Πάνος Μπιτσαξής

Παραασχοληθήκαμε με το θλιβερό αυτό άτομο, σύμβουλο της Υπουργού Παιδείας, και το ρατσιστικό του παραλήρημα. Ορθώς επισήμανε το θέμα ο Φίλης και ορθώς τον απέπεμψε η Κεραμέως. Βρέθηκε βέβαια ο φυσικός έμμεσος σύμμαχός του. Ο Βελόπουλος. Διερωτήθηκαν διάφοροι πώς είναι δυνατόν να αξιοποιήθηκε αυτός ο τύπος από το ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν από τη Ν Δ. Και πού θέλετε να ξέρουν το ποιόν του πώς να μπουν στο ελάχιστο νιονιό του. Μη λέμε υπερβολές. Οι τύποι αυτοί κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Αμόρφωτοι, ανιστόρητοι, συνήθως βίαιοι όπου τους παίρνει, στα παιδιά τους, στις γυναίκες τους, στους εργαζόμενούς τους αλλά και θρασύδειλοι. Γιατί αν είχε μπροστά του το Γιάννη, ο τύπος θα είχε κόψει λάσπη αν είχε σηκώσει το μικρό του δαχτυλάκι, αν και ο Γιάννης είναι πολύ ήρεμος και πολύ στωικός με τα ανθρωπάκια αυτού του φυράματος.

Μια από τις μεγάλες πηγές του ρατσισμού είναι η ανιστορησία. Η διακοπή της εθνικής μνήμης. Η αδυναμία κατανόησης ότι τα έθνη είναι δυναμικές οντότητες. Πόσοι θυμούνται ότι οι περασμένες γενιές διέσπειραν στην οικουμένη μέσω της μετανάστευσης και της φτώχειας ελληνικές κοινότητες που αριθμούν δυο φορές τον εγχώριο πληθυσμό; Ας δουν την ταινία του Βούλγαρη. Πόσοι γνωρίζουν πως αύριο θα τιμήσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση και ότι ανάμεσα στους επώνυμους ήρωες υπήρχαν οπλαρχηγοί και ναύαρχοι που δεν μιλούσαν ελληνικά. Πόσοι γνωρίζουν το ρατσισμό κατά των Ελλήνων της Μικρασίας και του Πόντου; Πόσοι κρατούν στη μνήμη το θυμό όταν κάποιοι Γερμανοί και όχι μόνο μας έλεγαν τεμπέληδες και κλέφτες όλους συλλήβδην. Ο Γιάννης ήρθε στην Ελλάδα μωρό και μεγάλωσε εδώ από Νιγηριανό πατέρα όπως το κοριτσάκι του Μπαγκλαντεσιανου, απέναντι από το γραφείο, που όταν τελειώνει το σχολείο πουλάει ψιλικά στο μαγαζάκι των γονιών του. Όπως άπειροι Έλληνες και Ελληνίδες γέννησαν παιδιά στο εξωτερικό. Πολλά έγιναν θάλλοντες αστέρες στις νέες πατρίδες σε όλους τους τομείς. Κάθε μέρα ακούμε τα επιτεύγματα κάποιων. Έτσι θαυμάζουμε τώρα το Γιάννη στο μπάσκετ και το Τσιτσιπά που έχει Έλληνα πατέρα και Ρωσίδα νομίζω μητέρα. Αλλά όχι μόνο στον αθλητισμό. Στις επιστήμες, στις τέχνες, στην πολιτική, στις επιχειρήσεις αλλά και στην εντιμότητα του καθημερινού μικρόκοσμου.

Τα έθνη δεν επιβιώνουν ούτε με το αίμα, το οποίο παραμένει κόκκινο από όπου και αν προέρχεται, ούτε με το χρώμα του δέρματος, ούτε με τη θρησκεία. Επιβιώνουν με τη γλώσσα, την οποία χάνουμε αμαχητί κάθε μέρα, με τον γνήσιο και όχι επιθετικό πατριωτισμό, δηλαδή την αγάπη για το τόπο, την υπερηφάνεια της ιστορίας που όλο και πιο πολύ δεν τη μαθαίνουμε και τη ξεχνούμε και βέβαια το σύγχρονο πολιτισμό και την πρόοδο. Δε δίνω δίφραγκο τσακιστό αν ο Έλληνας, αυτός που αισθάνεται Έλληνας, ιδιαίτερα ο μετασχών ελληνικής παιδείας είναι λευκός, μαύρος, κίτρινος η πράσινος. Αν είναι Εβραίος ή αν ανήκει σε οποιαδήποτε θρησκεία η καταγωγή. Είναι όλοι συμπατριώτες μου και συνοδοιπόροι στο τόπο μου. Αρκεί να αισθάνονται το ίδιο. Αντίθετα δεν θεωρώ συμπατριώτες μου τύπους σαν το ρατσιστή του σημερινού θέματος και τους ομοίους του. Τους θεωρώ ξένους. Αν μου έπεφτε λόγος θα άλλαζα τον αντιρατσιστικό νόμο. Καμιά φυλάκιση, καμία χρηματική ποινή. Αθώοι λόγω βλακείας. Με μια προϋπόθεση. Τη δια βίου απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Τον περιορισμό στο ελάχιστο της ιδιότητας του πολίτη. Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν την ατίμωση αυτή capitis deminutio minima.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr