Στις 20 Μαρτίου 1964, μια μέρα σαν και σήμερα, ο Brendan Francis Aidan Behan θα καταρρεύσει σ’ ένα μπαρ του Δουβλίνου και θα πεθάνει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο.

Ποιητής που έγραψε νουβέλες και θεατρικά έργα και θεωρείται από τους σπουδαιότερους Ιρλανδούς συγγραφείς και ποιητές όλων των εποχών. Εντάχθηκε στον IRA, τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό στα 16 του χρόνια, γεγονός που θα τον στείλει στις φυλακές σε Αγγλία και Ιρλανδία.

Η υγεία του Behan -που δήλωνε πως “είμαι ένας πότης που το πρόβλημά μου είναι το γράψιμο” και πως πίνει μόνο σε δυο περιπτώσεις, όταν διψάει κι όταν δεν διψάει, θα κλονιστεί σοβαρά. Θα γίνει διαβητικός που θα περάσει καιρός για να διαγνωσθεί. Το αγαπημένο του ποτό, συνδυασμός σαμπάνιας και σέρυ -θανατηφόρο για διαβητικό- θα οδηγήσει σε συχνές υπογλυκαιμικές κρίσεις και σε πολλές δημόσιες εμφανίσεις σε κατάσταση μέθης, στην σκηνή και την τηλεόραση. Στο τέλος θα τον οδηγήσει στον θάνατο.

Στα 1935, σε ηλικία 12 μόλις ετών, θα γράψει το ποίημα “The laughing boy” αφιερωμένο στον Michael Collins, ήρωα του αγώνα ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας που είχε δολοφονηθεί. Αργότερα, θα ενσωματώσει το ποίημα στο θεατρικό έργο “The Hostage”.

“The Hostage”, μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1962 θα ανέβει ως “Ενας Όμηρος” στο “Κυκλικό Θέατρο”, με σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη και την Ντόρα Γιαννακοπούλου στο τραγούδι.

Ήταν η εποχή που που οι συνέπειες του εμφυλίου ήταν ακόμα πολύ ζωντανές. Η βίαια καταπιεσμένη αριστερά θα ταυτιστεί και και θα βρει έκφραση με το έργο του Behan. “Το γελαστό παιδί” συνδέθηκε με πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και έφτασε να τραγουδιέται ανάλογα με την περίπτωση σε σχέση με διάφορους λαϊκούς αγωνιστές, όπως τον Νίκο Μπελογιάννη ή τον Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1969, στην καρδιά της χούντας, το τραγούδι θα πάρει νέα ζωή μέσα απο το “Ζ” του Κώστα Γαβρά, το αφιερωμένο στον Γρηγόρη Λαμπράκη. Η Μαρία Φαραντούρη θα το τραγουδήσει σε συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη και θα γίνει ο ύμνος όχι μόνο του αγώνα του Ιρλανδικού και Ελληνικού λαού μα και όλων των λαών που αγωνίζονταν για λευτεριά και δημοκρατία.

Τον Οχτώβρη 1974 σε μια ιστορική συναυλία, την πρώτη μεταχουντική του Θεοδωράκη στην Αθήνα, η Φαραντούρη θα παραλλάξει κάποιους στοίχους. Το “ήταν πρωί τ’ Αυγούστου” θα γίνει “‘ήταν 17 Νοέμβρη”, το “σκότωσαν οι εχθροί μας” θα γίνει “σκότωσαν οι φασίστες¨ και στο γήπεδο “Καραϊσκάκη” θα γίνει σεισμός.

On 20 March 1964, a day like today, Brendan Francis Aidan Behan will collapse at the Harbour Lights bar of Dublin and will die shortly after in the hospital.

A poet, short story writer, novelist, and playwright who wrote in both English and Irish. He is widely regarded as one of the greatest Irish writers and poets of all time. He was also an Irish republican and joined the IRA at sixteen, which led to his serving time in a borstal youth prison in the United Kingdom and he was also imprisoned in Republic of Ireland.

Behan found fame difficult. He had long been a heavy drinker (describing himself, on one occasion, as “a drinker with a writing problem” and claiming “I only drink on two occasions—when I’m thirsty and when I’m not”) and developed diabetes in the early 1950s but this was not diagnosed until 1956. As his fame grew, so too did his alcohol consumption. This combination resulted in a series of famously drunken public appearances, on both stage and television. Behan’s favourite drink (a lethal combination for a diabetic) was champagne and sherry and finally led to his death.

At the age of 12 he will write the poem “The laughing boy”, dedicated to Michael Collins, a hero of the Irish war of independence. The poem will later be incorporated into the play “The Hostage”.
“The Hostage” was translated to Greek and was put to music by Mikis Theodorakis. It became associated with the social and political struggles of the Greek people and in 1969, at the heart of the military dictatorship, became world famous with the film “Z” of Kostas Gavras. Maria Farantouri will sing in concerts across and the song will become the hymn of the struggle not only of the Irish and Greek people, but of all the peoples fighting for liberty and democracy.

–Μαρία Φαραντούρη, “Το Γελαστο Παιδί”. Η πρώτη μεταδικτατορική συναυλία
Θεοδωρακη.
–Maria Farantouri, “The Laughing Boy”. The first Theodorakis concert after the fall of the dictatorship.

Bαγγέλης Παυλίδης

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author.

Iporta.gr

pavlidiscartoons.com/blog.