Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Εμένα παιδιά οι νέες κοινωνικές αποστάσεις που πρέπει να κρατάμε δεν με χαλάνε. Και τώρα που όλοι κυκλοφορούν με μεζούρες και σε κοιτάζουν με μισό μάτι, σαν κατσαρίδα που θέλουν να ψεκάσουν, εγώ το χαίρομαι! Βλέπω τραπεζάκια αλάργα το ένα από το άλλο και ανοίγει η καρδιά μου! Βλέπω κενές θέσεις στο σινεμά και μου έρχεται να φωνάξω ζήτω το έθνος!!! Βλέπω αραιές ουρές παντού ( εντάξει όχι και παντού, αλλά να μην είμαστε και πλεονέκτες) και θέλω να χαρίσω λουλούδια σε έναν άγνωστο ! Έχω χαρά μεγάλη…

Και μην μου αρχίσετε τα “έτσι θα καταστραφεί η οικονομία και τί είναι αυτά τα χαζά που λες;!” . Θέλετε δηλαδή να μου πείτε πως σας άρεσε αυτή η κατάσταση που ζούσαμε τόσο καιρό…Το πατείς με,  πατώ σε; Αμ, εκείνο το “συγγνώμη λίγο να περάσω…” Με ένα “συγγνώμη λίγο” μεγαλώσαμε.

Μα τί να πρωτοθυμηθω! Που πήγαινες για φαγητό και έπρεπε να σηκωθείς δεκαπέντε φορές για να περάσει το μισό μαγαζί που πήγαινε τουαλέτα, ή για τσιγάρο; Ή ο σερβιτόρος με τον δίσκο, ή η κυρία με το παιδάκι στα χέρια που του κρέμονται τα πόδια και σε κοπάναγε με τα τροκαράκια του κάθε φορά που περνούσε πάνω από το κεφάλι σου; Που σε μερικά μπαρ από το στριμωξίδι κατέληγες να πίνεις τον ποτό του απέναντι; Που στα καφέ είχες ακούσει όλες τις εμπιστευτικές συζητήσεις των μπροστινών, πλαϊνών και πισινών σου τραπεζιών και φυσικά το ίδιο έκαναν και εκείνα με σένα! Επειδη είχε κόσμο ( όλο τον κόσμο για την ακρίβεια) εσύ περίμενες τον καφέ να έρθει από την Βραζιλία. Για να μην σας πω για τις μουσικές σκηνές που τα καρεκλάκια τους είναι λες και τα έχουν πάρει από νηπιαγωγείο και σχεδόν κάθεσαι στα γόνατα του διπλανού σου…όποιος κι αν είναι αυτός! Ο ένας πάνω στον άλλο κυριολεκτικά και μάλιστα σε ενωμένα τραπεζάκια, για να γινόμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα…να γινόμαστε! Και όλο αυτό να το λένε “καλή διασκέδαση” και να το πληρώνεις και χρυσό!

Όχι, όχι, δεν είμαι τρελή. Είμαι απλώς μια ταλαιπωρημένη, ποδοπατημενη, μετρίου αναστήματος γυναίκα. Είμαι εκείνη η περίπτωση ανθρώπου που βρίσκεται κατά διαβολική σύμπτωση περιστοιχισμένη πάντα από ντερέκια! Πώς είναι να ταξιδεύεις με μια ομάδα μπάσκετ; Ε, αυτό! Στα μπαρ της ταλαιπωρίας βρισκόμουν χωμένη σε μια τρύπα με στριμωγμένος ορθίους που λες και ήμουν στο βάθος ενός πηγαδιού από ώμους και ποτήρια με ομπρελίτσες, τούφες με μαλλιά να μου γαργαλανε την μύτη και καπνό …πολύ καπνό για εφέ!!! Μα πάτε πιο κει μανδάμ, θα πιάσουμε κορέους! Όταν πήγαινα σινεμά ή θέατρο έπεφτα όλο πίσω από κάτι κρεπαρισμένα μαλλιά τύπου πυραμίδα του Χέοπα ή πίσω από το σόι του Φασούλα ή πίσω από φρεσκοερωτευμένα αυτοκόλλητα ζευγαράκια που μαγουλοτριβόντουσαν όλη την ώρα ( καλά, έλατε να μου τα πείτε αυτά σε ένα χρόνο το περισσότερο) και εννοείται πως πάλι δεν έβλεπα καλά με αυτό το ατελείωτο πέρα δώθε τους που αναγκαζόμουν να ακολουθήσω και γω, υποχρεωτικά, με αποτέλεσμα να διαμαρτύρονται και οι πισινοί μου και οι πισινοί των πισίνων μου και πάει λέγοντας.

Εντωμεταξύ, όπου καθόμουν εγώ λες και ήταν συνεννοημένοι να κάθονταν τριγύρω μου οι 20 μοναδικοί θεατές της αίθουσας! Με θυμάμαι να είμαι όλο κάπου χωμένη και στριμωγμένη, να μην βλέπω πίστα, σκηνή, παπά (στην εκκλησία αυτό). Να ψάχνω σκαλάκια να ανέβω να πάρω ανάσα, ανηφόρα να σταθώ, πέτρα να σκαρφαλώσω! Και όχι, δεν είμαι Χόμπιτ! Μόνο ως νύφη στην εκκλησία, αυτό που λένε ” πρώτο τραπέζι πίστα” και κανένας, επιτέλους, δεν μου έκοβε τον ορίζοντα, μόνο τότε κατάλαβα τί θα πει να μην έχεις κανέναν μπροστά σου. Αμ γι’ αυτό λυσσανε να γίνουν όλοι υπουργοί!

Μα τί ωραία βραδιά που ήταν κι αυτή! Αξέχαστη! Ότι άλλο το απίθανο είναι που όποτε πηγαίναμε για φαγητό, πάντα μα πάντα ή σχεδόν πάντα, έπεφτα σε “πόδι”! Και να μην μου τύχαινε από την αρχή, όλο και κάποιος θα άλλαζε θέση και εγώ πάλι θα κατέληγα σε “πόδι”! Μα λίγοι ήμασταν, μα πολλοί ήμασταν , εγώ και το “πόδι” αχώριστοι! Ξέρετε, εκεί που ενώνονται δύο τραπέζια και κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας, εντελώς άβολα και όλοι σου λένε…”Καλέ, γούρι, γούρι…σε αγαπάει η πεθερά σου!”

Και μετά όλο το βράδυ να σε ρωτάνε “Μήπως θέλεις να αλλάξουμε” και εσύ να χαμογελάς μειλίχια με προσμονή, αλλά κανείς να μην αλλάζει ποτέ θέση μαζί σου και συ να τρωγοπίνεις για το υπόλοιπο της βραδιάς καθισμένη στην πιο άκομψη και ντροπιαστική καθιστή στάση που υπάρχει! Τί γούρι και ξεγούρι…έχω τόσα χρόνια πιάστηκα!

Οπότε τώρα η απόσταση, όχι δε με χαλάει…Δε με χαλάει καθόλου.

Και αν είναι για καλό καλώς να μείνει…

Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, αυτό μπορεί να είναι το μοναδικό χάσμα που τελικά ίσως να καταφέρει να μας… ενώσει!!! Εμένα τουλάχιστον…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr