-Τι είναι αυτό, Μπαμπά;

-Είναι οπλοπολυβόλο. Σου αρέσει;

-Δεν ξέρω τι να το κάνω…

Δεν το ζήτησα από τον Άγιο Βασίλη, δεν ρώτησα ποτέ τον Πατέρα μου γιατί στην τρυφερή ηλικία των 5 χρόνων περίπου μού δώρισε ένα οπλοπολυβόλο. Θυμάμαι καλά, όμως, ότι την επόμενη ημέρα με πήγε στο υπέροχο πολυκατάστημα της Πολυκλείτου, σ’εκείνο το ονειρεμένο υπόγειο με τα χιλιάδες παιχνίδια για να αλλάξω το οπλοπολυβόλο μου. Όπως δεν θυμάμαι και τι επέλεξα. Ποιο παιχνίδι αντικατέστησε το οπλοπολυβόλο μου. Όμως θυμάμαι άριστα την αγωνία μου να ανοίξω εκείνο το ψηλό κουτί με το κόκκινο χαρτί περιτυλίγματος. Πιο ψηλό από εμένα. “Τι να έχει τούτο το δώρο”, αναρωτιόμουν… και θυμάμαι ότι το βρήκα δίπλα από το χιονισμένο δέντρο με τις αστραφτερές γυάλινες μπάλες και τα πολύχρωμα φωτάκια.

Σαρανταπέντε σχεδόν χρόνια μετά, θυμάμαι με νοσταλγία κείνο το όπλο χωρίς ακόμη να έχω ερμηνεύσει τη σημειολογία του. Το γιατί ένας μπαμπάς που καμάρωνε για την κόρη του της δώριζε οπλοπολυβόλο! Δεν τον ρώτησα ποτέ, ίσως γιατί άφησα στη μαγεία της φαντασίας μου το γιατί, που ενδεχομένως αν τόν ρωτούσα και μού απαντούσε, να μού διέλυε τις τωρινές πιθανές ερμηνείες.  Όπως, λ.χ. να ήθελε να μου πει να είμαι πάντα ετοιμοπόλεμη, σε κάθε συνθήκη, σε κάθε απειλή. Ότι τίποτα στη ζωή δεν μας χαρίζεται, ότι διεκδικούμε ό,τι θέλουμε, ό,τι μας αξίζει, ό,τι αγαπάμε. Με ή χωρίς όπλα.

Μετανόησα που επέστρεψα εκείνο το δώρο. Νομίζω ότι τον είχα στενοχωρήσει. Σήμερα… χωρίς πανοπλίες και ασπίδες που κρατούν αποστάσεις από τους άλλους, τους άλλους μας εαυτούς στην πραγματικότητα – γιατί ο καθένας από τους γύρω μας είναι ο άλλος μας εαυτός- παροπλίζω εαυτόν και κρατώ υπό μάλης “οπλοπολυβόλο” αν χρειαστεί να παλέψω για ό,τι αγαπώ, για ό,τι δικαιούμαι, για το άδικο που δεν ανέχομαι. Δεν κρατώ καβάντζες όταν αγαπώ, δεν δίνω με το σταγονόμετρο. Τολμώ. Η Αγάπη είναι για τους τολμηρούς. Δεν είμαι αφελής, δεν ξεχνώ συμπεριφορές, δεν ματαιοπονώ  όταν κάποιος έχει αποφασίσει να μην αλλάξει. Διότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, αν ο ίδιος δεν το αποφασίσει. Διότι η ζωή είναι έργα, δεν είναι λόγια. Μόνο έργα.

«Ακόνιζε τα σπαθιά σου, όσο θέλεις, θα τα βγάλεις όταν ακούσεις τον άλλον και μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη λύση», μου είχε πει σε περασμένη εφηβεία ο Πατέρας μου.

Ας μείνουμε ατόφια και ακέραια ετοιμοπόλεμοι, έμπλεοι Αγάπης και Δικαιοσύνης, πλήρεις Ευθύνης και Συναίσθησης, χωρίς επιπολαιότητες και αφέλειες, χωρίς τσιγκουνιές και κουτοπονηριές, με αδιαπέραστες πανοπλίες που απλώς διαφυλάσσουν την ευαισθησία και την ακεραιότητά μας. Όσο μπορούμε. Όσο αντέχουμε.

Καλή χρονιά!

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr