να το πω. Έτσι κι αλλιώς τσάμπα είναι.  Αύριο πάλι ο ήλιος θα ανατείλει και μετά θα μας χαϊδέψει, ζεστάνει, κάψει  και μετά θα δύσει. Θέλουμε, δεν θέλουμε. Εμείς μπορούμε μόνο να διαλέξουμε από πούθε θα τον καμαρώνουμε να τα κάνει όλα αυτά τα βαρετά μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει. Και το φεγγάρι επίσης. Αδειάζει γεμίζει κι εμείς Α!η πανσέληνος της φράουλας, του καρότου, το μπλε φεγγάρι, το φεγγάρι του κάστορα, του ελαφιού και δεν συμμαζεύεται….

Αυτές οι μαγικές φωτογραφίες μας άναψαν φωτιές. Ή μας άναψαν τα λαμπάκια να το πω καλύτερα… ΄Ανοιξαν συζητήσεις που δεν κλείνουν όσο και να γκουγκλάρεις τα άπαντα των πάντων. Άρχισε γκρίνια τύπου…κλατσσς (Σορυ κουνουπάκι περαστικό. Λοιπόν τα κουνούπια είναι σαν τις μωβ τσούχτρες της Μεσογείου αλλά στον αέρα. ΜΕΡΕΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ. Κάτσε να ανάψω ένα φιδάκι. ) Τί έλεγα; Ναι για την γκρίνια περί κόστους, χρησιμότητας και ηθικής…ενσυναίσθησης και επιστήμης. Ο κόσμος μας κόσμε μου είναι πολλών ταχυτήτων αλλά βασικά χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που τους επηρεάζει μια κατάσταση κι αυτούς που δεν τους επηρεάζει. Όποια κατάσταση κι αν είναι αυτή. Δεν μπορεί να πεις σε ένα παιδί που πεθαίνει από δυσεντερία σε κάποια ξεχασμένη άκρη της Αφρικής πως κάπου στον κόσμο μας υπάρχει ένα τηλεσκόπιο που βγάζει ωραίες φωτογραφίες του παρελθόντος … γιατί το πιθανότερο είναι να σε ρωτήσει τι είναι το τηλεσκόπιο. ..  κι άντε μετά να του εξηγήσεις. Όχι, βασικά πολύ θα ήθελα να σε βλέπω να του το εξηγείς. Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα, ε; Οπότε καλύτερα να μην συναντηθείτε, ποτέ. Καλύτερα να μείνει ο καθένας στην μεριά του και να κάνει χαρά, ο ένας με την ευκρίνεια του James Webb  κι ο άλλος που κάποιος του έφερε λίγο νερό να πιεί…και δεν θα πεθάνει σήμερα. Για το αύριο κανείς δεν ξέρει. 

Εγώ λοιπόν, Χριστούγεννα, να μην τα ξαναλέμε. Και κάτι ψιλά. Σκέψεις σκόρπιες, ξενυχτισμένες. Άνευ σημασίας. Αφήνω τις βαθιές σκέψεις για το αγνάντι από μια ψαροταβέρνα σε κάποιο ελληνικό νησί, εκεί ανάμεσα στην αθερίνα και στην χωριάτικη, με κρασάκι καλό και λίγο πριν έρθει το γλυκάκι, κέρασμα και το καρπούζι στην χρωματιστή πιατέλα.  Στο νησί πάντα κάνει ψυχρούλα τα βράδια. Ελπίζω να έχεις πάρει ένα ελαφρύ μπουφανάκι, μια εσάρπα, έστω… ακόμη και το παρεό είναι μια λύση. Ανάγκης, αλλά λύση.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ. Έλεγα . ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ  μου  συμπληρώνει εμπνευσμένα   ο Αρκάς … Επίσης δυό πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα και μέχρι να ΄ρθει το πρωί από την άλλη βγήκα… Όλα μα όλα τα έχει πει πια ο ελληνικός κινηματογράφος, τα τραγούδια που αγαπήσαμε και φυσικά  ο ΑΡΚΑΣ. Τέλος.

Αυτό δεν είναι μυαλό κυρίες και κύριοι, είναι ανοίξαμε και σας περιμένουμε.  Δεν είναι που ξεχνάω τι λέω, είναι που τα σκέφτομαι όλα μαζί…τύπου αχταρμάς και αισθάνομαι πως δεν μπορώ να τα ξεμπερδέψω, να βρω την άκρη αλλά την ίδια στιγμή υποπτεύομαι  πως άκρη δεν υπάρχει. Δηλαδή τι υποπτεύομαι, είμαι βεβαία.

Πίσω στο τώρα και τον θαμπωμένο  κόσμο μας που έχει μείνει κάγκελο, που πα να πει…ενεός με την σημαντικότητα της  φωτό του σύμπαντός μας…και κάτι άλλων συμπάντων…( πού να φωτογράφιζαν και τα παράλληλα δηλαδή !) και γω δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ. Παιδικά Χριστούγεννα. Χαρτόνια γυαλιστερά και αστεράκια που κόβαμε με την μαμά για να καρφιτσώσουμε στις κόκκινες βελούδινες κουρτίνες του απαγορευμένου σαλονιού. Δίπλα στο δέντρο με τις χειροποίητες γυάλινες μπάλες που κάθε χρόνου κηδεύαμε και από μια μέχρι που έμεινε μόνο η κορφή  κι αυτή κάποτε ξεχάστηκε σε κάποιο κουτί  και χάθηκε στον χρόνο…σαν τους γαλαξίες  της  φωτογραφίας.

Μετά σκέφτομαι σοκολατάκια τυλιγμένα σε ασημόχαρτα. Κεράσματα μιάς άλλης εποχή, που τα έβρισκες συνήθως στην καλή τσάντα της μαμάς μετά από του Αγίου Δημητρίου  και του Αϊ Γιαννιού και του Αγίου Γεωργίου κτλ κτλ. Εκεί που τα δικά μας σύμπαντα  συναντιόντουσαν και πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για ποτό βύσσινο και  σπιτικό γλυκό, ή γαλακτομπούρεκο από το Κοσμικόν.  Εκεί που το τότε φάνταζε βαρετό αλλά όταν έγινε χθες απέκτησε την μαγεία που λείπει από όλα τα τώρα μαζεμένα. 

Και τότε μου ήρθε η περίεργη ιδέα πως κατάλαβα απόλυτα την φωτογραφία του πανάκριβου James Webb. Ήταν τόσο απλό. Το χθες μας μαγεύει γιατί δεν μπορεί πια να μας πονέσει. Η ανάμνηση δεν είναι παρά μια  Χριστουγεννιάτικη γιορτή που κάποιος την παρακολουθεί πίσω από ένα θαμπωμένο από τις ανάσες τζάμι. Όλα αυτά τα τεχνητά χρώματα και η χαρά, όλα στο χθες. Όλα τα λαμπιόνια που τρεμοπαίζουν σε μια γιορτή χωρίς τέλος και αρχή. Μια λούπα που παίζει και ξαναπαίζει στο μυαλό μας μια αγαπημένη μελωδία. Το μυαλό μας είναι το ίδιο το σύμπαν. Αυτό που ο κόσμος μας θαυμάζει τόσες μέρες δεν είναι παρά μιά σέλφι του μυαλού μας. Μια αυτοπροσωπογραφία του πάντα. 

Απαπα, δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι βαριά πράγματα. Με φάγανε και τα κουνούπια. Το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από κάτι περαστικά σύννεφα κι ένα αυτοκίνητο κάτω από το μπαλκόνι μου περνάει με την μουσική τέρμα και αφήνει  κάτι ακατανόητες λέξεις στον αέρα της νύχτας… κορνάροντας ανυπόμονα στον μπροστινό που καθυστερεί να ξεκινήσει. Ανυπόμονα νιάτα που δεκάρα δεν δίνουν ούτε για την ιστορική φωτογραφία, ούτε για την δυσεντερία στην Αφρική, ούτε για τον Πούτιν και τις μεγαλομανίες του σουλτάνου.  Να πατήσουν  γκάζι  και να πάνε για τα ποτά που τους χρωστάει η νύχτα, το καλοκαίρι, η ζωή. Να ζήσουν το τώρα θέλουν μόνο,  χωρίς να νοιάζονται για τους νυσταγμένους περίοικους, για μένα που προσπαθώ να γράψω δυό αράδες και θα εκτιμούσα την ακριβή μου ησυχία, για τον μπροστινό που τον λαχτάρησαν  με τα κορναρίσματά τους.  ΑΝΤΕ ΝΤΕ. ΞΕΚΙΝΑ ΠΙΑ…

Και από κάπου ψηλά ή μακριά ή και τα δύο,  αυτή την ίδια στιγμή στο τώρα κάποιος μπορεί να μας βγάζει μια ωραία φωτογραφία που θα δείχνει πως το δικό μας τώρα δεν είναι παρά ένα αλλοτινό σύμπαν που θυμίζει Χριστούγεννα. Ναι, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τον κορωνοϊό, τις μέδουσες, την ακρίβεια, τα κουνούπια, τους δυσθεώρητους λογαριασμούς, τον πόλεμο, τους βιασμούς, την πορνογραφία, την αδικία, την ξεχασμένη Αφρική, τις επερχόμενες εκλογές, τις παραβιάσεις εναέριων χώρων, τις ξανθές τηλεπερσόνες, τα reality επιβίωσης, τα μοριακά τεστ και τις μάσκες, εμείς δεν θα είμαστε τίποτα παραπάνω από μιά φωτογραφία ενός χρωματιστού σύμπαντος.  Μια κουκκίδα στο τίποτα, ένας κόκκος σκόνης σε μια παραλία της Άνδρου που το μελτέμι δεν την πάει πέρα δώθε ώσπου να καταλήξει στο μάτι μας. Και να μην σας πω να κοιτάξετε αυτόν τον κόκκο άμμου σε ένα δυνατό μικροσκόπιο. Ας πούμε, στο μικρό αδερφάκι του James γιατί  τότε πραγματικά θα μένατε με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν θα ξέρατε ποια φωτογραφία είναι ποια. Αφού ο μικρόκοσμος με τον μακρόκοσμο, ένα τσιγάρο δρόμος.

Τίποτα από όλα αυτά που ζούμε δεν θα αποτυπώνεται σε αυτή την φωτογραφία που θα θυμίζει Χριστούγεννα και θα απεικονίζει  ένα χαρούμενο σύμπαν. Γιατί τελικά ο Θεός έχει χιούμορ. Και κάπου διάβασα πως όση πίστη χρειάζεται για να πιστέψει κάποιος πως  υπάρχει Θεός , άλλη τόση και περισσότερη χρειάζεται για να πιστέψει πως δεν υπάρχει.

Καλές διακοπές και μην σκέφτεστε πολύ…καλύτερα ζήστε περισσότερο…αλλά μην κορνάρετε στον μπροστινό μέσα στην νύχτα και έτσι για αλλαγή δοκιμάστε το τρίτο πρόγραμμα στο αυτοκίνητο…